De wereld escaleert

De wereld escaleert.
De maatschappij ontwricht.
Brandhaarden en korte lontjes alom.
In steeds hoger tempo naderen we een einde, voorzien maar kennelijk altijd onverwacht.

Want beschaving blijkt een dun laagje vernis.
Tolerantie heeft ook zo haar subjectieve grenzen.
De politiek is die van een bananenrepubliek.
De overheid regelt en gedoogt, controleert en decentraliseert, voorziet haar eigen vergadertijgers van nog vele eeuwen werk.
We leven tenslotte in een papieren systeem, alles is ten allen tijde te traceren.
De wereldeconomie draait ondertussen ongestoord op vals gebakken lucht.
Nieuwswisselingen temporiseren de hypes, terwijl verhoudingen zoek zijn.
Procenten minder groei worden al betiteld als diepe crisis.

En de massa weet het allemaal ook niet meer.
Zij is op drift geraakt, zwalkt stuurloos maar een beetje rond.
De luchtigheid knalt er daarom lusteloos op los.
Vrijheid kent geen tijd.
De waanzin regeert bij de waan van de dag.

En ook in de kerk geloven ze het wel.
Vormen verhitte discussiegroepen of discussiëren over kille vormen.
Houden het bij het oude of vernieuwen naar de nieuwste mode.
Melken de theorieën uit, spreken zalvende woorden.
Maar indruk wordt er niet meer mee gemaakt.
Want het zal allemaal wel los lopen.

Los.
Los gelaten.
Stuurloos.
Loos.
Leeg.
Lucht.

Gebroken spiegels.
Kan het nog erger worden?

Fare thee well, old year, I will put you in my remembrance box

Er zat een gat in de aarde, waardoor ik de hemel kon zien

Vlaamse gaai

Een tamelijk ingewikkelde boom

Een opengewerkte knotwilg

On holy ground

Heiligheid schept afstand.
Heiligheid doet huiveren.
Er gebeurt iets, wat we niet begrijpen.
Het is te hoog, te groot, te onbereikbaar.
Heiligheid ontroert, denk maar aan de Heilige Doop, met hoofdletters geschreven, kleine kinderen ontvangen een teken en zegel, rechtstreeks uit de hemel.
Doopwater trekt tranen aan.
Tranen van kijkers, op gepaste afstand.
Heiligheid doet zwijgen en inkeren tot onszelf, denk maar aan de strakke, sombere blikken en het voorzichtige geschuifel tijdens het Heilig Avondmaal.
Nabijheid schept afstand.

Vreemd toch?
Of niet?

In het tweede boek van de Bijbel, Exodus, maakt God zichzelf bekend aan Mozes. Hij roept hem, om Zijn volk te leiden, maar doet dat op een nogal onorthodoxe manier. Een brandende braambos in de woestijn, een hoorbare stem zonder zichtbare spreker. Geen droom, geen visioen, maar een beetje real-life. Vergezeld van een waarschuwing. 'Doe je schoenen van je voeten, Mozes, want deze plaats is heilig.'

Daar zou je toch van schrikken?
God die je zomaar aanspreekt, een heilige plek, een vuurtje.
Afstand bewaren dus.
Jezelf terugtrekken.
Ruimte scheppen.
Stel je voor ...

Zondag-wolkendag

Het licht speelde vandaag kat en muis, verstoppertje en krijgertje met het hemelsblauw en vele variaties wolkengrijs. Vaak heb ik naar buiten gekeken, zo af en toe heb ik er ook foto's van gemaakt. 

Te mooi om te laten gaan. 

Te nadrukkelijk lichtspel.

Te wisselend van gedaante om onopvallend te zijn.

En het geheel eindigde met een prachtig paars gekleurd dessert. De zon zelf was daarbij al achter de huizen verdwenen, maar de reflectie op de wolken toverde diepe, bijna emotionele schaduwen tevoorschijn.

Wolkenkleur-nagloei-explosie

De Alblas langs

Na vanmorgen al een kilometer of tien gewandeld te hebben, even de nieuwe wandelschoenen testen, aan het eind van de middag toch ook nog maar even op de fiets gestapt. Met het fraaie zonlicht en een heldere hemel zou er misschien een mooie zonsondergang volgen. Op mijn gemak naar Alblasserdam gegaan en vandaar het riviertje de Alblas langs gefietst, dat ook dwars door Oud-Alblas loopt, tot aan Bleskensgraaf, waar hij een andere naam krijgt, namelijk de Graafstroom. 

Mooi laag licht, wat aan de overkant warme kleuren oplevert, maar een beetje jammer voor de kant van het water waar ik fietste, want daar ligt dan alles in de schaduw. Terwijl er prachtige, pittoreske boerderijen genoeg zijn om vast te leggen. Deze keer niet helemaal dus. Ook nog een buizerd vastgelegd, die op tien meter afstand op een paal zat en me niet meteen opmerkte.

En de zon? Ja, die verdween ook, precies bij het keerpunt, net voorbij Bleskensgraaf, achter de toch snel opgekomen bewolking. Jammer, denk je dan. Maar er kwam even later best nog een aardige nagloed achteraan dwarrelen. Dat maakte het weer goed. Straks de foto's daarvan in een volgende blogpost.

Reflections-day

White trees

Showtime

De wet van de liefde

Want de gehele wet is in één woord vervuld, in dit: u zult uw naaste liefhebben als uzelf. (Galaten 5:14)

De liefde is als een bloem, maar te vaak vergapen we ons aan de exoten in rijk geïllustreerde bladen of in andermans tuintje, terwijl we over het hoofd zien wat zich voor onze ogen bevindt.

De liefde is als een boom, waaronder we genieten van schaduw en stilte-ritselingen, maar we vergeten dat zij met heel veel geduld is gegroeid en dat haar wortels in de diepte evenredig zijn aan de stevigheid en de hoogte van die boom.

In veel kerken wordt elke zondag de wet voorgelezen, de tien geboden die God aan het volk Israël gaf door de hand van Mozes, maar in het Nieuwe Testament zegt Paulus dat wie de ander liefheeft, de wet vervult.

Wees elkaar niets schuldig, behalve liefde, want wie de ander liefheeft, heeft de gehele wet vervuld. Want: ‘Pleeg geen overspel, pleeg geen moord, steel niet, zet uw zinnen niet op wat van een ander is’ – deze en alle andere geboden worden samengevat in deze ene uitspraak: ‘Heb uw naaste lief als uzelf.’ De liefde berokkent uw naaste geen kwaad, dus de wet vindt zijn vervulling in de liefde. (Rom. 13:8-10)

En Jezus zelf vat de tien geboden samen met de beroemd geworden woorden:

Hij zei tot hem: U zult de Here, uw God, liefhebben met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dit is het grote en eerste gebod. Het tweede, daaraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf. (Matth. 22:37-30)

Maar ook die woorden zijn al letterlijk te vinden in het Oude Testament, uitgesproken op het moment dat de tien geboden werden gegeven (Lev. 19 en Deut. 6). Niets nieuws onder de zon, dus.
Liefde heeft de geur van verliefdheid om zich heen hangen, twee geliefden die diep in elkaars ogen kijken en elkaar fluisterend trouw beloven.

Geloof je 't zelf ... (2)

Geloof je 't zelf ... (1)

Geloof je 't zelf ...?
Dat dat allemaal is gebeurd, toen?
Dat dat waar is?
Was je erbij?
Dat dat allemaal nog gaat gebeuren?
Geloof je echt in wonderen?
Heb je dan geen verstand gekregen?
Kun je niet logisch denken?
Ben je wel goed bij je hoofd?
Je bent toch niet gek?

***

Ach, wat zal ik zeggen ...?

Het is niet zo moeilijk om te geloven als je het ziet.
Voor je neus.
De zomer in vol ornaat.
De kleuren.
De veelzijdigheid.
De bloei.
De pracht en de praal.
Een wonderwoestijn.

Holy smoke

These are the Hallelujah Days

A Christmas night, not white ...

Licht

Toen zij ontwaakte, was het eerste wat tot haar doordrong de Stem.
Het geluid van de woorden, die haar wakker hadden geroepen.
Geen gebulder.
Geen geroep.
Maar een gefluister.
Een niet te negeren ruisen.
Ze sidderde.
Ontplooide zich.
Ontrolde weerschijn uit de Bron die haar riep.
Ontvouwde zichtbaarheid.
Verdreef de duisternis.
Zij was.
Zij liet zien.
Zij onttoverde werkelijkheid.

***

Hij scheen, uitgelaten, uitbundig, alles overweldigend.
Niet verpletterend, maar verlichtend, luchtigheid verschaffend, leven schenkend.
Als helder kristal, als doorzichtig glas, als veelkleurige diamant.
Hij wierp tintelend sterrenstof in het rond, dat ritselend en knisperend tinkelde.
Hij veegde omnipotentie en alles doorsijpelende vrolijkheid over alle ademloze omstanders.
Hij was het centrum van alle aandacht, het doel van alle eerbied.
Hij was.
Hij zag alles.
Hij was de Werkelijke.

***

Er was.
Ooit.
Een moment.
Dat het Licht verschrompelde in de diepste duisternis.
Zij leek uitgedoofd.
Weg.
Verloren.
Gevlucht.
Maar.
Wat niemand zag.
Kon zien.
Gebeurde.

Hora est

Hora est.
Het is tijd.
Een term uit de universiteitswereld.
Als iemand zijn proefschrift heeft verdedigd, zijn punt heeft gemaakt, is bevraagd op vaagheden, heeft gereageerd, alle mogelijke vragen heeft beantwoord.
En de tijd is voorbij.
Ingeluid door een ritueel met een eerbiedwaardige man in een jurk met een bel in zijn hand.
Een lange studieperiode afgesloten.
De bul behaald.
Boeken dicht nu.
Theorie afgesloten
Aan de slag nu.
Het leven in.
De praktijk wacht.

Hora est.
Het is weer tijd.
Morgen vieren we Kerst.
Vorige maand hingen de eerste lichtjes al aan de huizen.
Om de dreigende duisternis hardnekkig te verdringen of te ontkennen.
De reclamefolders zijn als ontklede bomen bij bossen door de brievenbussen gedwarreld.
Alle winkels draaien een top-omzet.
Inkopen zijn gedaan.
Vreten op aarde en in de magen een welbehagen.
Bomen gerooid om tot etalage van leegheid te dienen.
Gezelligheid uit een instant-spuitbus luchtige sneeuw.

Alle dagen kerst-bijeenkomsten, feesten, recepties, schranspartijen, koor-uitvoeringen, uitgebreide koopavonden, kerkdiensten, kerstpakketten, kerstkaarten, groeten om Post NL te spekken, zoete-muziek-behang, speel-op-je-gevoel-klop-geld-uit-je-zak-acties.

Vraag en antwoord

Wij navelen wat af, op zoek naar antwoorden.
Wij struinen wat af, op jacht naar nieuwe onthullingen en ontdekkingen.
Wij ontplooien en verleggen grenzen.
Wij analyseren de velerlei wetten van oorzaak en gevolg.
Wij duiken de diepte in, wij reiken naar voorbij de horizon.
Wij steken het licht aan in de nacht.
Wij vullen de dagen met aandacht en gerichtheid.
Wij zoeken het nieuwe, vernieuwing, verbetering, verfijning.
Wij willen het volmaakte zo graag.
Wij onttrekken energie en tijd.
Wij redeneren de logica in het systeem.
Wij ontleden het wonder.
Wij onthullen alle oorsprongen en extrapoleren alle uitkomsten in lange-termijn-voorspellingen.

Wij scheppen aanbod en creëren dan de vraag.
Wij produceren en consumeren in groeiperspectief.
Wij willen altijd meer.

Hopen en wensen

the word

that once

at the beginning

of time said

let there be

light

came

ages ago

as promised

as breakable light

in our helpless

darkness

Het tuinmuisje

 

Zonsondergang in de polder

Winterharde paddenstoelen