Looking at nature ...

De lente is voor mij het mooiste jaargetijde van het jaar. Alle vier de jaargetijden hebben wel wat, ik heb nergens moeite mee, zelfs niet met kou en regen op de fiets, maar de lente, die heeft een streepje voor. Het sombere van de winter, weinig zonlicht, gure maartse buien misschien, het gaat over. En opeens is daar weer zo'n stralende dag, die je doet beseffen dat de dagen langer en de nachten korter worden. Je wordt je weer bewust van de natuur om je heen. Het fototoestel komt weer tevoorschijn. In de aanslag.

Als je foto's maakt ben je je sowieso wat meer bewust van je omgeving, let je op mooie plaatjes, inkaderingen, zonsop- en zonsondergangen. Je kijkt meer om je heen, achterom, links rechts, spitst je oren bij elk vreemd geluid.

Ik heb de mazzel dat ik elke dag door de natuur van de Alblasserwaard naar mijn werk kan fietsen. Veel water, veel groen, veel stilte, veel dieren. Frisse lucht. Wind in je haren.

De bomen krijgen knoppen aan de takken, het riet schiet lichtgroen van kleur op aan de oevers, hier en daar steken sneeuwklokjes hu kopje boven de grond uit. Van lieverlee verschiet de natuur van kleur. Van grijs naar regenboogpasteltinten.

En de dieren krijgen het wild erin, gaan hun nestjes bouwen, volgen hun instincten. Prachtig om te zien. Allemaal gaan ze hun eigen gang. En allemaal anders. Ieder op zijn of haar eigen wijze. Waterkippen zitten elkaar op de huid, luid flapperend door het water, lachwekkend hardrennen. Loerend, opgezette veren. Gek genoeg meestal met z'n drieën. Vogels schieten van her naar der. Ganzen gakken over, luid en duidelijk. Imposante zwanenvleugelslagen, langzaam opstartend, zwiepend door de lucht, regelmatig bijdraaiend. Kraaien die een valk aanvallen, proberen te verjagen. Een buizerd die een stukje met je meegaat, ik op de fiets, hij door de lucht, tien meter afstand.

Gô, denk je dan soms ineens, dat God dat gemaakt heeft, al veel eerder, om mij nu van te laten genieten ...
Dat Hij ze allemaal te eten geeft. Zonder zorgen. Enigste bezigheid, eten verzamelen. Leven van dag tot dag. Dat je bijvoorbeeld vorige week de eerste kleine ganzen ziet, en dan ineens, één, twee dagen later hebben àlle ganzen in de omgeving àllemaal tegelijk nageslacht gekregen. Moet toch wel een bijzondere nacht zijn geweest, enkele weken geleden, toen de bevruchting heeft plaatsgevonden ....

Ik hoef niet zo nodig naar een dierentuin om bijzondere dieren te zien, ze zitten nog opgesloten ook. Ik kijk af en toe wel vol verwondering naar een natuurfilm, dieren in hun natuurlijke omgeving, trektochten makend, elkaar bejagend. Schitterend om te zien.

Nee hoor, ik geniet ook wel van de dieren in mijn eigen omgeving. En de natuur als decor. Hoef je niet ver voor te gaan. Bij wijze van spreken in je eigen achtertuin.

Maar het mooiste vind ik toch altijd weer de fuut. Deftige watervogel. Krans van veren als een dameshoedje om zijn kop. Als ze jongen hebben, dragen ze die op hun rug. Maar voor ze die hebben, dan gaan ze elkaar het hof maken. De dans van de futen, noem ik dat maar. Schuw om zich heen kijkend, kopjes telkens draaiend van links naar rechts. Maar ook nog op en neer. Om en om. Alsof het afgesproken is. Ingestudeerd. Dansles gehad. Koddig om te zien ...

Jammer genoeg is het nooit gelukt om dit op film vast te leggen. Als ik het zie, heb ik geen toestel bij me, als ik een toestel bij me heb, zie ik ze niet. Tsja, dat heb je dan ook weer met de natuur, grillig en onberekenend.

Het blijft al met al mooi om te bekijken, te observeren, jezelf over te verwonderen, God voor te danken.
Adembenemend!