Wat is de schok groot, als je de sirenes hoort loeien in de straten rondom, steeds harder, steeds meer, en het blijkt dan om je eigen familie te gaan. Neef Arjan, 16 jaar oud, betrokken bij een ernstig scooterongeluk. Frontaal gebotst. Nog geen week na de bruiloft van zijn zus, liggend op straat, omgeven door hulpverleners.
Wat is de dood akelig dichtbij, op zo'n moment. Gekomen in zo'n fractie van een seconde. Door zo'n cruciale handeling van één van de betrokkenen, of wellicht nalatigheid of onoplettendheid, wie zal het zeggen. Wie wil het nog weten. Wat doet het er toe.
Wat is de stilte oorverdovend, die dan neerdaalt, over het o zo bekende pad, midden in het ineens heel anders uitziende landschap.
Wat wordt er gevochten, gedaan, gezocht, gehandeld in de minuten en uren die volgen na die stilte.
Wat duurt wachten ongelooflijk lang, als je niets doen kunt. Alleen maar hopen en bidden. Hopen en bidden. Hopen. Bidden. Tergend traag verglijdt de tijd. Alles gaat door, iedereen is bezig, maar wachten kent geen geduld, geen behoefte om te doen. Onrust, dat wel, ongedurigheid. Onmacht.
Wat een gedachten komen er zomaar bovendrijven, herinneringen, uitspraken, gebeurtenissen. Mooie, bizarre, ontroerende, moeilijke momenten, alles door elkaar.
Wat is een mensenleven kwetsbaar, breekbaar, fragiel.
