Heel vroeger, als kind, was het altijd spannend als je met je ouders de grens over ging naar een ander land, zoals België of Nederland. Wachten, telkens opschuiven in de rij auto's, paspoorten bij de hand houden, en dan uiteindelijk laten zien aan mensen in indrukwekkende, vreemd gekleurde uniformen? Zou je misschien gecontroleerd worden, moest de achterklep open, alle bagage eruit? Een hele opluchting als je door mocht rijden.
Nu staat er slechts een bord met de naam van het land langs de kant van de weg en kun je zo door rijden, ongehinderd over de asfaltbaan, het landschap verandert ook helemaal niet van het ene op het andere moment. Niks spannends meer aan, dus.
Op andere gebieden in het leven zijn het juist de grensgebieden, die aantrekkingskracht hebben op sommige mensen. Tegen het randje aan, net erover heen, dat maakt het spannend. Dat is stoer. Dat geeft een kick.
Zo, nee zo ben ik zeker niet. Ik kies voor veiligheid. Voor het bekende. Hoewel ik graag andere landen bezoek, rondwandel in andere gebieden dan het vlakke polderlandschap waar ik zelf in woon. Naar de zee, naar de bossen, naar de bergen. Prachtig. Maar je moet zo'n eind rijden voor je er eenmaal bent. En dat is zo saai, zo monotoon, zo asfalt-eentonig opgesloten in enkele kubieke meters rollend blik, te midden van andere, soms levensgevaarlijke toeren uithalende mede-weggebruikers. Het sloopt je, zo'n ritje vol super-geconcentreerde hyper-alerte aandacht, bedacht op mogelijke capriolen en onverhoedse bewegingen van anderen. Laat mij maar liever wandelen of fietsen.
Toch realiseerde ik mij vanmorgen ineens dat ik wel degelijk gefascineerd ben door bepaalde grensgebieden. Bijzondere overgangen van de ene zone naar de andere zone.
