dinsdag 31 maart 2015
maandag 30 maart 2015
zondag 29 maart 2015
Sta even stil
Kom.
Sta even stil.
Laten we zwijgen.
Heel even.
De bezigheden stop.
De woorden op.
De oneindige vragen laten staan.
Antwoorden wachten wel, als ze al komen.
Hou de tijd in.
Haal adem.
En kijk.
Kniel.
Buig.
Er gebeurt hier iets.
Te groot, te veelomvattend.
Te onbegrijpelijk.
Te onbegrepen.
Te hoog, te ver, te diep.
Te bovenmenselijk.
Te gek voor woorden.
De worsteling in mij.
De strijd van wat ik denk te willen.
Van wat ik voel te doen.
De liefde die er brandt.
Het wonder dat er broedt.
Het leven dat er bruist.
Het vat vol energie.
De boom van gaven en talenten.
Sta even stil.
Laten we zwijgen.
Heel even.
De bezigheden stop.
De woorden op.
De oneindige vragen laten staan.
Antwoorden wachten wel, als ze al komen.
Hou de tijd in.
Haal adem.
En kijk.
Kniel.
Buig.
Er gebeurt hier iets.
Te groot, te veelomvattend.
Te onbegrijpelijk.
Te onbegrepen.
Te hoog, te ver, te diep.
Te bovenmenselijk.
Te gek voor woorden.
De worsteling in mij.
De strijd van wat ik denk te willen.
Van wat ik voel te doen.
De liefde die er brandt.
Het wonder dat er broedt.
Het leven dat er bruist.
Het vat vol energie.
De boom van gaven en talenten.
zaterdag 28 maart 2015
De zin van het leven
De zin van het leven begint met een Hoofdletter en eindigt met een punt. Dit is een taalkundige metafoor, een gelijkenis. Met gewone taal beelden gebruiken om iets anders mee aan te duiden. Hij lijkt in eerste instantie leuk, deze zin, maar ik geloof er eerlijk gezegd geen snars van.
De afgelopen weken stonden we namelijk als familie twee keer aan het graf, de ene keer bij dat van een overleden tante, afgelopen donderdag bij dat van een oom. Ze waren beiden ruim over de tachtig jaar, en je weet dat het bij het leven hoort, dat een mens ook eens zal overlijden. Want het leven is nu eenmaal eindig en de dood is onherroepelijk.
Terwijl je met een relatief klein koppeltje familie, buren en vrienden bij elkaar staat, rondom het lichaam dat net in het graf verdwenen is, en je luistert naar o zo bekende woorden, kijk je eens om je heen, naar de andere graven, soms met verweerde grafstenen, met daarop bijna onleesbare namen, onder statige bomen. Hier en daar een bosje fleurige bloemen.
Maar ondertussen gaat het leven zelf door. De vogels houden niet op met zingen. Het verkeer raast gewoon door op enige kilometers afstand. En zelf moet je ook weer verder, je betuigt je deelneming, je wenst elkaar sterkte, je maakt hier en daar een praatje met neven en nichten, die je normaal niet zo vaak ziet, maar je kunt niet lang bij elkaar blijven. Alles roept je weer terug naar je dagelijkse bezigheden en beslommeringen. 'Life goes on ...'
Maar het blijft ook doorsudderen in je gedachten. Wat is nou de zin van het leven, als het toch weer ophoudt? Als het blijft bij die punt? Op is op? Over en uit? En veel mensen geloven dat. Dit is het, hier blijft het bij. Maar in dat mijmeren komt ook verzet naar boven.
Het kan niet.
Dit kan niet alles zijn.
Elk leven wordt ook gekenmerkt door relaties.
Er is liefde geweest, en die houdt niet zo maar op, die dooft zelfs niet langzaam uit.
En de woorden die gesproken werden, daar bij die beide graven, getuigden er gelukkig ook van.
Er is meer.
Natuurlijk is er meer.
Er is ook hoop.
Er is een ander leven, het houdt niet op.
Het mooiste komt nog.
De afgelopen weken stonden we namelijk als familie twee keer aan het graf, de ene keer bij dat van een overleden tante, afgelopen donderdag bij dat van een oom. Ze waren beiden ruim over de tachtig jaar, en je weet dat het bij het leven hoort, dat een mens ook eens zal overlijden. Want het leven is nu eenmaal eindig en de dood is onherroepelijk.
Terwijl je met een relatief klein koppeltje familie, buren en vrienden bij elkaar staat, rondom het lichaam dat net in het graf verdwenen is, en je luistert naar o zo bekende woorden, kijk je eens om je heen, naar de andere graven, soms met verweerde grafstenen, met daarop bijna onleesbare namen, onder statige bomen. Hier en daar een bosje fleurige bloemen.
Maar ondertussen gaat het leven zelf door. De vogels houden niet op met zingen. Het verkeer raast gewoon door op enige kilometers afstand. En zelf moet je ook weer verder, je betuigt je deelneming, je wenst elkaar sterkte, je maakt hier en daar een praatje met neven en nichten, die je normaal niet zo vaak ziet, maar je kunt niet lang bij elkaar blijven. Alles roept je weer terug naar je dagelijkse bezigheden en beslommeringen. 'Life goes on ...'
Maar het blijft ook doorsudderen in je gedachten. Wat is nou de zin van het leven, als het toch weer ophoudt? Als het blijft bij die punt? Op is op? Over en uit? En veel mensen geloven dat. Dit is het, hier blijft het bij. Maar in dat mijmeren komt ook verzet naar boven.
Het kan niet.
Dit kan niet alles zijn.
Elk leven wordt ook gekenmerkt door relaties.
Er is liefde geweest, en die houdt niet zo maar op, die dooft zelfs niet langzaam uit.
En de woorden die gesproken werden, daar bij die beide graven, getuigden er gelukkig ook van.
Er is meer.
Natuurlijk is er meer.
Er is ook hoop.
Er is een ander leven, het houdt niet op.
Het mooiste komt nog.
vrijdag 27 maart 2015
donderdag 26 maart 2015
woensdag 25 maart 2015
dinsdag 24 maart 2015
maandag 23 maart 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)