Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

maandag 25 april 2011

De opstanding van de discipelen

Vreemde titel wellicht,  maar het is ook wel wonderlijk hoe de discipelen van Jezus in korte tijd veranderen van dommeriken en angsthazen in vrijmoedige, openhartige en met wijsheid en inzicht gezegende mensen. Van 'snappen jullie het nu nog niet?' en ontkennen, loochenen dat je Jezus kent, naar midden op het marktplein en het tempelplein even een toespraak uit je mouw schudden. Vooral aan Petrus is die metamorfose duidelijk te zien. Ik heb er in een eerdere blog al een inkijkje in gegeven.

Van discipelen naar apostelen. Van eenvoudige vissers naar vissers van mensen. Van volgelingen die van de ene verbazing in de andere vallen, zich afvragend 'wat gebeurt hier allemaal?', dan op schokkende wijze hun Rabbi in luttele uren moeten verliezen en dan nu, hier, frank en vrij te midden van de mensen, die dagen, weken daarvoor nog hun vijanden leken te zijn.

Wat was het dat hen zo veranderde? Kunnen we daar een plausibele verklaring voor vinden? Kunnen we een marketingstrategie ontdekken? Een plan uit distilleren hoe wij in onze tijd te werk moeten gaan?

Ik denk dat we hier te maken hebben met een Godswonder. Hoe Hij mensen veranderen kan, tot in hun diepste bestaan, tot in hun denkwereld, tot zelfs in hun karakter. De kracht van de opstanding heeft hen gevormd, veranderd, in beweging gezet. Een ander perspectief gegeven, een ander, hoger levensdoel. En, nog belangrijker, de Geest die in Jezus was, de God-Geest, is nu op hen gekomen. Ze zijn vol van Hem geworden. Volgestort. Tot de nok toe. Waardoor hun hart overloopt.
En daar moeten we vanaf blijven. Niet analyseren of ontleden, niet filosoferen of suggereren. Maar aanvaarden, met verbazing naar kijken. En hetzelfde ondergaan. Wat hen heeft veranderd kan ook ons, nu nog, veranderen. Omdat God hetzelfde is. Omdat de kracht nog steeds van de opstanding uitgaat. Omdat de Geest van God nog rondwaart. Op deze wereld, in onze levens, onze harten. In de harten van de mensen die we onmoeten.

Laten we stoppen met kerkje spelen, ons begraven in ons eigen kerkelijke wereldje, strategiën of nieuwe concepten bedenken, eindeloos vergaderen. En laten we bidden tot die God, die ook ons de Opstandingskracht kan geven. Tot de Geest die ons hele bestaan kan vervullen.

Laten we stil worden. Laten we bidden. En als we vol zijn, dan pas in beweging komen. Gericht op de ander. Vol van Hem die het Leven en de Opstanding is, dicht bij Hem, samen met Hem. Tot eer van Hem.

1 opmerking:

  1. dank je wel Anton, voor deze mooie post. Ik zat van de week allemaal maar na te denken over een column die ik schrijven moet, en ik wilde dat dat over opwekking zou gaan... en nu geef jij me zomaar ineens een nieuwe invalshoek, dat inspireert!

    BeantwoordenVerwijderen