Streets of London

Werd vandaag aangesproken door de gastblog bij Paul Abspoel van Renske Huisman over 'Schrijvers voor gerechtigheid'. Vanavond kwam ik onderstaande gouwe ouwe weer tegen. 'Streets of London' van Ralph McTell. Hele zoetsappige versie, met een zaal vol jonge vrouwen in aanbidding. Maar wel een mooie live uitvoering van dit lied. Hij stelt ons de impliciete vraag of we vandaag om ons heen gekeken hebben, naar de eenzame mensen in de straat. Daarmee is de link gelegd met bovenstaand artikel.

Streets of London

Have you seen the old man
In the closed-down market
Kicking up the paper,
With his worn out shoes?
In his eyes you see no pride
Hand held loosely at his side
Yesterday's paper telling yesterday's news

So how can you tell me you're lonely,
And say for you that the sun don't shine?
Let me take you by the hand and lead you through the streets of London
I'll show you something to make you change your mind

Immanentie en transcendentie

Al een tijdje aan het broeden over deze twee moeilijke woorden. Althans, ze komen niet direct in het alledaagse leven ter sprake, dus niet iedereen zal ze zomaar gebruiken. Ik ook niet. Toch zijn het twee woorden die het waard zijn om eens over te mediteren. Ze drukken iets uit van de paradox van het leven. Ons bestaan. Het zijn van God.

Eerst even de woorden uitleggen.

Van transcendentie spreken we, om daarmee bijvoorbeeld God te omschrijven, als zijnde boven en buiten zijn schepping. Hij heeft ons en de wereld waarin wij leven gemaakt, geschapen, maar staat er zelf buiten. Hij neemt er geen deel aan. Hij ziet ons, aanschouwt ons, observeert wat wij doen. In de theologie wordt wel eens gezegd: God is de Gans Andere, de Tegenover.

Van immanentie spreken we als God juist wel in de schepping binnendringt, zichzelf kenbaar maakt, in zeker zin en tot op zekere hoogte laat zien wie Hij is. Zichzelf openbaart dus. Zoals Hij dat doet door dromen en visioenen, door de gedaante van een engel of een mens aan te nemen, door de woorden uit de Bijbel die Hij gegeven heeft. Je kunt zelfs stellen dat God zich ook min of meer bekendmaakt in zijn eigen schepping. Niet dat je Hem letterlijk ziet, maar Hij heeft zijn sporen daarin nagelaten.

Deze twee begrippen lijken dus op het eerste gezicht al met elkaar in tegenspraak. Het kan niet beide waar zijn. Hij staat buiten de schepping. Of Hij neemt er deel aan. Of, of.

En toch is het bijzondere, dat het wel waar is. God is èn immanent èn transcendent. Hij staat buiten onze werkelijkheid en neemt er tegelijk deel aan. Het zijn beide eigenschappen van God. En het heeft ons wat te zeggen.

October

Klassieker van U2. Kort maar krachtig. The Edge aan de piano, weer eens wat anders. Ongelooflijk hoe je in twee minuten zoveel weemoed, melancholie, heimwee kunt oproepen ....

October
And the trees are stripped bare
Of all they wear
What do I care

October
And kingdoms rise
And kingdoms fall
But you go on
And on

De God die eeuwig leeft ...

Mooi nummer voor deze week na het wonder van Pasen. Afgelopen zondag voor het eerst gehoord tijdens een Paaspraise. Opwekking nummer 702. 'Er is kracht voor wie hopen op de Heer.'

De God Die eeuwig leeftEr is kracht voor wie hopen op de Heer
wij hopen op de Heer,
ja, wij hopen op de Heer.
Nieuwe kracht als wij hopen op de Heer
wij hopen op de Heer,
ja, wij hopen op de Heer.

De God die troont voor eeuwig;
de hoop die onze redding is.

U bent de God die eeuwig leeft.
De God die eeuwig leeft.
U raakt niet moe of uitgeput, Heer.
U bent de zwakke tot een schild,
U sterkt en troost wie lijdt.
U tilt ons op met arendsvleugels.

De opstanding van de discipelen

Vreemde titel wellicht,  maar het is ook wel wonderlijk hoe de discipelen van Jezus in korte tijd veranderen van dommeriken en angsthazen in vrijmoedige, openhartige en met wijsheid en inzicht gezegende mensen. Van 'snappen jullie het nu nog niet?' en ontkennen, loochenen dat je Jezus kent, naar midden op het marktplein en het tempelplein even een toespraak uit je mouw schudden. Vooral aan Petrus is die metamorfose duidelijk te zien. Ik heb er in een eerdere blog al een inkijkje in gegeven.

Van discipelen naar apostelen. Van eenvoudige vissers naar vissers van mensen. Van volgelingen die van de ene verbazing in de andere vallen, zich afvragend 'wat gebeurt hier allemaal?', dan op schokkende wijze hun Rabbi in luttele uren moeten verliezen en dan nu, hier, frank en vrij te midden van de mensen, die dagen, weken daarvoor nog hun vijanden leken te zijn.

Wat was het dat hen zo veranderde? Kunnen we daar een plausibele verklaring voor vinden? Kunnen we een marketingstrategie ontdekken? Een plan uit distilleren hoe wij in onze tijd te werk moeten gaan?

Ik denk dat we hier te maken hebben met een Godswonder. Hoe Hij mensen veranderen kan, tot in hun diepste bestaan, tot in hun denkwereld, tot zelfs in hun karakter. De kracht van de opstanding heeft hen gevormd, veranderd, in beweging gezet. Een ander perspectief gegeven, een ander, hoger levensdoel. En, nog belangrijker, de Geest die in Jezus was, de God-Geest, is nu op hen gekomen. Ze zijn vol van Hem geworden. Volgestort. Tot de nok toe. Waardoor hun hart overloopt.

Zie hoe Jezus lijdt voor mij

Een lied van Sela, over zowel het sterven van Jezus als zijn opstanding. Goede vrijdag en Pasen ineen dus. Zeer toepasselijk lied in deze dagen. Met een prachtige tekst. Schitterende, ingetogen live uitvoering, opgenomen in 2009 in Utrecht.

Zie hoe Jezus lijdt voor mij,
Aan het kruis de dood nabij,
Die voor mij het oordeel draagt,
Hij die tot zonde wordt gemaakt.
Wat een offer – Hij voor mij!
Wie wil worden zoals Hij?
Zoveel pijn, ongerechtigheid
is op Hem die voor mij strijdt.

Pasen by Petrus

Wat kun je nog zeggen over Pasen, de opstanding van de Opstanding, het herleven van het Leven, de doodlopende Weg die een verrassende Wending neemt? Na de rauwheid en de gruwelijkheid van de dood van enkele dagen daarvoor nu het nieuwe, sprankelende Licht van hernieuwd Leven na diepe, inkzwarte duisternis. Mysterieus, groots, intens, onnavolgbaar. Niemand was er bij.

Er zijn geen woorden voor ...

En toch, de levens van de discipelen en de vrouwen zijn in één klap veranderd. Verbazing en verbijstering na droefheid. Hoop voor tranen. Inzicht voor de vragen en worstelingen. Juichen na de stilte. Nieuw, bruisend elan.

Maar deze mooie en betekenisvolle gebeurtenis in het leven van alle mensen op de hele wereld, die achter Hem aangaan, daar zijn al zoveel woorden over gesproken, wat kan ik daar nog aan toevoegen? Laten we stil zijn en luisteren naar de woorden van Petrus, gesproken vijftig dagen na de opstanding, bij de uitstorting van de Heilige Geest, Handelingen 2 en 3. Die spreken voor zich.

Het beeld van een paardebloem

Vanavond gefotografeerd, een paardebloem, tegenlicht, avondzon. Spontane gedachte: is dit een beeld? Een metafoor? Tussen Goede vrijdag en de vroege Paasmorgen ....

Jong grut

Als het lente is komt er niet alleen nieuw leven in flora, zoals de bomen, de struiken en de bloemen, maar ook de fauna brengt nageslacht voort.

Wonderlijk altijd weer hoe de dierlijke instincten werken en juist ook op het beste moment actief worden. Terwijl ze ook nog afhankelijk lijken te zijn van de seizoenen en de weersomstandigheden. Het is goed om daar af en toe bewust bij stil te blijven staan. Op je in te laten werken. Vast te leggen op foto en film. Daarom trek ik er regelmatig op uit, de natuur in. Om even alleen te kunnen zijn. Bovendien goed voor de noodzakelijke beweging, frisse lucht. En dan je ogen de kost geven. Het geschikte moment afwachten.

Vanavond een tochtje gemaakt bij het dalen van de zon. Mooi strijklicht krijg je dan vaak en prachtige kleuren. Tijdens mijn tocht een aantal foto's gemaakt en ook een tweetal filmpjes. Met name die laatste twee tonen de ouderliefde. In het ene geval van een moedereend met negen kleintjes, in volle spurt. Het lijkt er daarbij op dat één van de kleine eendjes ontsnapt aan een snoek of rat, aan de wervelingen van het water te zien. Het andere filmpje is van twee waterkippen, met enkele net geboren kleintjes, die met vereende krachten worden gevoed. Prachtig om te zien.

Jammer dat de opname aan het einde wordt verstoord door een aantal voorbijgangers ...

Via Dolorosa

Nog even terug naar Goede vrijdag met muziek van Sela. De lijdensweg van Jezus naar het kruis.

In de stilte van dit moment (stille zaterdag)

en in de stilte

van dit moment

kijk ik terug

naar hoe het was

met hem

het is zo ongelooflijk stil

zonder hem

nu

hier

maar mijn hoofd

is zo vol

van gedachten

herinneringen

Kruiswoorden

Zoals eerder vermeld waren er in onze gemeente deze week twee bijeenkomsten in het kader van de stille week. Als thema hebben we gekozen 'De kruiswoorden'. Als je daarmee aan het werk gaat, ontdek je mooie dingen.

Eén van die ontdekkingen is bijvoorbeeld dat enkele van de kruiswoorden letterlijke citaten zijn uit de psalmen. 'Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten' staat letterlijk in Psalm 22 en 'Vader, in uw handen beveel Ik mijn geest' staat zo in Psalm 31.

Het volgende wat mij opviel was dat Jezus, die op dat moment heel erge pijn moet hebben geleden, om zijn leven moest vechten, geen adem kon halen, ook toen nog de anderen op het oog had. De mensen om Hem heen. Niet alleen zei Hij tegen Maria, zijn moeder, 'Vrouw, zie uw zoon', en tegen Johannes 'Zie uw moeder', dat was tenslotte zijn familie, zijn moeder, en zijn discipel. Dat is nog te begrijpen. Maar zelfs voor degenen die rondom Hem stonden, zijn volksgenoten, die Hem uitlachten en bespotten, de soldaten die zijn kleren verdeelden, de priesters en de schriftgeleerden, sprak Hij tot zijn Vader een gebed uit, deed voorbede. Nota bene zegt Hij zelfs dat ze niet wisten wat ze deden. 'Vader vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.'
Zouden wij het in zoveel doodsstrijd op kunnen brengen om dan aan anderen te denken?

Hij werd ter dood gebracht met twee anderen, misdadigers, die hem in eerste instantie ook bespotten. Maar de een gaat nadenken, beseft wat hij aan het doen is, misschien dringt het tot hem door dat er iets met Jezus aan de hand moet zijn, iets bijzonders. We kunnen niet in zijn hart kijken, er wordt verder ook niets over verteld. Maar als hij vraagt aan Jezus: 'Wilt u aan mij denken, als u in uw koninkrijk bent gekomen', dan verraadt dat toch wel een dieper inzicht. Er is iets met hem gebeurd. Zijn hart is aangeraakt. Hoe dan ook. En het antwoord van Jezus luidt 'Ik verzeker je, heden zul je met mij in het paradijs zijn'. Kijk, daar zouden wij nou wel wat vragen bij willen stellen. Toch? Kan dat zomaar? Ineens? Weet Jezus dan niet wat hij gedaan heeft? Waarvoor hij is veroordeeld?

Goede Vrijdag

Vandaag Goede vrijdag. Bijzondere dag in het rijtje christelijke feestdagen. Hoewel je niet echt van een feestelijke dag zou moeten spreken als je Iemand herdenkt die het leven heeft gelaten. Het leven heeft 'gelaten'? Het leven heeft 'gegeven' juist. Omdat Hij het Leven is. En dat is ook de reden waarom deze dag 'Goede' vrijdag wordt genoemd. Omdat de Eén Zijn dood de ander zijn Brood is geworden. Hij die het Brood is dat uit de hemel is neergedaald, voedt ons met zijn lichaam, zijn leven, zelfs zijn dood. Het grote Mysterie uit het christendom. Het tot het bittere einde uitgevoerde Plan van de Schepping.

Deze (stille) week hadden wij in onze gemeente twee bijeenkomsten van ruim een half uur waarin met elkaar stil is gestaan bij dit lijden en sterven van Jezus. Door met elkaar te zingen, luisteren naar muziek, gedeeltes uit de Bijbel, een gedicht, stille momenten, door een intens gebed voor het lijden in de wereld.

Als je bij de voorbereidingen betrokken bent wordt je weer getroffen door de hele mooie lijn door de Bijbel heen, wel geschreven door de eeuwen heen door heel verschillende mensen, maar met één centraal thema. Alles roept uit naar dit moment van de dood van Jezus, het Lam van God. Vooraf aangekondigd en geprofeteerd. Door drie verschillende ooggetuigen beschreven, tot in de meest gruwelijke details. Door een wetenschapper degelijke onderzocht en op schrift gesteld aan de hand van vele getuigenissen. Door de metamorfose van doodsbange discipelen naar zeer vrijmoedige apostelen luid en duidelijk op het kerk- en marktplein geproclameerd. Door anderen in brieven uitgebreid en breedsprakig geduid en uitgelegd. En dat allemaal op schrift gesteld voor latere generaties. Ook de generatie nu.

Ganzenfamilie

In de Alblasserwaard, en ook in andere delen van Nederland, worden we elk jaar overspoeld door duizenden, tienduizenden, misschien wel honderdduizenden ganzen. Vroeger kwamen ze her langs op trektocht, maar gingen ook weer verder. De laatste paar jaar overwinteren ze ook hier.

De boeren hebben daar behoorlijk last van, hele stukken weiland worden kaalgevreten en omgeploegd. Soms als je in de polder loopt gonst het van het gegak uit duizenden kelen. Op de weg laten ze behoorlijk wat stront achter. En op de dijk zie je soms levensgevaarlijke tonelen, als ze onverwacht de weg over rennen.

De schepping juicht

De schepping juicht. Uitbundig. Nog meer lentefoto´s, gemaakt op deze zonnige zondagmiddag. Verrassend om in de polder ook twee schildpadden tegen te komen, lui en onbeweeglijk zonnend aan de waterkant ...!






Mother

Live uitvoering van het nummer 'Mother', van het album 'The Wall' van Pink Floyd. Gezongen door Sinead O'Connor, Roger Waters en anderen. Uitvoering om kippevel van te krijgen.

Toch gelukt: de dans van de futen

Vorige week schreef ik in een eerder blogbericht over het kijken naar de natuur, dat het me nog nooit gelukt was om de dans van de futen vast te leggen op camera. En warempel, vandaag, met camera in mijn tas, batterijen die deze keer vol waren, kreeg ik een paartje in het oog. En ja, het is gelukt ze vast te leggen. Bij deze twee korte impressies. Mooi man!

Een Psalm van Anton

Afgelopen zondag kwam er via Twitter van Gerrit ten Haaken de algemene vraag om eens na te denken over hoe en waarover je vandaag de dag een Psalm zou schrijven. Ik heb al meer op dit blog geschreven over Psalm 151, dus dit idee sprak mij meteen aan. Ik heb de uitdaging opgepakt.

En voor me uitgeschoven, in een tijd waarin ik zoveel andere dingen nog moet doen (voorbereiding gesprekskring, meditatie voor zangavond en stille week), maar er blijven ideeën opborrelen. En daarom ben ik maar gewoon begonnen, rustig aan. Hier en daar een knipoog. Maar vanuit mijn hart geschreven. Het is een psalm, ééntje maar. Wellicht volgen er meer.

En ik daag iedereen uit om met me mee te denken. Door te reageren. Maar ook door er zelf over na te gaan denken. Waar zou jij over schrijven, wat beweegt jou, wie ben jij voor God? Wie is God voor jou?

Een psalm van Anton

voor de nog te benoemen aanbiddingsleider

van mijn gemeente 'Koinonia'

(algemeen hervormd-gereformeerd op evangelische grondslag)

op de twaalfsnarige akoestische gitaar en de djembé

op de wijs van 'Ik ben niet goed wijs'

Een psalm, een lied, een gebed, een lof- en dankoffer

voor de Eeuwige en Alomtegenwoordige

dank dat U vanuit de eeuwigheid

mij hebt bedacht en benoemd

gevormd

in de warme moederschoot

voor de Geest en Ruach

die mij adem en leven gaf

zodat ik mij een weg naar buiten schreeuwde

de werkelijkheid in

een naam kreeg

werd wie ik was

mezelf

voor de Zoon van de Vader

het Beeld van de Onzichtbare

die kwam

om mij opnieuw

te leren wat liefde was

echte, diepe, ongelooflijke liefde

door Zijn bloed

 Zijn leven

als Offerlam

te geven op Golgotha

voor mij

Zie het verschil

Zie het verschil met de foto van twee weken geleden. Magnolia in de knop. Magnolia in bloei.

Looking at nature ...

De lente is voor mij het mooiste jaargetijde van het jaar. Alle vier de jaargetijden hebben wel wat, ik heb nergens moeite mee, zelfs niet met kou en regen op de fiets, maar de lente, die heeft een streepje voor. Het sombere van de winter, weinig zonlicht, gure maartse buien misschien, het gaat over. En opeens is daar weer zo'n stralende dag, die je doet beseffen dat de dagen langer en de nachten korter worden. Je wordt je weer bewust van de natuur om je heen. Het fototoestel komt weer tevoorschijn. In de aanslag.

Als je foto's maakt ben je je sowieso wat meer bewust van je omgeving, let je op mooie plaatjes, inkaderingen, zonsop- en zonsondergangen. Je kijkt meer om je heen, achterom, links rechts, spitst je oren bij elk vreemd geluid.

Ik heb de mazzel dat ik elke dag door de natuur van de Alblasserwaard naar mijn werk kan fietsen. Veel water, veel groen, veel stilte, veel dieren. Frisse lucht. Wind in je haren.

De bomen krijgen knoppen aan de takken, het riet schiet lichtgroen van kleur op aan de oevers, hier en daar steken sneeuwklokjes hu kopje boven de grond uit. Van lieverlee verschiet de natuur van kleur. Van grijs naar regenboogpasteltinten.

Kyrie Elyson

Kyrie Elyson

Ontferm U Heer

over de wereld

waarin ik leef

Hij is zo mooi

zo uniek en blauw

in z'n soort

centrum van uw kosmos

Maar Heer

hij gaat kapot

er zijn scheuren in de aarde

en gaten in de ozon

de energie raakt op

vervuilt steeds meer

door ons

We mochten hem gebruiken

er over heersen

er op ploeteren

om te overleven

Visje

De tegenhanger van Loesje is Visje. Een bezoekje waard. Met heel veel nadenkertjes. Deze is wel sterk.

Gebrokenheid

In de rechterflank van de Hervormde kerk, waar ik ben opgegroeid, ligt alle nadruk in de preek meestal op de zonde van de mens. De zondigheid. De erfzonde. En als tegenhanger, aan het eind van de preek, ook de mogelijkheid van redding die er is in Jezus Christus, door het offer op Golgotha.

Nu wil ik daar niets aan afdoen, want het is natuurlijk de kern van de Bijbelse boodschap. Er is redding in het bloed van Christus, de Zoon van God. Maar de weg daaraan vooraf, die wordt natuurlijk wel heel nadrukkelijk uitgeplozen en uitgemeten. En als dat dan ook nog vrijwel elke zondag het geval is, dan gaat dat, bij mij althans, op den duur mijn ene oor in en mijn andere weer uit. Het wordt een steeds weer herhaald refrein dat je niet meer raakt. En het is ook nog eenzijdig. Bovendien, als er al teveel nadruk gelegd wordt op het feit dat je niets goed kan doen, werkt dat al heel snel vrijblijvendheid in de hand. Ik doe toch niets goed, waarom zou ik dan überhaupt nog iets doen. Daarnaast is het voor sommige mensen moeilijk onderscheid te maken tussen je psychische 'zelfvertrouwen' en je geestelijke 'zondigheid'. Een visie dus die somberheid kan bevorderen.

Bovendien, als ik de Bijbel lees, helemaal lees wel te verstaan, dan zie ik ook nog andere dingen langskomen, hele belangrijke levenslessen, waar ik dan maar weer heel zelden of bijna nooit over hoor preken. Dat is dan weer jammer, om het zacht uit te drukken.

Ik heb in mijn leven al heel wat boeken gelezen en zo krijg je langs andere kanalen de nodige extra informatie te verwerken en leer je ook veel van andere mensen en geloofsrichtingen. En als je een andere kerk binnenstapt zie je dat dingen ook anders kunnen. Je leert nog meer relativeren. Niet alleen de vorm, zoals de zang, de indeling van de dienst, de manier van bidden, andere mensen die een inbreng hebben. Maar zeker ook de inhoud. Ik heb veel van broeders en zusters geleerd, veel opgestoken van de inhoud van verschillende boeken met verschillende achtergronden.

Grapje

Op weg naar Pasen; een Goddelijke Paradox

Midden in de veertigdagentijd, terwijl we op weg zijn naar Pasen, komt de ene na de andere gedachte boven, ze rijgen zich aaneen tot een idee over hoe God met Zichzelf in tegenspraak lijkt. Het moment van Goede Vrijdag, en drie dagen later Pasen, ik heb het al meer een kruispunt in de geschiedenis van de wereld, een raakpunt van de Tijd en de Eeuwigheid genoemd. Het Mysterie dat niet met logica is te doorgronden.

Vorig jaar, in de stille week voor Pasen werden er bij ons in de gemeente twee bijeenkomsten gehouden, waar ik aan mee mocht werken. Toen kwam, bij de voorbereiding, bij mij de gedachte boven, dat God, daar aan het kruis van Golgotha, door God was verlaten.

Als je daarover door blijft denken, komen er meer beelden boven, Bijbelteksten komen in je gedachten. Het is een heel duidelijke lijn in de Bijbel, alleen heb je het nog nooit zo gezien. Verrassende, verfrissende visie. Maar ook met een heel fundamentele, existentiële boodschap. Staan wij daar open voor? Raakt het ons hart, onze ziel, ons leven?

Ik heb er niet veel woorden aan toe te voegen, daarom maar even op een rijtje.

God hides in plain sight

Vorig jaar zag ik een recensie staan op de site van Christinanity Today, waar ik regelmatig rondstruin, van een boek met de uitdagende titel 'God hides in plain sight'. Met als ondertitel: 'How to see the sacred in a chaotic world'. Het trok nogal mijn aandacht, ik heb het stuk op de site met grote interesse gelezen en meteen in de boekhandel het boek besteld. Het was nog niet in het Nederlands vertaald, dus ik heb het in de Amerikaanse versie gelezen. Het is een beetje lastig om de titel in het Nederlands te vertalen. God verbergt Zich op het eerste gezicht. Of in het open veld. Zoiets. Een paradox dus. Schijnbare tegenstrijdigheid. Uitspraak die met zich zichzelf in tegenspraak lijkt.

God is er. Wij zien Hem niet. Daar missen we de geestelijke ogen en antenne voor. Maar Hij verbergt zich ook.

En toch. Hij is er in de dingen om ons heen. Als je Hem zoekt, als je weet waar je zoeken moet, dan herken je Hem, sporen van Zijn handelen. Je moet er wel voor openstaan, niet blind aan voorbijlopen. En als je oplet, dan zie je Hem steeds meer. In de gewone, dagelijkse dingen die je doet. In je gezin. De mensen die je ontmoet. De gesprekken die je voert. De verhalen die je hoort. De daden die je doet. Je hele levensweg door.

Wij zijn als gewone stervelingen geneigd ons te richten op het hogere, het wonder, het spectaculaire. Maar God zit ook, misschien wel met name, op oogniveau, of daarbeneden. Het onbeduidende, het zwakke, het gewone. Het mosterdzaadje, de tarwe, de verloren penning.

Dat is het punt dat Dean Nelson wil maken in zijn boek. Het is een boek doorspekt met anekdotes uit zijn eigen leven als journalist, om zijn stelling te voorzien van voorbeelden. Maar als kapstok gebruikt hij de sacramenten die de Katholieke kerk gebruikt om iets van de heiligheid van God en het leven uit te drukken. En hij voegt er zelf nog een achtste aan toe.