Dolende zwerver

ooit
is mij
het licht
geschonken
het wonder
van geest
en vrijheid
van zijn

God
gaf mij
voor ik
het door had
adem
leven
lijf
en ziel

er ging
een lichtje
aan

al vroeg
is het zoeken
begonnen
als drang
naar meer
en diep
hoger
en verder
dan te zien


ik heb
woorden
ontdekt
werelden
ontgonnen
geheimen
gehoord

vol van vragen

heb ik gezocht
naar meer
diepgang
en waarheid

ik heb

gewacht

gedacht

verwacht

geluisterd

geleerd

gespit

gebeden

gelezen

gezwegen

ben onderwezen

en onterecht

terecht gewezen

hoe intenser

het zoeken

naar licht

hoe meer het

werd verduisterd

door woorden

zonder antwoord

ik werd

aan alle kanten

afgeremd

hoe
indringender

mijn vragen

hoe vager

de verten

want
waarheid
vind je
uiteindelijk niet
in wetenschap
noch God
bij theologen

ik zocht
de liefde
maar stuitte
op structuren
en vermoedens
verkocht als waarheid

ik zocht
de allesomvattende eenheid
maar botste
tegen diepere verschillen
dan verscheidenheid alleen
tegen meningen
hoger dan muren
 tegen visies
zonder vrijheid

ontstemd

heb ik mij afgewend

en ging voortaan

mijn eigen gang

zo

ben ik

een dolende

dwalende

altijd maar

weer dieper gravende

verder vragende

zwerver

gebleven

nog steeds

op weg

naar huis

hardnekkig

eigenwijs

op zoek

naar waarheid

echte liefde

leven

zin

betekenis

gevangen
door het woord
gebiologeerd
door het licht
gedreven
door een droom
laaf ik mij
telkens weer
aan het zwijgen
van een suizende
stilte

nog immer
vol van levenslust
voorzien van een antenne
naar diepte
en hoogte
maar altijd
vol van vragen

en vind
zo af en toe
wat restjes
hemel
doorkijkjes
en vergezichten
in de verscheidenheid
van de natuur

het leven

is te mooi
te licht
te kleurrijk
te vol
van wonderen
om niet
waar te zijn

en ondanks
alle pijn
gebrokenheid
onvolkomenheid
en de dood
blijft het
een belofte
een voorbode
een voorproefje
op wat nog
komen zal

voor
wie het
maar
geloven
wil
midden
in de woestijn

ja
ik blijf
een dolende zwerver

niet
genageld
niet vast
niet star
niet strak
maar los
en vrij
en vrolijk
open

vol
ontzag
buig ik mij
dag aan dag
in de onzichtbare tempel
van het onnoembare
het onbekende
en de diepte
van een onmetelijk
mysterie

te groot
voor woorden
te zen
voor zijn
te echt
om al te kunnen
zien

God
is te groot
te ruim
te onnavolgbaar
groots

niet te vangen
in leer
of huis
of monument
zelfs niet
in woorden

maar

in licht
kleuren
en in de schoonheid
van kwetsbaarheid
vang ik soms
glimpjes
toekomst op
en zie
vlagen hemel
weerspiegeld
in vage rimpelingen

vergaar
wat tranen
sprokkel dromen
in verwachtinsgvolle
verwondering
en kijk verlangend uit
naar later

beter
alles
overal
overvol
altijd
samen
een

thuis