David en Goliath

Een vervolg op mijn lentefoto's. Al bladerend door mijn inmiddels forse verzameling foto's, vond ik nog een snapshotserie van David en Goliath van een aantal jaar geleden. Zwanenfamilie zwemt door de sloot, passeert een waterkip op haar nest, broedend op een hele serie eieren. Pa grijpt even in. Wat moet je?! Wegwezen jij ....!

Kwetteren? Ik?

Lang gewacht en geaarzeld. Vandaag toch maar een twitteraccount aangemaakt. Niet zozeer om te kwetteren. Ik ben meer het zwijgende en luisterende type. Maar toch wel geinteresseerd in wat andere mensen te melden zouden kunnen hebben.

Maar ja, die kun je alleen maar volgen als je zelf een account hebt ....

Wordt nu al bijna gek van alle mogelijke mensen die interessant zouden kunnen zijn. Binnen een uur al 90 mensen die ik ga volgen.

Hoeveel tijd zou ik nu nog overhebben voor mijn blog? En, niet te vergeten: vrouw en kinderen?

Wordt vervolgd dus!

Voor wie het weten wil: http://twitter.com/#!/godisindestilte

Een leven lang leren

In mijn profiel op deze blog heb ik een zinsnede staan: 'Wat kan ik van anderen leren? Wat kan ik anderen vertellen?' Ik denk namelijk dat we op deze wereld veel van elkaar kunnen leren. Door alle ontmoetingen en gesprekken met mensen en gebeurtenissen die we meemaken, worden we gevormd. Niet alleen als we jong zijn en op school zitten en kennis tot ons nemen. Maar ook als we ouder worden, kunnen we tot nieuwe inzichten komen, die ons leven verrijken.

Zo blijven we ons leven lang leerling. En kan het tegelijkertijd zo zijn dat we ook anderen 'coachen', sturen, advies geven. Dat is het mooie van een gemeenschap van mensen. Niemand is gelijk. Ieder heeft evenveel waarde. En door de ontmoeting met anderen gebeurt er iets, vindt er uitwisseling plaats.

Gisteravond heb ik bij de opening van een vergadering een gedeelte uit Markus 1 gelezen, waarin Jezus zijn discipelen, toen nog vissers van beroep, roept. 'Volg Mij' is het eerste wat Hij zegt, en direct erachteraan: 'en Ik zal je vissers van mensen maken'. En Zijn discipelen deden dat ook. Meteen. Ze lieten alles achter. Begonnen aan een nieuw avontuur.

Over dat volgen is aan apart boek te schrijven, dat is een zeer belangrijk aspect van het christen-zijn. Het gaat me nu even over dat andere aspect. Aan het eind van Zijn leven, beter gezegd vlak voor Zijn hemelvaart, lezen we (in Mattheüs 28) dat Jezus zegt: 'Ga dus op weg en maak alle volken tot Mijn leerlingen' of in een andere vertaling 'Ga dan heen en maak alle volken tot Mijn discipelen'.

Jezus sticht geen kerk, start geen evangelisatieproject, maakt geen PR plan, ontvouwt geen allesomvattende theologie. Nee, feitelijk zegt Hij: vertel het maar aan je buurman, je moeder, op je werk aan wie het maar horen wil. Als je bent aangeraakt door de liefde van God, dan wil je dat ook aan anderen bekend maken. Je hart loopt er van over. Je komt woorden tekort.

Daarom is het helemaal niet goed, als we ons opsluiten in onze eigen kerk, elkaar bezighouden met allerlei vergaderingen en clubs, telkens dezelfde boodschap horen, gevangen zitten in vaste vormen. Maar is het juist wel goed om andere mensen te ontmoeten, af en toe eens in een andere kerk te gaan luisteren hoe het er daar aan toe gaat. En zo kun je ook van anderen leren hoe zij bepaalde aspecten in de Bijbel hebben ontdekt, waar jij misschien nog nooit aan gedacht hebt.

Lentefoto's

Even een aantal foto's van de lente. Alles barst open, in enkele dagen tijd. Wat een paar dagen zonlicht kan doen. En kiemkracht natuurlijk ... Ter inspiratie.

Don't give up

Peter Gabriel en Kate Bush in het nummer 'Don't give up'.

Don't give up
In this proud land we grew up strong
We were wanted all along
I was taught to fight, taught to win
I never thought I could fail

No fight left or so it seems
I am a man whose dreams have all deserted
Ive changed my face, Ive changed my name
But no one wants you when you lose

Dont give up
cos you have friends
Dont give up
Youre not beaten yet
Dont give up
I know you can make it good

Though I saw it all around
Never thought I could be affected
Thought that wed be the last to go
It is so strange the way things turn

Drove the night toward my home
The place that I was born, on the lakeside
As daylight broke, I saw the earth
The trees had burned down to the ground

Dont give up
You still have us
Dont give up
We dont need much of anything
Dont give up
cause somewhere theres a place
Where we belong

Rest your head
You worry too much
Its going to be alright
When times get rough
You can fall back on us
Dont give up
Please dont give up

got to walk out of here
I cant take anymore
Going to stand on that bridge
Keep my eyes down below
Whatever may come
And whatever may go
That rivers flowing
That rivers flowing

Moved on to another town
Tried hard to settle down
For every job, so many men
So many men no-one needs

Dont give up
cause you have friends
Dont give up
Youre not the only one
Dont give up
No reason to be ashamed
Dont give up
You still have us
Dont give up now
Were proud of who you are
Dont give up
You know its never been easy
Dont give up
cause I believe theres the a place
Theres a place where we belong

I believe

 I believe

In this modern world

of wealth and civilization,

science and individualism,

all men are supposed to be equal;

the secret of happiness

is to get what you really want,

and there is no God

because you cannot see him.

But when I look around me,

see the beauty of nature,

this little blue planet

in a majestic cosmos,

when I try to understand

the complexity of my body,

I do not have enough faith

to be an atheist.

Our world is a mystery

and it only exists

because there is no chaos,

but a complicated system

with so many different principles,

we are only beginning to comprehend

why we are able to live on this earth

That’s why I have to believe

in a mighty Designer of the universe,

who formed body and soul

and the miracle of life

with a certain purpose.

Yes, I also believe in an unseen world,

in life after life and long-term prophecy.

I believe in music and art,

I believe in truth and wisdom,

I believe in love and understanding,

as a mirror of eternal life.

I believe God came down

to live amongst us,

to serve a higher purpose.

I believe in the gift of nothing,

because being silent and empty,

listening to the words He left behind,

makes me trust Him,

every day of my fragile life.

I believe in God as a Father …

One

Eén van de mooieste nummers van U2 is ongetwijfeld 'One'. Zelfs mensen die geen fan van U2 zijn kunnen het waarderen. Er spreekt een ongelooflijk diep verlangen uit naar eenheid en liefde. Dat gaat verder dan de liefde tussen man en vrouw. Gezongen met emotie en gevoel. De sublieme riff van de leadgitaar. 'We're one, but we are not the same',  en aan het eind 'we've got to carry each other'. Wat is er nog aan toe te voegen?

One

Is it getting better, or do you feel the same?
Will it make it easier on you, now you got someone to blame?
You say one love, one life, when it's one need in the night.
One love, we get to share it
Leaves you baby if you don't care for it.

Did I disappoint you or leave a bad taste in your mouth?
You act like you never had love and you want me to go without.
Well, it's too late tonight to drag the past out into the light.
We're one, but we're not the same.
We get to carry each other, carry each other... one

Have you come here for forgiveness,
Have you come to raise the dead
Have you come here to play Jesus to the lepers in your head
Did I ask too much, more than a lot
You gave me nothing, now it's all I got.
We're one, but we're not the same.
Well, we hurt each other, then we do it again.

You say love is a temple, love a higher law
Love is a temple, love the higher law.
You ask me to enter, but then you make me crawl
And I can't be holding on to what you got, when all you got is hurt.

One love, one blood, one life, you got to do what you should.
One life with each other: sisters, brothers.
One life, but we're not the same.
We get to carry each other, carry each other.
One, one.

Bridge over troubled water

Voor de afwisseling weer een knipoog naar de kunst van muziek. Terug naar de zestiger jaren, Paul Simon & Art Garfunkel. Eenvoudige muziek, meerstemmige gezonden, maar toch, elke keer weer kippevel. Zo maken het ze (bijna) niet meer tegenwoordig.

Eén video met twee nummers, opgenomen bij een reünie in 2009 in Madison Square Garden.

Eerst even luisteren naar het 'Geluid van de Stilte'. Wat verder ook de diepere bedoeling van de tekst mag zijn, het is pure en krachtige muziek, die ook vandaag nog spreekt. Daarna de 'Brug over troebel water'. Met de vraag of wij dat ook zijn ...?!

Bridge Over Troubled Water
When you're weary, feeling small,
When tears are in your eyes, I will dry them all;
I'm on your side. When times get rough
And friends just can't be found,
Like a bridge over troubled water
I will lay me down.
Like a bridge over troubled water
I will lay me down.

When you're down and out,
When you're on the street,
When evening falls so hard
I will comfort you.
I'll take your part.
When darkness comes
And pain is all around,
Like a bridge over troubled water
I will lay me down.
Like a bridge over troubled water
I will lay me down.

Sail on silvergirl,
Sail on by.
Your time has come to shine.
All your dreams are on their way.
See how they shine.
If you need a friend
I'm sailing right behind.
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind.
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind.

Introspectie en communicatie

dat ik hier

zomaar ben

dat ik hier

nu

zomaar

zit te denken

gedachten

in mijn hoofd

dat is het wonder

van de introspectie

zelfreflectie

meditatie

contemplatie

en dat ik dan ook

meteen

weer woorden uit

hier op mijn scherm

of op papier

gedachten

verwoordt

in vorm

en dat jij dan

die woorden

nu ook

zit te lezen

te overdenken

dat is het wonder

van de taal

van inleven

in mij

waarom

ik dingen zeg

ben wie ik ben

dat jij daarover

ook weer denkt

glimlacht wellicht

of je schouders ophaalt

het verder vertelt

aan wie het horen wil

dat balletjes

zo kunnen rollen

dat is het wonder

van de communicatie

taal en gesprek

spreken en luisteren

dialoog

dat dat zo maar kan

is zo mooi

en kostbaar

een wonder

van het Woord

dat mij tot leven riep

Mysterie

Want bij U is de Bron van het Leven, in Uw licht zien wij het licht. (Psalm 36:9)

De moderne wetenschap is in een ongelooflijk tempo ontdekkingen aan het doen over hoe alles in elkaar zit. De mens als lichaam, alle bestanddelen van het universum, van enorm groot tot uiterst klein, de natuur, de aarde, de kosmos. Daarnaast worden er allerlei nieuwe uitvindingen gedaan die het leven er een stuk makkelijker op kunnen maken.

Het lijkt er op dat we steeds sneller in een spiraal van kennis en kunnen zijn terechtgekomen. Bizar hoe snel de ontwikkelingen kunnen gaan. Alles wordt steeds beter, steeds sneller en steeds goedkoper.

Er zit ook een keerzijde aan die vernieuwingen en verbeteringen, daar wil ik het een andere keer nog wel over hebben. De consumptiemaatschappij, de weggooimentaliteit, de enorme aanslag op alle energievoorraden. De gigantische hoeveelheid kennis die we op moeten nemen in ons brein. Het kan niet allemaal onbeperkt door blijven groeien. We gaan op de duur tegen grenzen aanlopen. Misschien wel eerder dan we denken.

Er zijn ontzettend veel boeken geschreven door ontzettend knappe mensen. Het is ondoenlijk om ze allemaal te lezen, al komen sommige andere knappe koppen een heel eind. Kennis is een markt geworden. Wetenschap wordt zwaar gesubsidieerd en gekoppeld aan het bedrijfsleven. Voorgangers en predikanten hebben veel geleerd, lang gestudeerd, en  ook de gemiddelde kerkmens heeft steeds meer letters gegeten en kan zijn zegje doen.

We weten steeds meer van alles. Sommigen van een heel klein beetje heel veel, de specialisten. Anderen van heel veel een klein beetje, de generalisten. Hele discussies worden er gevoerd in kranten en tijdschriften, op de radio of de televisie, in kerken en clubs. Iedereen weet het beter of nog beter. Verhitte polemieken.

We kunnen veel, we doen veel, we lezen veel, we weten veel.

En toch ook weer: niet alles.

Durven we te erkennen dat er grenzen zijn aan ons kunnen en kennen, weten en doen? 

Variatie

Wonderlijk hoe je inspiratie voor een blog kunt krijgen tijdens het dagelijks rondje wandelen, als therapie voor het herstel van hernia. Mijn pad werd vanavond in het schemerdonker gekruist door een pad. Een kikkertje dus. Doordat hij hipte, zag ik hem, en kon ik nog net over hem heen stappen. En binnen twee seconden bedacht ik hoe wonderlijk gevarieerd God Zijn schepping heeft gemaakt. Ik was me er van bewust hoe bewust ik mij dat ineens was. Aha-erlebnis ...

Allemaal dieren, verschillend van aard en karakter, wijze van gaan en voortplanting, vorm en grootte, leefomgeving, wijze van eten. Noem maar op. En binnen elke soort ook weer vele variaties. Vogels, paarden, koeien, honden, katten, vissen, vliegen en nog miljoen keer etcetera. De wetenschappers-biologen hebben het er maar druk mee, alleen al het in kaart brengen ervan.

En de lijn kan verder worden doorgetrokken. Naar bijvoorbeeld de verschillende soorten landschappen op de aardbol. De zeeën en rivieren en bergstroompjes, net zoals de sloten in ons Holland. Allemaal variaties op een thema.

Over variaties op een thema gesproken, dat brengt mij dan weer op muziek. Ook zo'n bijzonder iets. Heel veel instrumenten, heel veel apart klinkende geluiden. Heel verschillende melodieën, emoties oproepend en uitdrukkend van zwaarmoedig tot supervrolijk. Met in feite maar acht verschillende noten. Een wereld aan verscheidenheid. Nog meer bijzonder dat al die verschillende instrumenten ook samen een orkest kunnen vormen. En het klinkt nog ook, als je tenminste bepaalde afspraken maakt en navolgt.

En alle kleuren van de regenboog, met alle variaties daartussen. Zeven basiskleuren. Geen wit zwart. Niet alleen tenminste. Mooi gezicht trouwens als je de wolken eens bewust bestudeert, hoeveel tinten wit er zijn. Wat een kleurenpracht in de natuur, wat een inspiratie voor schilders. En heb je wel eens goed naar de kleuren van mensenogen gekeken?

Wat dacht je van een menselijk lichaam. Het bestaat uit allemaal verschillende delen en organen, met ieder een specifieke functie, maar het is allemaal zo fantastisch op elkaar afgestemd en ingespeeld, dat het pas op gaat vallen als er iets met je mis is. Hoe meer je in in die functies verdiept, hoe mooier het allemaal wordt.

Door de wetenschap komen we ook steeds meer te weten over alle facetten van ons bestaan. In de natuurkunde is ook gebleken dat er maar een redelijk beperkt aantal basiselementen zijn. Het is juist de combinatie van bepaalde elementen die de vele variaties mogelijk maakt. En we gebruiken ze allemaal, meestal onbewust, in ons dagelijks leven.

Reëler dan de realiteit

Man, here below, lives so entirely among sensible things, and meditates so little upon spiritual objects, that he comes to look upon that which is spiritual as unreal, and upon material things as the only realities. For most men, houses, and lands, and gold are more real than God and the soul. The former address the five senses, whereas "no man hath seen God at any time," and the soul is not apprehensible by any sensuous organ. Yet the invisible God is more real than any other being, for he is the cause and ground of all other existence. It was an invisible Mind that made the material chaos from nothing, and brooded over it, and formed it into an orderly and beautiful cosmos. The invisible is more firmly substantial than the visible. (W.G.T. Shedd (1820-1894)

Vandaag op 'Christian Quote of the Day' bovenstaand dagcitaat, afkomstig van de mij onbekende W.G.T. Shedd. Een 'oude schrijver', geciteerd uit zijn boek 'Sermons to the Spiritual Man'.

Ware, wijze woorden. We zijn als mens zo gericht op wat we met onze vijf zintuigen kunnen waarnemen, dat we vergeten dat de onzichtbare God en onze eigen ziel meer de 'reële' werkelijkheid weerspiegelen, dan de ons bekende tastbare werkelijkheid van huizen, landerijen, goud. Omdat God de Oorzaak en de Grond is van alle andere dingen die bestaan. Hij maakte materiële chaos uit niets, broedde erover, en vormde het tot een orderlijke en prachtige kosmos.

De mooiste zin is de slotzin. 'Het onzichtbare is zekerder en substantiëler dan het zichtbare.' Dat is zo moeilijk te geloven in deze wereld die zo op het zichtbare en tastbare is gericht. Nog meer zelfs dan toen dit geschreven werd, in het jaar 1884. Ik heb er op deze blog al meer de aandacht op gevestigd. Zie De vierde dimensie en Transfigured.

De allereerste moeilijkheid is om dit over te dragen aan mensen die er niet in geloven. Er lijkt een onoverbrugbare kloof te zijn tussen de materialisten en de christenen. Als je gericht bent op het hier en nu verwezenlijken van je dromen, mocht je die al hebben, dan luister je niet eens naar andere verhalen. En er zijn ook genoeg mensen die er nog nooit over nagedacht hebben. Ik geloof dat er in elk mensenleven meerdere aanwijzingen zijn die in de richting wijzen van het bestaan van God. Het gaat er maar om of je die aanwijzingen opmerkt. Of je er open voor staat. Ik baseer deze mening trouwens op een tekst uit Job 33.

God antwoordt wel, op meer dan één manier,

alleen merkt de mens het niet op.

In de dromen en visioenen van de nacht,

in de tover van de diepste slaap,

of wanneer hij ligt te sluimeren,

opent God de oren van de mens

en laat hem schrikken – een waarschuwing

om hem af te houden van een slechte daad,

om hem voor hoogmoed te vrijwaren. (...)

Zie, dit alles doet God,

tot twee-, driemaal toe doet Hij dit voor de mens:

Hij haalt hem weg van de afgrond

en het licht van het leven omstraalt hem.

De tweede moeilijkheid is dat er, in reactie op de hele materialistische maatschappij, een tegenbeweging op gang is gekomen, die ik voor het gemak maar de 'spirituele markt' noem. Er is meer tussen hemel en aarde, die categorie. En daar zijn mensen bij die werkelijk alles uitproberen en geloof hechten aan de grootste kolder. En daar nog geld voor betalen ook. Maar het meest voor de hand liggende, nota bene generaties lang overgedragen en meegenomen uit het verleden, ze hebben daar bij voorbaat al vooroordelen over. En lezen het dus ook niet. Luisteren er niet naar. De 'spirituele markt' zou wat mij betreft meer bewerkt mogen worden door de uitgekiende marketing van een christelijke tegenbeweging. Maar ja, die bestaat niet ... Kansen en mogelijkheden genoeg, de markt lijkt wel onverzadigbaar. En toch, de kerk is onzichtbaar.

Doxology

Nogmaals Gungor. Omdat het zulke fantastische muziek is. Nu Michael Gungor, alleen met zijn gitaar. Omdat ik een beetje gitaar speel, weet ik hoe ontzettend knap dit is. Multitalent, begiftigd met nogal wat verschillende gaven. Hier nog een link met zijn mooie uitleg bij het album dat ze gemaakt hebben, 'Beautiful Things'. Bekende melodie trouwens ...!

Transfigured

In Markus 9 wordt een bijzondere ontmoeting beschreven. Jezus gaat direct vanuit de tijd en onze werkelijkheid de eeuwigheid binnen. Hij heeft een ontmoeting met Mozes en Elia, een gesprek van hart tot hart. In bijna alle Nederlandse vertalingen wordt melding gemaakt van 'het wisselen van gedaante'. In het Engels noemen ze dat 'transfigured'. Mooi woord.

Ik heb al eerder over de vierde dimensie geschreven. Het zijn buiten onze waarneembare werkelijkheid, alles wat boven de drie, ons bekende dimensies uitgaat. Soms gaat heel even dat gordijn open, kunnen we een kijkje nemen, een ervaring opdoen. In een droom, een visoen, een profetie, een bijna-dood-ervaring wellicht. In de Bijbel worden er meerdere van dit soort momenten beschreven. Dit is er één van, maar het is wel een heel bijzondere.

Jezus ziet niet iets, wat de anderen niet kunnen zien, zoals bijvoorbeeld bij de ontmoeting van Paulus met Juzes, onderweg naar Damascus, of toen Elisa ineens de ogen werden geopend en hij zag hoe er een vurige muur van engelen rondom het huis stond waar hij zich bevond. Nee, de discipelen zijn er 'live' bij hoe Jezus van gedaante verwisselt. Ze zien ook Mozes en Elia. Herkennen hen kennelijk.

Bijzonder moment dus. Ze mogen er later ook niet over spreken, drukt Jezus hen op het hart. Tot het moment dat Hij is opgestaan. Het moet dus wel worden vastgelegd en dat is ook gebeurd, anders hadden we het niet geweten. Het heeft dus ook betekenis voor ons. We kunnen er iets van leren.

Wat mij al wel eerder opgevallen is, is dat de namen van Mozes en Elia meerdere keren in de Bijbel voorkomen. Uiteraard tijdens de geschiedenis van hun eigen leven en werkzaamheden. Maar later, in het laatste Bijbelboek Openbaringen komen ze ook weer terug, als de twee getuigen bij de laatste gebeurtenissen in de geschiedenis van de mensheid. Ze hebben dus klaarblijkelijk een bijzondere betekenis in de wereldgeschiedenis, in de heilsgeschiedenis van Gods plan met ons mensen.

Een raakvlak tussen deze drie personen tijdens hun leven op deze aarde is dat er iets is met het getal veertig en dat ze alledrie de woestijn opzoeken. Elia verbleef veertig dagen in de woestijn, Mozes was veertig jaar lang in de woestijn. Jezus ging direct na Zijn doop veertig dagen de woestijn in. Ze zochten God ook telkens op een hoge berg. Wordt ook hier met nadruk genoemd. Ze hadden alledrie sowieso een bijzondere relatie met God. Bemiddelden ook tussen het volk en God. Jezus natuurlijk wel heel bijzonder en uniek.

En nu, hier, in Markus 9, komen ze bij elkaar. Om met Hem iets te bespreken. Om Hem een hart onder de riem te steken? Om Hem voor te bereiden op dat wat ging komen? Moed in te spreken? Ik denk het niet. Het plan was al lang gemaakt. Het moest alleen nog ten uitvoer worden gebracht. Iedereen wist wat er ging gebeuren. Geen twijfel over mogelijk. Wat dan? Was het ter bemoediging juist voor de discipelen? Voor ons wellicht, vele eeuwen later? Ik heb geen idee, heb hier geen antwoord op. Laten we dus ook maar niet speculeren.

Toch blijft het apart, als iemand voor je ogen 'transfigured' wordt. De discipelen weten zich er ook geen raad mee. Petrus wil wel tenten gaan bouwen, maar hij weet zelf niet waarom hij het zegt.

Misschien laat het wel iets zien van het lichaam wat alle gelovigen zullen ontvangen, later. Alleen de kleren zijn al stralend, schitterend, 'dazzling white'. In 1 Korinthe 15 wordt gesproken over een onvergankelijk lichaam. Als Jezus is opgestaan, kan Hij dwars door deuren en muren naar binnen komen. We zullen een lichaam hebben, dat geloof ik. De lichamelijke opstanding is een centraal leerstuk van de christenen. Maar het gaat je duizelen bij de vragen die opkomen bij deze gedachte.

Eén van die vragen is bijvoorbeeld: hebben babies die nu sterven dan een volwassen lichaam? Of deze: hebben gehandicapten dan een violmaakt lichaam? Want als dat inderdaad zo is, waarom kan Jezus dan wel zijn verwondingen laten zien? Is Zijn lichaam dan niet volmaakt? Of Zijn die verwondingen juist zichtbare kentekenen die Hij alleen kan dragen, Hij alleen waard is? Het Lam, staande als geslacht ....

Zo maar wat gedachten en vragen, bij een woord uit de Bijbel ....

Het is lente

Officieel duurt het nog een paar dagen, maar ja, de lente is voor mij nu echt begonnen. Gisteren na een lange periode van rustig aan in verband met de hernia, eindelijk weer eens langere tijd in het zonnetje kunnen lopen, het halve dorp rond. Rustig aan, dat wel, maar vijf kwartier achter elkaar, zonder stoppen lopen, dat is toch al weer enkele maanden geleden geweest. En dat voelde goed, warm zelfs, ondanks de vijf graden buiten.

Op de tiendweg waren ze wilgen aan het knotten, in de sloten zwommen eenden, zwanen, in de lucht vlogen de talrijke ganzen en hier en daar een aalscholver. Relaxed, allemaal, dat wel. Het viel gewoon op. Zelfs de mensen die wandelden, fietsten. Ze deden dat op hun gemak, net als ik. Ze ademden het zonlicht in, kromme beeldspraak natuurlijk, maar zo voelde het wel.

De zomer komt eraan, de winter is nu echt voorbij. Het kan misschien de komende nachten nog een paar graden vriezen, maar alle bomen en bloemen staat al in knop, het is in potentie aanwezig. Straks zal het vanuit het niets weer in volle hevigheid losbarsten, al dat nieuwe, jonge leven. De dagen worden langer en de nachten korter. De zon gaat krachtiger schijnen en waar licht verschijnt, verdwijnen schaduwen, worden kleuren zichtbaar, eerst pasteltinten, maar dan al feller en flitsender.

Ik betrek het begrip lente even op mezelf nu. Met verbazing kijk ik terug naar de afgelopen zes weken. Zo goed als nooit ziek geweest in mijn leven, op een keelontsteking, een kleine operatie en een duim uit de kom na. En dan ineens vanuit het betrekkelijke niets een hernia. Met pijn, veel pijn en een groot aantal lichamelijke beperkingen, je werkzaamheden voor een groot gedeelte los moeten laten. Je ondergaat het, gelaten en berustend, dat durf ik wel te stellen. Als het ware vanaf een afstand jezelf observerend. Ben ik het wel die dit ondergaat? Ja, als het anderen treft, waarom dan mij niet? Logisch eigenlijk, het moest een keer gebeuren ... Zo nuchter, hoe komt dat eigenlijk, waar komt dat vandaan? Heb ik dat van mezelf? Ben ik het zelf wel?

En midden in die periode ineens een nieuwe activiteit opstarten, zomaar ook vanuit het niets. Bloggen, tot voor kort nog nooit van gehoord zelfs. Als ik nu terugkijk op de afgelopen weken borrelt er van alles op uit een soort onuitputtelijke bron, diep binnen in mij. Een nieuwe vorm van creativiteit. Telkens nieuwe ideeën. Associatie op associatie. De woorden komen als vanzelf. Ik roep ze als het ware tevoorschijn. En het ene idee roept het andere woord op, de woorden rijgen zich aaneen tot zinnen. Gedachten koppelen zich aan muziek, aan foto's. Alles past als het ware als een grote puzzel ineen.

En toch, vanuit het niets, het is niet helemaal waar. Sterker nog, het is helemaal níet waar. Er is helemaal geen niets. Het grote 'niets' waarvan de geleerden zeggen dat de mens daar straks in zal verdwijnen, ik geloof er geen snars van. Omdat alles in de natuur, in mijzelf het tegendeel laat zien. En je moet wel stekeblind zijn om dat niet op te merken.

Bob Dylan

By his grace I have been touched
By his word I have been healed
By his hand I've been delivered
By his spirit I've been sealed

Eén van de meest legendarische popmuzikanten van de wereld is zonder twijfel singer-songwriter Bob Dylan. Inmiddels al bijna zeventig, maar nog steeds muzikaal actief. Bijna zestig albums staan inmiddels op zijn naam, een bizar aantal.

Joodse wortels. Veranderde zijn naam, Robert Allen Zimmermann, in die van een dichter. Diepzinnig poëet, zeer origineel muzikant. Sommigen zeggen dat hij absoluut niet kan zingen. Toch heeft hij altijd een grote schare aan publiek weten te trekken. Tamelijk op zichzelf. Eigenwijs. Altijd maar door zichzelf vernieuwend. Ongrijpbaar. Niet te claimen. Zelfs met zijn eigen publiek heeft hij het meermalen aan de stok gehad. Eerlijk. Recht door zee. To the point. Kortom, een fenomeen.

Wat mij vooral intrigeert is zijn spirituele zoektocht door dit leven. Van oorsprong dus van Joods komaf, zie je in heel veel van zijn songs vragen terugkomen over het leven, worstelingen met de wereld om zich heen. Het gaat er mij niet om hier zijn hele leven te beschrijven, maar het is goed als je daar wel af en toe in verdiept. Het boek ‘Bob Dylan’ van de hand van Scott M. Marshall en Marcia Ford heeft als ondertitel: ‘de spirituele zoektocht van een rusteloze pelgrim’. Veelzeggend, zeker.

De meest interessante periode in zijn leven vind ik persoonlijk die direct vóór en na zijn bekering tot het christelijk geloof in 1979. Dat was nogal wereldnieuws destijds, maar ik moet zeggen dat ik het toen gemist heb. Uitgefloten door zijn publiek, verkoopcijfers die kelderden, maar hij bleef standvastig doorgaan. Er is niet veel over die ommezwaai bekend, het is een persoonlijke zaak uiteraard. Ook in het genoemde boek wordt je daar niet veel wijzer van, er worden alleen veel anderen om Dylan heen geciteerd.

Wortelschieten en vruchtdragen

In Jesaja 37 staat in een profetie  een uitspraak die mij altijd wel aanspreekt, die gaat over wortelschieten en vruchtdragen. Later, in het Nieuwe Testament gebruikt Jezus datzelfde beeld als Hij het in Mattheüs 13 heeft over de gelijkenis van het zaad. Zaad dat rijkelijk gestrooid wordt, maar op verschillende ondergronden terecht komt: de weg, de rotsige grond, tussen de distels en op de goede grond. Alleen het zaad dat op de goede grond valt zal vruchtdragen.

Het gaat er dus in de allereerste plaats om dat we wortel leren schieten. Dat we dus niet vertrapt worden, niet verstikt worden, niet oppervlakkig leven, maar de diepte in groeien. Daarom is het goed als we een basis meekrijgen, vertrouwen, respect en liefde ontvangen van onze ouders en onze omgeving. Dat we weten en ervaren dat God er altijd voor ons is. Dat we bij Hem leren schuilen. In vreugde, maar ook in verdriet. In mooie, maar ook in moeilijke tijden.

Dat betekent dus niet dat we geen moeilijke tijden zullen meemaken, geen strijd zullen ondervinden. We leven in een gebroken wereled en de zorgen zullen ook ons niet bespaard worden. Sterker nog, ik denk dat we soms sterker kunnen worden door die momenten. Als je altijd maar met de wind mee zou fietsen, dan kom je een heel eind, maar niet waar je wezen moet. Als je een doel voor ogen hebt en je ondervindt tegenwind, dan moet je door. Het duurt langer, het kost zweet, misschien wel tranen, maar je komt er toch. En als je veel fietst en dus ook van tijd tot tijd tegenwind krijgt te verduren, dan wordt op den duur je conditie beter. Als je wandelt dan weet je dat je door moet, ook al heb je pijn, jij moet dat einddoel halen.

En als we stevige wortels hebben, als het regent en we zo voedingsstoffen binnenkrijgen, als de zon schijnt, ja, dan zal er op den duur ook vrucht komen. Dertig-, zestig- of honderdvoudig. Bij de oogst, niet eerder. Alles wat eerder afvalt, zal wegrotten.

In Johannes 15 gebruikt Jezus het beeld van de wijnstok om duidelijk te maken dat we dicht bij Hem moeten leven, dan pas zullen we vruchtdragen. Je kunt het beeld van de wortel dus ook toepassen op het dicht bij God blijven. Hem navolgen, Hem bij alles in je leven betrekken, een biddend leven leiden, Zijn wil voor je leven proberen te ontdekken.

Dan zal je hart overstromen van Zijn liefde, dan zul je ook in beweging komen, je hoofd, je hart en je handen gebruiken. Gericht op de noden van anderen. Luisterend naar de roep om hulp. En ja, dan zullen er woorden komen. Geen woorden van veroordeling, maar woorden van liefde, gunning, empathie.

We moeten niet streven naar groei, alsof we iets als een ladder zouden kunnen beklimmen, die uiteindelijk de hemel zal bereiken. Groei gaat de diepte in, op een donkere plaats, voor niemand zichtbaar.

We moeten niet streven naar vruchten, alsof we daarmee de hemel zouden kunnen verdienen. Vruchten zijn het resultaat van innerlijke liefde, geen doel om na te streven. Vruchten groeien als het ware vanzelf, je moet ze zeker niet te vroeg plukken.

En ere wie ere toekomt, zowel de groei als de vrucht komt niet op ons conto, maar beide zijn ze te danken aan Degene die ze laat groeien. In de diepte en in de hoogte. Hij Die het Leven is, schenkt leven, regen, groei, vrucht. Hij is het Die oogst. En alle eer voor alles komt ook Hem dus toe. Hij is het meer dan waard.

En nog een mooie gedachte, er zal beloning zijn in de hemel. Nooit zo bij stilgestaan, tot Randy Alcorn mij daar de ogen voor opende. En inderdaad, het staat in de Bijbel. Onder andere in Romeinen 2:6 staat dat God ieder mens naar zijn daden zal belonen. En in 1 Korinthe 3 kunnen we lezen dat van ieders werk bij het oordeel duidelijk zal worden wat het waard is. Maar ook hier geldt, niet om onszelf daarop te beroemen, om trots op te zijn, maar als een kroon die we voor Zijn voeten mogen neerwerpen. Aan Hem de eer, tot in alle eeuwigheid.

In de hemel is de Heer

Oorspronkelijk geschreven en gezongen in het Afrikaans, inmiddels ook in verschillende Nederlandse versies te zien en te horen. Ontroerend lied over de grootheid van God. Hij regeert. Nodigt uit tot meezingen uit volle borst!

Eerst een Affrikaanse versie.

Onderstaand een uitvoering vanuit een jeugddienst in Groningen.

In de hemel is de Heer

In de hemel is de Heer
en Zijn glans is als kristal
Hij is de Heilige, Hij is God
en Hij heerst over het Heelal

Er is kracht in Zijn woord
als de wateren bruist Zijn stem
als de zon op de zee zo blauw
is de rijkdom van Zijn trouw

En aan U alle macht
alle heerlijkheid en kracht
en aan U is de eer
en de lof want U regeert!
U regeert!

Miljoenen in gereedheid
staan de engelen om Zijn troon
verbijsterend Zijn sieraad
en de schoonheid van Zijn kroon.

Er is kracht in Zijn woord
als de wateren bruist Zijn stem
als de zon op de zee zo blauw
is de rijkdom van Zijn trouw

En aan U alle macht
alle heerlijkheid en kracht
en aan U is de eer
en de lof want U regeert!

U regeert in onze harten
U regeert over het heelal
U regeert in ons leven
U regeert overal!

Wonder van nieuw leven

U was het die mijn nieren vormde,

die mij weefde in de buik van mijn moeder.

Ik loof U voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan,

wonderbaarlijk is wat U gemaakt hebt.

Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel.

Toen ik in het verborgene gemaakt werd,

kunstig geweven in de schoot van de aarde,

was mijn wezen voor U geen geheim.

Uw ogen zagen mijn vormeloos begin,

alles werd in Uw boekrol opgetekend,

aan de dagen van mijn bestaan ontbrak er niet één.

(Psalm 139 : 13-16)

Een van de mooiste momenten in het leven vond ik wel aanwezig te mogen zijn bij de geboorte van mijn eigen kind. En dat heeft zich een aantal malen herhaald, maar het blijft altijd weer mooi. Indrukwekkend. 

Aan de ene kant de verwachtingen die in de periode van in-verwachting-zijn naar een climax toegaan, steeds groter groeien door bewegingen, lichamelijke ongemakken voor de vrouw, voorbereidingen voor het moment, discussies over een te geven naam etc. etc.. Aan de andere kant de ontlading na de uren voorafgaande aan de bevalling, van weeën, pijn, heen en weer lopen, dokter bellen, zuster binnenlaten, aanwijzingen geven en krijgen, hand vasthouden, washandjes natmaken, alle kasten doorzoeken naar iets waarvan je al lang zou moeten hebben weten waar het ligt. En wachten, heel lang wachten …

Het moment. Na het persen, het kopje, de schouders, de rest. Bloed, vruchtwater. Nadrukkelijke plons. Even, heel even stil. En dan de schreeuw …. De longen die zich ontvouwen, de lucht gaat naar binnen, wordt adem. Leven, nieuw leven. Zelfstandig leven. Klein wonder. Groot, heel groot wonder.

Ontroerend om te zien hoe de moeder haar kind in de armen neemt. Gedragen al die tijd, verwacht, gehoopt. En nu zien, vasthouden, koesteren. Liefde op het eerste gezicht.

Wonderlijke gang die de mens maakt. Van de samensmelting van een zaadje en een eicel, naar de groei in het warme, veilige, schommelende moederlichaam, gevoed door bloed en voedingsstoffen via een smal kabeltje en een grote, bloederige koek. Lekker zwemmend in het vruchtwater, relaxed en in slowmotion zwevend als een astronaut op de maan. Geluiden van verre, gebrom, geklots. En dan, steeds meer klem gaan zitten, niet zo makkelijk meer kunnen bewegen . Uiteindelijk door een wel heel smal kanaal benauwde minuten, uren doormaken. Je kop in elkaar, je armen strak langs je lijf. Men …!!! Worstelen, ongelooflijk.

Een God die bidt

Bidden is een vorm van relatie. Bidden is ademhalen. Het gaat niet alleen om de woorden, het gaat ook om onze houding, van steeds voor het aangezicht van God te wandelen. Coram Deo.

Bidden is ook moeilijk. Veel mensen worstelen ermee. Begrijpelijk, je bent met lijf en leden  geworteld in de aarde, alles wat je ziet en aan kan raken is concreet. Maar bidden is vaag, abstract, je spreekt tegen iemand die je niet kunt zien. Je krijgt niet direct antwoord terug. Het is geen telefoneren op afstand, waarbij je een dialoog kunt voeren. Het is roepen in de ruimte, je concentreren op de andere werkelijkheid. Het is ook zwijgen voor je Schepper, luisteren naar de stilte.

Opvallend en heel bijzonder vind ik het daarom dat Jezus zelf ook dat gebed nodig had. God die bidt tot God. Regelmatig lezen we in het evangelie dat Hij een eenzame plaats opzoekt om te bidden, alleen te zijn met Zijn Vader. Hij had dat kennelijk ook nodig. Een groot deel van de kruiswoorden van Jezus, in de laatste uren van Zijn leven waren gericht tot Zijn Vader. Daarvan is de meest smartelijke èn cruciale wel deze geweest: 'Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?'. Daar ligt de kern van alle lijden in de wereld samengebald, de zonde en de gebrokenheid die in het paradijs over ons zijn gekomen. Dat was meteen ook de reden waarom Hij naar deze aarde is gekomen, het plan voor de redding van ons mensen werd daar ten uitvoer gebracht.

Een bijzonder moment is ook dat de Drieëenheid, het struikelblok van veel mensen buiten het christendom, tot uitdrukking komt in het moment dat Jezus Zijn werk onder Zijn volk ging beginnen, onmiddellijk na Zijn doop door Johannes de Doper. In Marcus 1 kunnen we lezen hoe de Heilige Geest als een duif op Hem neerdaalt en de Vader spreekt: 'Jij bent mijn geliefde Zoon, in Jou vind Ik vreugde.' Ontroerend moment. Communicatie in optima forma.

Op meerdere plaatsen lezen we ook dat Jezus Zijn Vader aanroept, midden onder Zijn helende en genezende werkzaamheden. Zijn ogen opheffende naar de hemel. 'Vader, ik dank U dat U deze dingen aan de eenvoudingen hebt geopenbaard en voor de wijzen hebt verborgen.' Enzovoorts.

Het mooiste voorbeeld van hoe Jezus als God bidt tot Zijn Vader kunnen we lezen in Johannes 17, waar dat gebed letterlijk door de apostel Johannes is opgeschreven. Het is bekend geworden als het Hogepriesterlijk gebed, zo staat het ook als opschrift in sommige bijbelvertalingen genoemd. Wij mogen er getuige van zijn. En voor mij is dat het meest bijzondere hoofdstuk in de Bijbel. Dat gebed heeft heel duidelijk als centrale boodschap de eenheid die er is tussen de Vader en Zijn Zoon. Nog mooier is dat Hij er ook de eenheid tussen Zijn volgelingen en Hemzelf en God Zelf bij betrekt. Het is een hoge roeping, een duidelijke opdracht, maar ook een basis van vertrouwen, waar we op mogen rusten. Ik wil daar op een later moment nog wel dieper op ingaan.

Na Jezus dood blijft het daar niet bij.  Eén van Zijn namen is Voorbidder. Hij zit nu aan de rechterhand van Zijn Vader en bidt voor ons. De komst van de Heilige Geest wordt aangekondigd. In Romeinen 8:26 kunnen we lezen hoe deze Geest met onze geest meebidt.

Ongelooflijk toch?

Wij mogen stamelen, zuchten, aanwezig zijn, luisteren, vragen, worstelen, schreeuwen. Desnoods mogen we woorden gebruiken. Hij luistert altijd. Hij  bidt mee. Is aanwezig.

Waar zouden wij dan nog bang voor zijn?

Laten we stil zijn, biddend luisteren, met open handen. Haal adem, in en uit. Hij is er, hier en nu. Hij is, de Ik ben. Hij is bij mij. Bij mij? Ja, bij mij.

Wat zeg ik? Bij mij? Het is zelfs nog sterker. Hij is in mij. Hij heeft het Zelf gezegd. Ik in Hem en Hij in mij (Johannes 17:21). Christus is in mij (Kolossenzen 1:27; Galaten 2:20). Mijn lichaam is een tempel van de Heilige Geest .... (1 Korinthe 6:19)!

Wow!!

Christ beside me, Christ before me, Christ behind me, Christ within me, Christ beneath me, Christ above me. (Saint Patrick)

Magnificent

Only love, only love can leave such a mark
But only love, only love can heal such a scar

Op de laatste CD van U2 staat ook het nummer Magnificent. Het woord wordt niet veel gebruikt in de Engelse taal volgens mij, een beetje een deftig woord. Maar wel een woord met een mooie betekenis. Prachtig, groots, majestueus. To magnify betekent letterlijk verhogen, vergroten. In de Roomse traditie is het 'Magnificat' de lofzang van Maria, zoals die in de Bijbel te vinden is in Lukas 1 : 46-55. Die lofzang begint met de zin: 'Mijn ziel maakt groot de Heer', waar het Magnificat naar is genoemd.

Maria zei:

‘Mijn ziel prijst en looft de Heer,

mijn hart juicht om God, mijn redder:

Hij heeft oog gehad voor mij, zijn minste dienares.

Alle geslachten zullen mij voortaan gelukkig prijzen,

ja, grote dingen heeft de Machtige voor mij gedaan,

heilig is Zijn naam.

Barmhartig is Hij, van geslacht op geslacht,

voor al wie Hem vereert.

Hij toont Zijn macht en de kracht van Zijn arm

en drijft uiteen wie zich verheven wanen,

heersers stoot Hij van hun troon

en wie gering is geeft Hij aanzien.

Wie honger heeft overlaadt Hij met gaven,

maar rijken stuurt Hij weg met lege handen.

Hij trekt Zich het lot aan van Israël, Zijn dienaar,

zoals Hij aan onze voorouders heeft beloofd:

Hij herinnert zich Zijn barmhartigheid

jegens Abraham en Zijn nageslacht,

tot in eeuwigheid.’

De tekst van het nummer Magnificent gaat in eerste instantie over de moeder van Bono, die hij in zijn puberteit heeft verloren, maar daar tussendoor kun je heel duidelijk ook de lijn naar God zien. Ik laat hier het nummer horen in een live uitvoering bij David Letterman, meeslepende muziek met een snel ritme en een trage zangpartij. De prachtige tekst volgt erna. Dit is nog eens moderne praisemuziek: 'You and I will magnify the Magnificent.'

Magnificent

Magnificent
Magnificent

I was born
I was born to be with you
In this space and time
After that and ever after I haven't had a clue
Only to break rhyme
This foolishness can leave a heart black and blue

Only love, only love can leave such a mark
But only love, only love can heal such a scar

I was born
I was born to sing for you
I didn’t have a choice but to lift you up
And sing whatever song you wanted me to
I give you back my voice
From the womb my first cry, it was a joyful noise…

Only love, only love can leave such a mark
But only love, only love can heal such a scar

Justified till we die, you and I will magnify
The Magnificent
Magnificent

Only love, only love can leave such a mark
But only love, only love unites our hearts

Justified till we die, you and I will magnify
The Magnificent
Magnificent
Magnificent

De tempel van leegte en stilte

Een van mijn ooit half afgemaakte verhalen droeg deze wat vreemd klinkende titel. Een moderne ontdekkingsreiziger ontdekt bij toeval in een goed verscholen bergvalleitje een kleine, hechte gemeenschap, bestaande uit bijna allemaal blinde mensen. Een klein fabriekje, van stroom voorzien door een kletterende waterval, zorgt ervoor dat de gemeenschap selfsupporting is. Het enige contact met de buitenwereld wordt onderhouden door een persoon, die ooit is weggegaan uit deze gemeenschap, maar na jaren van omzwervingen weer is teruggekeerd op het oude nest, voor de noodzakelijke rust. ‘Peace of mind’ noemt hij dat.

Met deze persoon voert de ontdekkingsreiziger zijn gesprekken. Soms heel diepzinnig, want het gaat erover wat nu precies zijn thuis is en waarom dan, wat hij in de buitenwereld niet kon vinden, en of hij wel tevredenheid vindt in het hier en nu, zo voorspelbaar als elke dag. Het is juist wat de ontdekkingsreiziger niet kan begrijpen, of waar hij wellicht nog niet aan toe is.

Het meest bijzondere moment van de week is de ene dag als het hele dorp in een lange polonaise, de weinige zienden voorop, op weg gaan en zich langdurig afzonderen in een groot, leeg, lomp bouwval. En daar stil gaan zitten, urenlang. De tempel van leegte en stilte … Geen actie, geen kerkdienst, geen gezang, alleen maar stil zitten, de stilte ervaren en indrinken.

Ik heb het verhaal nooit afgemaakt, omdat ik er zelf nog niet uit was of je hier nou kon spreken van het ware ‘utopia’, het beloofde land, het verloren paradijs of wat voor naam je er verder ook aan geeft. Kleine gemeenschap, alles ligt van te voren vast, elke week een lang moment van meditatie. Is dit het doel van het leven? Ik kwam er niet uit. Niet voor mezelf, maar ook niet voor de verhaallijn.

Compassion

Love is not a feeling, it's an act of your will (Don Francisco)

Vanmorgen weer getroffen door het woord 'compassion' bij het lezen in mijn Engelse Bijbel. Mooi woord is dat toch. Er is ook een organisatie voor hulp aan kinderen die zo heet. In Marcus 8:2 kunnen we lezen hoe Jezus dit woord gebruikt, als Hij de schare mensen ziet die Hem volgt en naar Hem luistert, zonder dat ze te eten hebben.

During those days another large crowd gathered. Since they had nothing to eat, Jesus called his disciples to him and said: 'I have compassion for these people ...' 

In de Nederlandse Bijbelvertalingen (NBG 1951, NBV en de Groot Nieuws Bijbel) staat hier 'medelijden'. Misschien is dat ook de letterlijke vertaling, maar de vertaling in de (Herziene) Statenvertaling raakt mij meer. 'Met innerlijke ontferming bewogen' drukt sterker uit dat iemand zich het lot van anderen aantrekt, dan het woord medelijden. Medelijden heeft al gauw iets van 'iemand zielig vinden'.

Tenzij je het woord medelijden letterlijk neemt natuurlijk: 'mee-lijden' met iemand. Naast iemand gaan staan, zijn hand vasthouden, een arm om de schouders, samen huilen. Samen zwijgen. Samen bidden. Iets doen, of juist helemaal niets doen. Het beste wat de drie vrienden van Job deden, na zijn grote verlies van kinderen en bezittingen, was zeven dagen lang zwijgend naast hem zitten.

Lord is it mine?

'It seems a time of sadness is a time to understand'

Supertramp, in lang vervlogen tijden, schreef een nummer 'Lord is it mine?'. Bekijk de live uitvoering van ex-zanger van Supertramp, Roger Hodgson, met begeleiding van een orkest. Een superzwerver, die zijn vragen aan God stelt ... Knockin' on heaven's door!

Lord is it mine?

I know that there's a reason why I need to be alone
You show me there's a silent place that I can call my own

Is it mine, Lord is it mine ?

You know I get so weary from the battles in this life
and many times it seems that you`re the only hope in sight

Is in mine, Lord is it mine ?

When everything`s dark and nothing seems right
there`s nothing to win and there`s no need to fight.

I never cease to wonder at the cruelty of this land
but it seems a time of sadness is a time to understand

Is it mine, Lord is it mine ?

When everything`s dark and nothing seems right
You don`t have to win and there`s no need to fight

If only I could find a way
to feel your sweetness through the day
The love that shines around me could be mine

So give us an answer won`t you
We know what we have to do
There must be a thousand voices trying
to get through.

Allegorie

Wat altijd weer opvalt als je in het evangelie leest over hoe Jezus met mensen omgaat, is dat Hij geen leer verkondigt, maar een manier van leven laat zien. Hij ziet mensen staan die anderen voorbij lopen. Hij zoekt zijn discipelen bij vissers en andere ongeletterde mensen. Melaatsen waren onrein in die tijd, en iedereen liep er in een grote boog omheen. Hij raakte ze juist aan. Hij stopte om een blinde aan te spreken. Zelfs iemand die de zoom van Zijn kleed aanraakt, merkt Hij op. Een verachte tollenaar, nota bene in een boom geklommen, hij staat er voor stil, ziet hem aan, gaat naar zijn huis. Een overspelige vrouw, door anderen al veroordeeld, Hij neemt haar in bescherming. Zijn woorden zijn als balsem voor haar ziel: 'Ga heen en zondig niet meer.'

Wat ook opvalt is dat Jezus wel degelijk iets te zeggen heeft, een boodschap heeft. Ook nu, voor ons moderne of postmoderne mensen. Maar daarvoor gebruikt hij geen preek, geen theologie, geen abstracte uitleg. Hij wil de omstanders, de leerlingen aan Zijn  voeten, iets duidelijk maken en daarvoor gebruikt Hij beelden, voorbeelden, uit hun dagelijks leven. Bijbels woord daarvoor: gelijkenissen. Een mosterdzaadje, een schaap, het zaad dat wordt verstrooid op de akker, een huis, een verloren penning, een verloren zoon. Een verborgen boodschap, dat wel, maar met een analogie naar het gewone, dagelijkse leven. Heenwijzend naar Zijn Koninkrijk. Ach, zouden meer preken zo gemaakt worden, geënt in het dagelijks leven van de hoorders ...!

In de literatuur wordt deze vorm ook vaak toegepast, een fabel, een sage, een sprookje, een allegorie. Het is een categorie verhalen die vaak ook niet-literatuurliefhebbers aanspreekt. Het geeft herkenning. De diepere laag is niet altijd makkelijk te herkennen, maar het stemt tot nadenken. Bekend voorbeeld in eigen land is Godfried Bomans, die op kostelijke en humorvolle wijze zijn sprookjes in het heden weet te plaatsen.

Bekend voorbeeld in de christelijke wereld is de 'Christenreis naar de eeuwigheid' van John Bunyan. Door heel veel mensen gelezen en gewaardeerd, in veel vertalingen of varianten herschreven. Een moderne variant van de allegorie dat een aantal jaar geleden verscheen is een boek van Ewoud Grosker, met de titel 'De Koninklijke weg'. Maar er zijn natuurlijk heel veel voorbeelden te geven.

Vandaag werd ik getroffen door een allegorie op de website van Gungor, waar ik in een vorige blogpost al muziek van liet horen. Van de hand van Michael Gungor 'Allegory time'. Lees het verhaal als je een beetje Engels kent. Prachtig: ontroerend en inspirerend. Over Zoe en Constantine.

Over al wandelend goed doen in deze wereld aan de ene kant. En sommige volgelingen die dan een beweging, een organisatie gaan opzetten om meer geld en macht te verzamelen om op die manier meer goed te kunnen doen, wat uiteindelijk een systeem wordt in zichzelf.

Trek zelf conclusies, leer ervan voor je eigen leven. Zeer aanbevolen!

So while they held their huge festivals and rallies to spread the name of Zoe, Zoe and Peter read stories to children in cancer wards.  While the Zo-ites made millions of dollars and built giant cultural centers and statues of Constance doing things like planting trees, Zoe and Peter planted trees.  While the Zo-ites organized into a powerful political party, Zoe, with nothing but a backpack on her shoulders, wandered dusty streets with a handful of travelers who needed a shower, but everywhere they went, the earth was healing under their feet.   One child.  One mural.  One garden.  Sure they were small, but they really were changing the world.
(...) They were changing the world, but they were doing it one apple orchard at a time.

Beautiful things

Recent ontdekt: Gungor. Prachtige muziek. Mooie teksten. Met een eigen website, zelfs een zeer interessant blog. Duidelijke, uitgesproken mening. Weten wat ze willen en wie ze zijn. Maar eerst even luisteren.

Beautiful Things

All this pain
I wonder if I’ll ever find my way
I wonder if my life could really change at all
All this earth
Could all that is lost ever be found
Could a garden come up from this ground at all

You make beautiful things
You make beautiful things out of the dust
You make beautiful things
You make beautiful things out of us

All around
Hope is springing up from this old ground
Out of chaos life is being found in You

You make me new, You are making me new

De boodschap van de Bijbel

Ja, ik weet het wel. Er zijn honderden, duizenden boeken, bibliotheken vol geschreven over de Bijbel, het boek van de christenen. Die christenen hebben er hun theologie op gebaseerd. Theologen houden er hun woordenstrijd over. Iedereen heeft er zijn of haar mening over. En, om het voorzichtig te zeggen, niet iedereen is het met elkaar eens.

Toch, als mensen beginnen met het lezen met de Bijbel, dan gebeurt er iets. Met henzelf. Verbazing en verwondering bij de één, maar ook, daar moeten we eerlijk in zijn, onbegrip bij de ander. Want het is een mooi boek met een prachtige boodschap, die nu, eeuwen nadat het laatste deel geschreven is, nog steeds actueel is en iets te zeggen heeft over de mens, zijn leven, zijn Schepper en ook over het leven na dit leven. Maar het is tegelijkertijd een boek met onduidelijke passages, moeilijke vragen, geschiedenis van gruwelen. Het heeft absoluut geen blauwdruk voor hoe we moeten leven of bepaalde beslissingen in ons leven moeten nemen. Het mag dan door theologen ontleed worden, er staat he-le-maal geen, ik herhaal: geen, theologie in. Gelukkig maar ...!

En toch, de boodschap die er in staat, heeft eeuwenlang heel veel mensenlevens veranderd. Wat is dat dan voor een bijzonder boek? Om te beginnen is het een mensenboek, bestaande uit heel veel kleinere boeken (66 stuks om precies te zijn). Het is geschreven door heel veel verschillende mensen (veertig) en wat zij beschrijven, variëert van geschiedenis en brieven tot profetieën en visioenen.

Wat het zo bijzonder maakt is, volgens mij dan, dat uit al die verschillende boeken naar voren komt, dat mensen iets willen laten proeven, meebeleven, van de ontmoeting met God. Op heel veel momenten wordt God ook sprekend ingevoerd. God, de Onkenbare, de Gans Andere, Degene Die buiten onze dimensie staat, die we helemaal niet kunnen zien met onze beperkte vermogens en zintuigen, heeft Zichzelf op die manier, via onze middelen, wel kenbaar gemaakt. Met een ander woord: geopenbaard. Hij komt als het ware te voorschijn in de ontmoeting met andere mensen, mensen zoals jij en ik.

Het gaat er mij (hier) niet om dat te bewijzen of een uitvoerige verhandeling over te geven, wat ik eigenlijk wil is proberen om een korte samenvatting van de boodschap van de Bijbel te geven. Ik weet dat dat gevaarlijk is. Elke beschrijving, elke belijdenis, elke samenvatting doet tekort aan de zaken die je niet noemt en die ook belangrijk zijn. Je selecteert en dus laat je ook weg.