Ik zoek het ritme van de stilte, ik wacht vol spanning op het licht ...
Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).
Scheen er gisteren aan het strand zeemist geweest te zijn, die de zonnestralen deed verbleken, vanmorgen daalde die in de vorm van riviermist stroomopwaarts half en half neer. Gaf mooie sfeervolle plaatjes, omdat de zon er wel af en toe doorbrak.
Dat je na een lange vermoeiende reis, vol van indrukken en ontmoetingen, vol van onverwachte wendingen in de weg, die verrassend nieuwe vergezichten op kunnen leveren, maar ook ogenschijnlijk onneembare hobbels, waar je niet zomaar langs- of overheen kunt klauteren, eindelijk je zwaar geworden last kunt afleggen in een bijna bewust verstopt café, er uitziend als een knusse, ouderwetse herberg, en kunt gaan zitten op een stoel en je benen strekken, stijf en vermoeid, stoffig en bezweet.
Dat je dan een warme drank krijgt aangeboden, een stevige maaltijd kunt nuttigen en het stof van je lichaam kunt spoelen met de hulp van stromend water en reinigende zeep.
Dat je dan zomaar rondom het open vuur van de haard een diepzinnig gesprek kunt krijgen met voor jou totaal onbekende mensen, toevallige passanten, ook hun verleden achter zich latend en op weg naar de toekomst, even op adem komend in deze verstilde pleisterplaats, maar wel elkaar voor enkele uren in het hart kunt kijken, gedeelde interesses en idealen bemerkt, ja zelfs diepere inzichten in het leven. Iets proeven mag van onverwachte vriendschap, gezamenlijk verlangen en een ontvangen vertrouwen in de haalbaarheid van het ooit concreet worden van dat verlangen.
Vanmiddag een rondje gelopen in het Alblasserbos. Jaja, die vlakke polder met die vette klei heeft hier en daar ook een zeer lokaal minibos, ter aangename verpozing van rust zoekende mensen.
Mooi weer, glanzend tegenlicht. Meerdere soorten libellen gefotografeerd. Het wemelde ervan.
Ook een merkwaardig verschijnsel tegengekomen. Door een soort 'spinrag' ingekapselde takken en complete bomen. Met heel veel krioelende rupsen. Begroeide bladeren.
Gisteren vlogen ze in groten getale voorbij, maar hadden ze niet de rust om ergens te gaan zitten waar ik ze kon zien, en nog fotograferen ook, de grotere libellensoorten als keizerlibel en de viervlek. Vanavond zat er één enkele minuten lang in een uitgebloeide forsythia, tot drie keer over. Van zeer dichtbij kunnen benaderen. Ca. 10cm. Prachtig dier. Goed de tekening van de vleugels te onderscheiden, met de weerkaatsing van laat avondlicht. Als ik me niet vergis gaat het hier om een viervleklibel. Correctie: het is een platbuiklibel, mij ingefluisterd door een kenner. Om precies te zijn een vrouwtje.
Gisteren een uitgebreide fietstocht gereden, dwars door de Alblasserwaard om voor een project, van zo'n beetje alle dorpen iets op foto vast te leggen.
Begin volgend jaar komt er namelijk een gemeentelijke herindeling, waardoor de noordelijke helft van die waard één gemeente zal worden, namelijk Molenwaard. Van Kinderdijk, Nieuw-Lekkerland, Oud-Alblas, Wijngaarden, Bleskensgraaf, Molenaarsgraaf, Brandwijk, Ottoland, Goudriaan, Waal, Tienhoven, Langerak, Groot-Ammers en Streefkerk proberen één pot nat te maken. Je moet de ambtelijke lef maar hebben ...
Wat je dan weer eens goed opvalt, als je van West naar Oost fietst en weer terug, ca. 70 km, is dat er allemaal kleine kernen zijn, waarvan het dorpsgezicht, de aanblik, voor een belangrijk deel bepaald wordt door kerken en molens.
Mooie, rustige en rustieke, kronkelende wegen ook. Oude, statige boerderijen, afgewisseld door gloednieuwe, puur lelijke, knettergrote bungalows. Vaarten en landerijen, bomen en heel veel afwisselend groen. Gecultiveerde polder.
Een beetje als toerist getoerd dus, op het gemakkie in de brandende zon, en veel foto's gemaakt, totaal zo'n 1000 stuks, waarvan onderstaand een selectie. Als sfeerimpressie. Ik ben zelfs nog iets verder gereden, dan alleen die toekomstige gemeente. Ook Noordeloos en Meerkerk hoorden tot mijn route.
Enkele dagen flink warm en er is een enorme explosie van het aantal libellen waar te nemen. De grotere soorten, maar die zitten niet zo snel stil. Vanmiddag op een tweetal plaatsen wel de kleinere soorten vast kunnen liggen. Als je even bleef staan, zag je er zo vier, vijf vliegen. Die zijn nog redelijk benaderbaar, als je een beetje voorzichtig bent. Mooie insecten altijd.
Van zeer dichtbij deze keer familie zwaan op de foto. Maar dan komen ze wel groot geblaas op je af. Zelfs pa kwam even poolshoogte nemen. Vandaar ook maar even op de video vastgelegd. Jammer dat de wind het geblaas gedeeltelijk overstemt. Ik stond gelukkig veilig aan de kant, maar zwanen kunnen in deze periode heel agressief zijn. Kippenvel ...
Heer van het nieuwe koninkrijk, ik nader tot uw troon van aandacht. Met woorden en met zinnen. Met stilte in de nacht. Met mijn verlangens en dromen, met mijn overdadige daden en mijn ongeziene tekorten. Met wat ik doe, zoals ik ben. Hier ben ik. Helemaal.
Ik weet dat u geduldig naar mij luistert. Dat u mijn aandacht wilt. Contact. Communicatie. Bij elkaar zijn. De dingen van de dag doornemen. Het stof van mijn voeten schudden. De zorgen in het licht van uw ogen brengen, zodat ze wegsmelten als sneeuw voor de zon. Mijn tekortkomingen benoemen, zodat ik ze weer eens helder voor ogen krijg. Dat u dan laat merken: morgen is er toch weer een dag? Begin opnieuw. Telkens weer.
Het doet me goed dat u mij al kent, maar toch bij mij wil blijven, mij aandacht geeft en warmte. Bemoedigingen om door te gaan. Soms aansporingen. Of juist mij afremt in mijn al te voortvarende gedrevenheid.
Dat u mij vraagt om meer en meer alles los te laten. Over te geven. Te benoemen, met naam en toenaam. Heilige huisjes. Perfectionisme. Nieuwsgierigheid. Terugtrekgedrag. Overlopend activisme. Te veel hooi op tien verschillende vorken. En zo.
Ik realiseer mij dat u telkens door mijn aandacht trekt, ook als ik niet aan u denk, of u juist poog te ontlopen. Als mijn aandacht afgeleid wordt door overbodigheden en pietluttigheden, het nieuws dat morgen al weer oud is, de waan van de dag, en al die interessante onzin dingen. Leer mij bewust te zijn van alle door u gezonden signalen. In de natuur, door uw licht, door de nacht, door de gesprekken en interacties met andere mensen, die dichtbij mij staan, of verder weg. Door woorden, die nog werken. Door gedachten, die mijn ziel tot u opheffen.
Leuke ontdekking. Vanmiddag foto's gemaakt van onder andere een kever. Dacht ik. In het felle zonlicht en met zonnebril op niet goed te zien wat het precies was.
Thuisgekomen, na ze op de computer gezien te hebben bleek het om twee parende exemplaren te gaan. Om precies te zijn, als ik het goed opgezocht heb, om de groene zuringhaantjes. Helaas niet helemaal scherp.
Voor een betere versie verwijs ik graag naar de prachtige site van Peter de Mooij, alias Clint Eastwoord, met veel schitterende macro-foto's. Daar stond van de week ook een aantal foto's van ditzelfde ritueel van dezelfde beestjes. Maar dan perfect tot in detail te zien.
Maar weer eens een stuk muziek laten horen. Al weer zo'n tijd geleden.
Op het album 'No line on the horizon' van Uw, staat een nummer met de titel 'Moment of surrender'. Ik vind het persoonlijk een prachtig nummer om te horen, met name door de zang van drie van de vier bandleden. Het doet bijna liturgisch aan, maar dan in een modern jasje. De tekst van het nummer is nogal lastig te duiden, op internet schijnen er hele discussies over gevoerd te zijn, dus ik laat de tekst hier maar volgen, zonder commentaar. Surrender (overgave) suggereert in ieder geval wel wat. Aan het eind van sommige live-uitvoeringen wordt ook nog een bepaalde tekst gerapt, waar ik geen wijs uit kan worden. Ik hou me aanbevolen voor aanvullingen, antwoorden of duidingen ...
Er zitten lagen in de meeste van de songs van U2, maar ze zijn niet altijd gemakkelijk te ontdekken en te verklaren. Daarom maar even luisteren naar deze mooie live-uitvoering van het nummer.
De 'kerk' is een veelbesproken onderwerp, waar meningen nogal over uiteen kunnen lopen. Veel hete hoofden en koude harten. Veel langs elkaar heen praten. Veel onbegrip. Veel variatie. Je kunt er een heel diepzinnig en doorwrocht stuk over schrijven. Je kunt nieuw licht proberen te werpen op oude waarheden. Je kunt een ander jasje aantrekken, je kunt een vestje uittrekken. Je kunt er zwaarmoedig of mismoedig van worden. Je kunt er koud onder blijven of je kunt het er warm van krijgen.
Nee, even niet niet. Even een andere benadering. Ter overdenking. Om over te mijmeren. Om over te glimlachen. Om mee te nemen.
Een poging tot ontvlechtiing van valse voorstellingen. Een poging om te zoeken wat het wel zou kunnen zijn. Of zou moeten zijn. Of wat het is. Ondanks alles. Waarmee al veel gezegd is.
De kerk met het dagelijks leven vergelijken, als metafoor, gelijkenis, beeld, zelfs de Bijbel doet het. Een aantal versies en gedachten van mijn kant. Hoofd vol idealen, hart vol ervaringen, droom van verlangen.
***
De kerk is geen tempel waar God verblijft, die je naar believen kunt bezoeken, als een dierentuin om naar de aapjes of de leeuwen te kijken.
De kerk is geen gebouw, waar je je één dag in de week in terugtrekt, om apart te zijn, of apartheid te tonen.
De kerk is geen ruïne van oude stenen, waarvan de laatste resten nog zichtbaar zijn.
De kerk is niet of niet langer een baken in een landschap, de kern in elk dorp, met een omhoogwijzende vinger, als een herinnering dat er hoger dingen zijn om te zoeken.
De kerk is geen supermarkt, waar allerlei lekkernijen en noodzakelijkheden liggen uitgestald, en je zelf kunt kiezen wat je wel of niet meeneemt.
Op dezelfde weg als gisteren, bij de aanblik van de snoekendans, 100 meter verder om precies te zijn, stak vanmorgen een rivierkreeft het fietspad over. Bijzonder om te zien. Heb mijn fiets even neergezet en wat foto's en twee video's gemaakt, die ik maar even wil delen. Zat ik daar weer op mijn knieën ... gelukkig geen voorbijgangers gezien. Hadden ze mij weer op de foto kunnen zetten.
Gisteren werd mijn oog tijdens het fietsen naar mijn werk getroffen door beweging in het water. Omdat er geen eenden, futen of andere watervogels te zien waren, ben ik even afgestapt. En zag daar een wonderlijk schouwspel. Twee forse vissen, die elkaar achterna zaten, of wellicht zij aan zij aan het rondjes draaien waren. Waarschijnlijk gaat het om snoeken, maar ik ben geen kenner. Mooi gezicht. Zeker als je er net getuige van kunt zijn ... en nog foto's en een video van kunt maken ook.
Er is een diep verlangen naar rust en stilte in mij.
Midden in het alsmaar tot mij nemen van informatie vanwege een ultieme vorm van nieuws-, lees- en/of leergierigheid. Midden in de drukte van een groot gezin. Midden in de drukke werkzaamheden op mijn werk. Midden tussen de redelijk veel en nogal verschillende nevenactiviteiten. Midden tussen de al langer bestaande hobby's fotografie en gitaar spelen. Midden tussen de een jaar geleden tot grote bloei gekomen expressieve vorm van woorden uiten in de vorm van deze weblog.
Soms snak ik naar die rust, als alles tegelijk lijkt te komen. Opstapelingseffect.
In mijn nachtkastje ligt een oud boekje, tweedehands gekocht op een rommelmarkt, met de intrigerende titel 'Peace of mind', geestelijke rust, innerlijke vrede. Het sprak me direct aan. Maar het ligt er al jaren en ik heb het nog nooit gelezen. Alleen doorgebladerd.
Ik bedoel maar, de wens is vaak groter dan de wil of de mogelijkheid om het ook in praktijk te brengen. Zelfs als ik op mijn manier ontspan, door te fietsen of te wandelen, ben ik mij hyperbewust van alles om me heen. Kijk ik om, omhoog, ver vooruit, bedacht op bijzondere dingen of dieren, mooie plaatjes of leuke onderwerpen, wolken of wat dan ook. Om die vervolgens vast te leggen.
Maar als ik wandel stop ik niet, gun mezelf geen rust, ga ik niet zomaar even zitten. En ik heb zeker geen geduld om urenlang in de polder te gaan turen naar een bijzondere vogelsoort of een macro opname te maken van een bepaalde bloem of bijzonder insect. De tijd dringt. De foto's moeten ook weer op de computer gezet worden, uitgezocht en geselecteerd, eventueel gepubliceerd.
Hij stond stil. Luisterde met gebogen hoofd. Er werd gesproken, maar hij kon de woorden niet verstaan. Het hek stond open. Hij liep aarzelend naar de deur, die gelukkig op een kier stond. Terwijl hij door de donkere hal liep, begon het zingen. Massaal, massief, overweldigend. Hij stond stil, herinneringen kwamen boven, maar hij wist ze niet te plaatsen.
Eindelijk, het lied was al lang verstomd, vond hij de moed om de binnendeur voorzichtig te openen. Stilletjes ging hij zitten op de laatste bank. Enkele gezichten draaiden zich even naar hem toe, maar hij negeerde ze. Hij was het gewend.
De woorden die gesproken werden gleden van hem af, zoals druppels van het verenkleed van een watervogel. Hij vatte ze niet. Maar hij proefde de sfeer. Snoof de nostalgie. Het maakte zijn verleden deels wakker, verborgen gevoelens. Het maakte hem nieuwsgierig en weemoedig tegelijk. Een moment van zachtheid onder een keiharde, zorgvuldig en noodzakelijk opgebouwde schil.
'Zou voor de Heer iets te wonderlijk zijn?', het is de titel van een kinderliedje van Elly en Rikkert. Een eenvoudige vraag. Je hoort het een kind vragen, in overgave zingen. Hij gelooft dat God alles kan. Simpel. Geen discussie mogelijk.
Zit je in het donker? Jezus zal er zijn. Is je hart vol zonde? Jezus maakt het rein.
Zou voor de Heer iets te wonderlijk zijn?
Kijk je weer zo somber, Jezus maakt je blij. Zit je vastgebonden. Jezus maakt je vrij
Zou voor de Heer iets te wonderlijk zijn?
Dan wordt alles anders, kan je zoveel meer. Kijk eens wat je aandurft, samen met de Heer
Zou voor de Heer iets te wonderlijk zijn?
Geloven wij het ook? Of zijn we zo geconditioneerd, zo afgericht, zo vastgeroest, zo kleingelovig, dat we ons in alle omstandigheden neerleggen bij de bestaande situatie? De status quo. Het lot. Alles is vastgelegd. Karma. Noodlot.
Of verdwalen in het tegenovergestelde en volgen we daarom cursussen over geloven in jezelf? Positief denken. Bidden we het gebed van Jabes om een rijke zegen? Zoeken we in alle onzin naar een spoortje zin? Negeren we mensen om engelen te zoeken, zoeken we het goddelijke in materie, maken we van geld ons geluk, en ruilen we liefde in voor kille sex?
In ieder geval.
De wereld lijkt vastgeroest in bepaalde patronen. Groepen staan tegenover elkaar met verschillende denkwijzen, strategieën of aanvalsplannen en zullen het nooit eens worden. Zelfs het Nederlandse poldermodel lijkt uitgewerkt. De glans is er af. Het is onmogelijk gebleken de crisis af te wenden met alle mogelijk middelen. En de morele crisis is al te ver doorgesijpeld om het tijd te keren. Zelfs de bewustzijnspoging van Jan-Peter Balkenende voor een herstel van normen en waarden, lijkt al lang en breed te zijn vergeten, sterker nog, het heeft eerder averechts gewerkt. De korte lontjes zijn openbaar en ongeremd geworden. Decadentie is de nieuwe norm, want er is geen norm meer.
Vanmiddag nog een wandeling van anderhalf uur gemaakt, tussen de verplichtingen en de regen door. Jammer genoeg was de zon van vanmorgen verdwenen. Niettemin aardig wat foto's gemaakt. Deze keer ook van de grutto, van zeer dichtbij genomen. De eerste vijf minuten van de wandeling werd ik bijna aangevallen door grutto's, die waarschijnlijk hun jongen probeerden te verdedigen. Moeilijk om deze vliegende vogelsoort vast te leggen, vooral als ze recht op je aan komen vliegen en je niet de tijd krijgt om in te zoomen, laat staan scherp te stellen.
Maar aan het eind van de wandeling was er één zo vriendelijk om heel rustig op een paaltje te poseren. Omdat hij geen aanstalten maakte om op te vliegen, al hield hij me goed in de gaten, heb ik mijn fiets neergezet en ben hem uiteindelijk op een meter of drie, vier genaderd. Prachtig verenpak en nadrukkelijke roep, deze bijzondere vogel.
Enkele dagen flink warm en er is een enorme explosie van het aantal libellen waar te nemen. De grotere soorten, maar die zitten niet zo snel stil. Vanmiddag op een tweetal plaatsen wel de kleinere soorten vast kunnen liggen. Als je even bleef staan, zag je er zo vier, vijf vliegen. Die zijn nog redelijk benaderbaar, als je een beetje voorzichtig bent. Mooie insecten altijd.
