Een diepe spiegel vol van licht en kleur

De zomer zindert.
De stilte bruist van energie.
De velden zijn bezaaid met woorden.
Het klatert onophoudelijk licht en leven uit de open koepel van de hemel.
Uit de vluchtige wolken regenen ultralichte gedichten.

Zo ver het oog reikt worden wonderen geboren.
Het water kriebelt en kringelt en rimpelt van ingehouden liefde.
Er buitelen beelden voorbij van geluk en van volheid.
De randen van de dag zijn omfloerst met duizenden variaties aan kleuren.
Over elke druppel dauw is nagedacht.
Elke grasspriet heeft een oorsprong.
Het wemelt van verscheidenheid.
In dit openluchtparadijs van tevredenheid.
Alles trilt van levenslust.

De weg meandert tot zover de horizon reikt.
En ik slinger mee, naar de toekomst.
Stapje voor stapje.
Het leven langs.
Ik wandel voort en onderga in dit schilderachtige decor.
Ik inhaleer met open ogen.
Ik adem en besta.
Als ik buiten ben, kom ik binnen.
Het tintelfrist tot diep in mij.
Bruisende levensenergie.

De wind fluistert zacht mijn naam.
En gaat traag aan mij voorbij.
Op kousenvoeten.
Als een zwijgende zwerver.
En ik wieg mij in de geborgenheid van het leven.

Ik, de mens, de kostbare mens.
In het grote, grenzeloze universum, om mij heen.
Zeer bewust deel van een groter geheel.
Klein, maar bedoeld.


***

Maar dan.
Een moment.
Een ademtocht.
Terloops, maar abrupt.
Ik hou in gedachten halt voor de drempel.
Al is er helemaal geen drempel te zien.
Toch hapert het even.
En kriebelt er iets.
De tijd staat stil.
Zo lijkt het.

Een hartenklop extra.
Pauze.

Is het een onverwachte vraag?
Is het een schaduw voor de zon?
Is het een koel briesje van de wind van voorbij?
Is het een echo uit de toekomst?
Is het een doodlopende doolhof?

Ik zie, maar vind niets.
Toch is er iets dat mij bevreemdt.
Een zielloos zijn dat mij omringt.

De bladeren verschrompelen traag.
Ritselend door een zuchtje wind.
Het herfstlicht breekt in duizend kleuren tederheid.
Schraal, maar gelaagd.

Het wintert kilte om mij heen.
Ik kijk in het zwarte gat van de nacht.
Ik staar heel even in het klamme duister van de dood.
Gebrokenheid en tekort omhullen mij.
En ik huiver in de mist.

Ik voel de tranen achter mijn ogen branden.
De achterkant van alledaagsheid is angstaanjagend kil.
Ik ontdek hier en nu de naaktheid van het leven aan den lijve.
En ik breek.
Zacht.
Geknakt.

Ik.
Ik, de mens.
Ik, de balancerende mens.
Ik, de uiterst kwetsbare mens.
Klein en fragiel en eindig als de dag.

***

Maar.
Als ik eenmaal de dood in het hart heb gekeken.
Als ik de rand van het leven ben overgegaan.
Als ik mijn hart weer terugvindt in de liefde van voorbij.
Als ik mijn leven durf over te geven.
Alles wat ik heb, los heb leren laten.

Dan ervaar ik ook het Onnoembare.
Dan zie ik ook het grenzeloze van de Oneindigheid.
Dan weet ik mij geborgen.
Dan voel ik mij geliefd.

Dan zie ik de werkelijkheid met andere ogen.
Dan leer ik achter de dingen kijken
Dan leer ik alles anders ervaren.

Het leven, zelfs het ogenschijnlijk oppervlakkige leven, heeft een diepere betekenis.
Verder dan mijn voorstellingsvermogen, maar ook zo maar voor het grijpen.
Verborgen, maar dichtbij.

Het licht in een ander licht gevat.
Doorschijnend licht.
Eeuwigheidstransparantie.
Nu ik meer zie.
Nu ik het weet.
Nu ik anders dan anders ben geworden.
Nu ik de drempel ben over geweest.

Nu durf ik dagelijks te dwalen in de tempel van mijn ziel.
Waar ik zo maar het Universum kan vinden.

Gevoelig.
Alert.
Bewust.
Open.
Ontvankelijk.

Ik.
Ik, de mens.
Ik, de mens met geloof en durf.
Gedragen door later.
Een toekomst voor ogen.
De blik op oneindig.
Een hart vol verlangen.

***

O, Leven.
Leer me leven, zoals leven bedoeld is.
Leer me geven.
Leer me delen.
Leer me dansen.
Leer me laveren, door regen en tegenwind.
Leer me vliegen naar het licht.
Leer me lopen op het water.
Leer me reiken naar de wolken.
Leer me zingen.
Leer me zijn.

O, Waarheid.
Leer me graven.
Naar het goud.
Net onder de oppervlakte.
Leer me maar de schatten delven.
Leer me zoeken.
Naar de boodschap.
Leer me proeven.
Van de zin.
Leer me kijken.
Naar de mensen om me heen.
Laat me delen in gebrokenheid.
Laat me dragen waar ik mee kan dragen.
Leer me gaten vullen.
Leer me bouwen.
Leer me reiken.
Leer me dromen.

O, Licht.
Leer me vrij zijn.
Leer me dwalen.
Leer me leven bij de dag.
Leer me grenzen overschrijden.
Leer me stappen zetten in het duister.
Leer me dwalen in de tijd.
Leer me naar de toekomst reiken.
Leer me open zijn.
Leer me luisteren naar mijn hart.

O, Wonder.
Leer mij reikhalzen.
Als een pelgrim.
Leer mij los laten.
Als een zwerver.
Leer me vergezichten zien.
Als een profeet.
Leer me gaan.
Waar geen wegen zijn.

O, God.
Leer me mens zijn.
Zoals bedoeld.
Vrij en onbekommerd.
Kwetsbaar.
En kostbaar.
Heilig en volmaakt.
Leer me wandelen.
Aan Uw hand.
Stap voor stap.

Vol van liefde.
Vol van vrede.
Helemaal.
Totaal.

Leer me zachtjes 'amen' zeggen.
Leer me buigen.
Leer me knielen.
In het zand.
Van deze tijd.

Leer me meer de ogen sluiten.
Opdat ik te meer zal zien.
Opdat ik te meer zal zijn.
Ik in U.
En U in mij.

Een diepe spiegel vol van licht en kleur.

*** Mijn bijdrage aan de #Bloghop van september door Christelijke Webloggers, deze keer met als thema 'Op het water lopen', bedacht door Hennie van Veldhuizen ***