Zo dichtbij.
Zo mak, zo tam.
Dat is niet gewoon voor een buizerd.
Een bijzondere ontmoeting.
Op een eenzaam plekje.
Ruim de tijd om foto's te maken.
En dat heb ik gedaan.
Op mijn gemak.
Vele tientallen.
Hij zag me, keek om zich heen.
Op zijn gemak.
Te mak.
Te onnatuurlijk.
Ik had het vermoeden dat hij niet meer kon vliegen.
Maar af en toe verplaatste hij zich wel even.
Half vliegend.
Enkele meters.
Net toen ik eigenlijk wilde gaan bellen.
Wellicht naar de dierenbescherming.
Bijvoorbeeld.
Zag ik een boer in de verte.
Even naar toegegaan en een praatje gemaakt.
Hij zat er al maanden, zei hij.
Het was hem ook opgevallen.
Toch waarschijnlijk iets met zijn vleugels.
Eén ervan hing wel eens, als hij op een hek zat.
Zei hij.
Toch, dus.
Maar hij kwam toch aan zijn eten.
Blijkbaar.
Wist zich te handhaven.
Ondanks zijn gebrek.
Voor mij een buitenkansje.
Van zo dichtbij.
Dat komt niet vaak voor.
Geniet even mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten