Kleuren(v)laagjes

Parelmoermot

Het wemelde.

Op de witte dovenetel.

Van een voor mij nieuwe nachtvlinder.

Mooi getekend.

Gecyperde kleuren.

In de regen.

Meerdere exemplaren zag ik vliegen.

Eén kon ik vastleggen.

Uitgebreid.

Maar van een afstand.

Via twitter kwam ik achter de naam.

Een 'parelmoermot' dus.

Met dank aan Henk Eikholt.

En later Anthonie Stip.

Avondtuintje

De zon staat laag.
Het licht ebt weg.
De schaduwen zijn lang en dwars.
Het contrast groeit traag in uitgesprokenheid.
De dag nadert zijn einde.
Hier en daar een zorgenwolkje schuift voorbij.
De tijd hapert.

Hij zit en ziet.
En denkt.
En wacht.
Op de nacht.
Die straks zal komen.

De wind is gaan liggen.
De hemel kleurt zacht.
Het wemelt van wat dansende insecten.
De avond valt in slowmotion, vleit zich in schemertijd.
De stilte nestelt zich tussen de laatste gaten van de dag.

Hij mijmert op de golven van gedachten en gevoelens.
Heen en weer op een trage deining.
Op het ritme van een leven.
Op de cadans van rust.

Luchtacrobatiek

Nat hè?

Wittewollenwolkenlicht

Kiekendief

Galloway cows

Zwanenbloemen

Curious cows

Parende soldaatjes

Stralende wolken

Spotlight

Reikhalzend

A butterfly's end

Het gordijn van de tijd

In de stilte van de nacht wordt zijn naam geroepen.
Die echot nog lang na.
IJlt verder en voort in gedragen decrescendo.
Verdwijnt tenslotte.
In het duister.
In het niets.

Het leven gaat door.
De tijd raast verder.
En de drukte wordt al nuttelozer.

Het duistert in het dal.
De wolken dreigen.
Het lichaam hapert.
De geest is moe.
De ziel lijkt verdwaald.
Het leven is als gruis in een niet aangeharkte tuin.

Hij ademt diep.
Verse lucht.
Hij zucht.
Het tintelt zacht van binnen.
Door elke vezel, door elke ader, door heel zijn lichaam.
Het leeft.

Hij leeft.

Hij zit.
Hij zoekt.
Hij raadt.
Hij graaft.
Hij jaagt.
Hij reikt.
Hij grijpt.

Buxusmot

Icarusblauwtje

Bruin blauwtje

Kleine vuurvlinder

Groot dikkopje