Vollemaanlicht

Zwanger

Zwanger. Het is een woord wat we gebruiken als een vrouw een kind verwacht. Zij draagt nieuw leven in haar moederschoot.

Het is er al.
Het groeit naar de toekomst toe.
Alles is in potentie aanwezig.
Alleen, het moet nog volgroeien.

Op een wonderlijke manier ontstaan, op een ingenieuze wijze gemaakt, met spanning tegemoet gezien. Een vrouw wordt moeder. Zij ondergaat dat intens. Ondervindt alle veranderingen aan den lijve. Voelt het kind steeds beter. Leeft steeds intensiever mee, ondervindt ongemakken, wordt zwaarder en torst haar kind met meer moeite.

Zij bereidt zich voor, zij leest, luistert, praat, droomt af en toe weg. Ligt wakker. Droomt. Er worden spullen gekocht, een bedje wordt. klaargemaakt, een kamer ingericht, de dokter, de verloskundige of het ziekenhuis besproken. Er worden controles gehouden. Via een echo is de vorm van het kind misschien al te zien. De bewegingen worden ook zichtbaar. Het ritme van het hart kan gevoeld worden.

De spanning stijgt. Het uur van de geboorte nadert. De weeën beginnen. Houden steeds langduriger aan.

We kennen het allemaal. Het wonder van de geboorte. Een spartelend kind, nat en rood aangelopen door de inspanning. De eerste schreeuw. Pijn spat uiteen in ontlading. De lach van de moeder, door tranen en zweet heen. Het is er, een jongen, een meisje. Eigen vlees en bloed. Een nieuw leven. Een mens. Met alles erop en eraan. Een hele weg voor zich. Een toekomst tegemoet.

Zwangerschap werd geboorte van nieuw leven.
Het dragen, het lange wachten, het groeien, het verlangen, het verwachten, het voelen, het weten.
Het werd horen, zien, voelen, ondergaan.
Overrompeld.
Overdonderd.
Heftig.
Aangedaan.

Een wonder. Ik heb het ook meegemaakt, meerdere keren. Om stil van te worden. Verwonderd. Ontroerd. Hectisch. Maar, voor een man blijft het anders als voor een vrouw. Hij staat van een afstand, langs de zijlijn, kan niet veel doen, is niet zo direct, zo lichamelijk betrokken als de vrouw.

***

Dat beeld, dat van die zwangerschap, dat tolt al een week door mijn gedachten. Het is de bodem onder de cyclus van het leven op aarde. De gang der generaties, de lijn der geslachten. Het gaan en komen van mensen. Leven plant zich voort. De adem van leven, wordt doorgegeven aan ons nageslacht. Maar de afgelopen week werd het in overdrachtelijke zin gebruikt, ik meen in een theologisch stuk wat ik voorbij zag komen. Maar dat overdrachtelijke, dat figuurlijke, dat bracht een gedachtestroom op gang. Het ging malen. Het borrelde na.

Een ultiem moment

Een gouden morgenstond

Er is een naam

Er is een naam. Een naam die je wordt gegeven bij de geboorte. Een woord. Een herkenningsteken. Een etiket. Een roepnaam. Een geboortenaam. Een doopnaam. Een eigennaam. Een eigen naam, alleen voor jou, ook al lopen er andere mensen met dezelfde naam rond, hij hoort echt bij jou. Alleen bij jou.

Eerst fluistert men je naam, hangen ze bewonderend over je bed. Later roepen ze de naam luid en dwingend, zo zeurderig en steeds herhaald en wil je soms wel eens wegkruipen. En nog later, dan krijg je blosjes op je wangen, als iemand anders, heel speciaal, jouw naam noemt en je blijvend aankijkt. Dan krijgt je eigen naam, gesproken door die ander, een diepere laag. Die naam, jouw eigen naam, verbindt zich met een andere naam, en opent een vergezicht op een gedeeld leven. Dan ben je echt iemand geworden. Een naam die liefde uitdrukt, en alleen al door het luisteren ernaar, ervaar je de betekenis anders dan daarvoor.

Er is een naam. Op je deur. Op aan jou gerichte brieven. Op bekeuringen. Er wordt een persoon benoemd, gezocht, aangesproken, belast, en die persoon ben jij. Jij alleen. Uniek. Enig in zijn soort. Mens onder de mensen, maar speciaal.

Er is een naam, die eens in steen gebeiteld zal staan op een grafsteen. Als herinnering aan een leven. Jouw leven. Jouw tijd. Jouw zijn, die voorbij is, jouw lichaam geborgen, jouw geest gevlucht. Zonder leven bij een naam. Zonder meer gezien te kunnen worden.

Er is een naam. Een naam die genoemd wordt, maar pijn oproept. Een naam die een stilte veroorzaakt. Die blijft klinken als een echo uit een verleden. Een naam als herinnering. Gevoelens van verdriet over wat voorbij is en nooit weerkomt. Een naam, die blijft hangen, in je gedachten, in je gevoel, in het diepste plekje van iemands hart.

Paddenstoelenvariaties

Herfstlicht, schoonheid en verval

Vanmiddag een flink eind wezen wandelen in de polder. Toch mooi weer geworden, al was de temperatuur laag en waaide het behoorlijk. Poldersjokken in de ruimte, genieten van de zon, ademen in de vrije lucht. Hollandse wolkenluchten, waaruit af en toe een buitje leek te vallen, maar gelukkig verder weg.

Maar in de natuur was alles stil en dor. De zomer voorbij. Uitgebloeid. Weinig insecten te zien. Weg vlinders en libellen. De begroeide slootkanten allemaal weggehaald in verband met de jaarlijkse verplichte schouw. Het gras pas gemaaid en uitgegroeid.

En de grond was bezaaid met miljoenen verdorde en verkleurde bladeren. Verval. Maar met het licht dat er op viel, was het ook mooi. De schoonheid van verval. Een impressie in foto's.

Later nog een serie met de ook overvloedig aanwezige paddenstoelen, in heel veel variaties.

Zonsondergang (variatie 2)

Zoals beloofd, de tweede serie over de zonsondergang van vanavond. Omdat de kleuren niet goed tot hun recht komen, vanwege de smalle strook kleur op een groot oppervlak van licht en grijs, ook hier een aantal tegen onderbelicht, om zo meer sprekende kleuren te krijgen. Het is in zekere zin manipulatie, maar de camera legt ook niet precies vast wat jouw oog ziet. Er zit altijd kleurverschil in. En ik heb ook gemerkt dat dat zelfs per fototoestel kan verschillen. Vandaar dat sommige camera's (bijvoorbeeld mijn vorige) aparte instellingen hebben voor nachtopnames.

In ieder geval, ook dit was een langgerekt moment van genieten ...

Zonsondergang (variatie 1)

De zon was vanavond weer eens in volle glorie te zien. Met veel bombarie, lichteffecten en felle kleurverschijningen zakte hij uitbundig de nacht in. En ik mocht er getuige van zijn. Het eerste half uur van mijn fietstocht deed hij dat door zich terug te trekken in een steeds kleiner gat in de wolken. Spectaculair gezicht, waar ik rijdende weg af en toe een foto van nam (zoals ik wel vaker doe), maar ook zo nu en dan voor afgestapt ben. Thuis maak ik daar dan een keuze uit.

Maar net toen ik dacht dat het bijna over was, keek ik achter mij en zag een verbazend smalle streep boven de horizon in drie kleurvariaties. En die strook verkleurde heel langzaam naar nog meer kleuren. Dat was eigenlijk een tweede 'zonsondergang' als toegift, die eindigde in diepvioletrood. Daarvan straks de foto's.

Twee wow-momenten in één fietstocht ...

Vreemde vlagenwolken vanmorgen vroeg

Vreemd verschijnsel vanmorgen vroeg aan de donkere wolkenhemel. Na een grijze week van laaghangende bewolking kwam heel even het zonnetje tevoorschijn, althans de hemel verkleurde waar hij zou komen. Zelf was de zon niet te zien. Maar de kleuren zakten al snel weer weg.

Maar de wolken deden zo raar. Vreemde vlagen. Net de slierten van vallende regen die je wel eens onder een wolk kunt zien, maar dan zonder regen en omhoog krullend.

Omdat het met het blote oog wel waarneembaar was, maar doordat het al wat lichter was geworden, met de camera wat lastiger vast te leggen heb ik op sommige foto's (tijdens het maken) een beetje gemanipuleerd met de belichting. Daardoor worden de foto's wel donkerder, maar is het verschijnsel wat beter waar te nemen. Soms leek het wel een beetje op een mega explosie.

O, kale boom

o

kale boom

met je lege takken

wat kijk je

sneu

en bedroefd

naar de grond

naar het

toch wel

bijzondere afvaltapijt

aan de voet

van je stam

het ritselt

en knispert

gewekt

door de wind

en schittert

in allerlei kleuren

in het licht

van de zon

het lijkt

zo mooi

maar

de waarheid

is hard

Alles of niets

te lang al

hield ik vast

te veel

wilde ik doen

overal

moest ik zijn

alles

wilde ik weten

Heer

die Alles

bent

Ik ben

die alles

maakte

leer mij

elke dag

kleiner

en leger

te worden

van mijzelf

bedachtzaam

behoedzaam

te luisteren

naar uw stilte

uw schepping

uw woorden

nuchter

te wachten

minder

te doen

en meer 

te zijn

Buiten

buiten

is mij

een huis

van stilte

het dak

van lucht

met zwijgzame wolken

altijd op reis

er is geen einde

aan de weg

door die woning

geen muren

staan ontmoeting

in de weg

voortdurend 

heb ik zicht

op zeer variabel

maar altijd weer

louterend licht

als bewustzijn

van traag leven

Requiem

wat bloeien kan

heeft zich

voor een bestemde tijd

ten volle 

laten zien

maar is

inmiddels

uitgedoofd

de laatste bladeren

sterven

in losgelaten

vrijheid

en bootsen

theatraal

het uitbundig

schitterend

zonlicht na

de grijze mist

van dood en grauw

komt langzaam op

verdrijft

het zuchtje wind

dat rest

met een akelig

verstilde schreeuw

van grijsheid

het kille duister

van de winternacht

komt

op zachte sokken

 toegesneld

en slokt

zacht zinderend

de laatste ademtocht

van leven op

vleugels

van vele vogels

verdwijnen

in vreemde verten

zij die nog blijven

fluisteren

een ingehouden

requiem

dan

Het leugenbankje

Geveegde vlagenhemel dooft in kleurrijk avonddimlicht

Carpe diem

pluk

de dag

wordt ons

van alle kanten

aangeraden

devies

van halen

wat er

te halen is

maar

als ik

dat doe

dan zal de dag

net als een bloem

die men laat pronken

in een vaas

al snel

het loodje

leggen

zonder voeding

zal schoonheid

al te snel

verwelken

De dag begon met zachtfluwelen gloed vanmorgen vroeg

Lentedag in de herfst

Deze dag begon mistig, maar in de loop van de morgen kwam de zon erdoor en werd het een prachtige lentedag in de herfst, met temperaturen boven de twintig graden. Vanmiddag eindigde de dag met warme herfstkleuren, een prachtige kleine-wolkjes-parade en snel inzakkend zonlicht. Betoverende kleurenwisselingen dus, in korte tijd.

Genieten dus, nog even ...!

Heiligdom

In onze, toch al hectische tijd lijkt een kaalslag gaande. Elk gezag is tanende. Alles wordt bekritiseerd. Alles wat zich verheft boven het maaiveld, moet met de grond gelijk worden gemaakt. Alles wat heilig is, moet het ontgelden. Cabaretiers kunnen snoeihard de maatschappij ontleden, mankementen blootleggen. Analisten scherpen hun pen met messcherpe woorden, kraken harde noten. Alles wat afwijkt wordt onder kritiek gesteld.

Er is een langdurig, bijna onopgemerkt proces van nivellering bezig. Wij allen zijn gelijk aan iedereen. Iedereen wil alles. Nu. Politiek en bestuurders, zij die de macht beoefenen, gaan ook al populair doen. Het gaat om smoel en spreekvaardigheid in plaats van om de inhoud. Peilingen leiden, bestuurders volgen. Vroeger stelden politici vragen aan de regering en schreven de kranten daarover. Vandaag de dag stellen politici vragen over het laatste televisieprogramma of het nieuws van de dag. Amechtig. 

Zuilen wankelen en staan onder kritiek, ook in het kerkelijke wereldje. Het ontmoeten van elkaar, doet kerkmuren wegvallen. We kunnen van elkaar kennis nemen, leren. We schrijven stukken in een enkele, eigen krant, hele polemieken, maar zelfs dat is lang niet zo scherp meer als vroeger.

Iedereen weet het beter. 

En gaat zijn eigen gang. 

En doet maar wat. 

Het maakt niet uit. 

Want alles moet maar kunnen.

Ik chargeer. Ik schep een duister beeld, een donker schilderij. Maar het is wel een tendens. Van korte lontjes en grote ego's. Zelfverwerkelijking. Zelfverheerlijking. Creëren van je eigen gouden kalf. Met een hooischelf eromheen. Niet vuurbestendig, dus.

Vanmorgen kwam ik zomaar een woord tegen, dat bleef hangen. Een nogal contrasterend woord met het hierboven beschrevene. Een woord, waar mijn geest mee aan de haal ging. Het bleef rondcirkelen in mijn gedachten, er kwamen allerlei associaties bij, het gistte even, bruisend en kortstondig.

Heiligdom, was het woord. Of heilig.

Komen tot de kern

Het is ingewikkeld geworden. 
Het leven bruist en broeit, groeit en stijgt. 
Het breidt allemaal ongebreideld uit. 
Alle ontwikkelingen gaan razendsnel. 
Niets staat meer vast. 
Nieuwer nieuws volgt nieuws, dat gisteren al weer vergeten lijkt. 
We maken nieuws en nieuwe dingen. 
We volgen cursussen en leren ons suf, om beter beslagen ten ijs te komen. 
Het onderwijs is voortdurend in ontwikkeling. 
Alles kan verbeterd en versneld worden. 

Veranderen, verbeteren, verdiepen, optimaliseren, extrapoleren. 

Groei, en nog meer groei.

Is er een eind aan? 

Zijn er grenzen? 

Stopt het vanzelf?

Ik word er zo moe van, de laatste tijd. 

En ik ben van nature juist een nieuwsgierig en leergierig type. 

Dus ik ben gericht op kennis, liever nog wijsheid. 

Maar ik trek het niet meer. 

Het duizelt mij. 

Het houdt op. 

Nu. 

Hier.

Ik wil niet verdrinken.

Ik zie en geloof dat de wereld die God schiep, een ingewikkeldheid heeft, een complexiteit met diepgang, die ongelooflijk is. Hieruit is op te maken dat God groot is en uitzonderlijk. Daar mogen wij een loflied op zingen. Daar mogen wij ons over verwonderen. Elke dag weer. Ons over verbazen. Voor knielen. De schepping is magnifiek, ik blijf het zeggen, ik blijf er beelden van maken, ik probeer er woorden voor te vinden.

Maar heeft God ook bedoeld om alles te willen doorgronden, tot in de kleinste details? Mensen besteden hun leven aan het ontleden van alle mogelijke kennis over alle mogelijke onderwerpen. 

Maar is dat het doel van het leven? 

Van een zandkorrel en een ster

wat mooi

zei de korrel zand

tegen de ster

boven zijn hoofd

dat ik je licht

kan zien schitteren

in de nacht

wat lief

dat je dat zegt

gaf de blozende ster

ten antwoord

maar het licht

dat ik geef

is het licht

dat ik krijg

van de bron

van eeuwigheid

wat je ziet

is dus slechts

reflectie

Het was weer kleurenspetterfeest vanmorgen

En toch heeft grijs ook charme ...

Na die vijf minuten magnifieke kleuren van vanmorgen, was het verder een grijze dag. Veel regen. Saai. Treurig. En toch heeft het wel iets. Als je door een druilerig regentje naar huis fietst.

En het dan even droog wordt. De sloten dampend. De wolken grijs en dreigend aan het firmament. Stil op het fietspad. Koele sfeer en een warme temperatuur.

Dan heeft grijs ook weer zijn charme. Het geeft een thuisgevoel. Rust. Het hoort zo bij het jaargetijde. En dan een beetje zon hier en daar, waardoor het even gaat glimmen. Op een achtergrond van grijs, mooi grijs, vallen toch die fel afstekende rode herfstkleuren veel meer op?

Mooi toch juist, grijs ...?

Magnifieke kleuren

Vanmorgen was weer zo'n moment, zo'n treffer tussen duizend dagen. Precies op het juiste moment. Er zat geen vijf minuten tussen. Het was net even droog. Ik was te laat en reed een andere route. Over de dijk. Druk met auto's. Maar toch afgestapt, pont voorbij laten gaan, even de lege loopbrug op, knippen maar.

Adembenemend. Die kleuren. Magnifiek. Overweldigend. Bijna alle kleuren van de regenboog zichtbaar. Egaal verlopend. Zonder de zon echt te zien, maar wel een totaal effect zichtbaar.

En daarom maar hier getoond. Inclusief alle storende elementen. Lichtmasten, autolampen, lantaarnpalen, borden. Omdat het mooie, schone, schilderrijke, impressionisme en expressionisme er van alle kanten afspat.

Zwijgpsalm

soms

zing ik

juichend

een lied

van vreugde

dat wil zeggen

als introvert

beroer ik

ingetogen

de snaren

en brom ik mee

op de melodie

van mooie

ooit bedachte woorden

over U

vaker
blijf ik
te diep denken

zend ik

moeilijke vragen

omhoog

worstel

met schijnbaar

onoverkomelijke problemen

gooi

mijn twijfel

voortdurend

in de peilloze diepte

van niet-weten

Zijn

ik weet

dat ik

met hart

en ziel

geloof

in zijn

in wie ik ben

in wat ik zie

in wat er

zoal is
te vinden

maar

daarnaast 
geloof ik ook

van harte

en bewust

in die andere realiteit

het vergezicht

van eeuwigheid

een altijd 
zijn

waar ik 
zal zijn

als ik

hier en nu

niet meer

zal zijn

Zie, de zon zakt

zie de zon 

zakt

langzaam

naar voorbij

 

de tijd 

snelt weg

langzaam

maar bekeken

In lichterlaaie

Waslijnregendruppellichtreflectie

Vuur

Vuur is het wonder dat zomaar ontvlamt.

Vuur is een lichtje dat schijnt in de nacht.

Vuur is een flakkerend vlammetje dat intrigeert en biologeert.

Vuur is een kachel die warmte afgeeft.
Vuur is een dromerig kampvuur als gezellig centrum in een koude nacht.

Vuur is de rode gloed in je gezicht.

Vuur is de lichtende fakkel om de weg te wijzen door het duister.

Vuur is ook de bliksem aan de hemel, vol van ongecontroleerde kracht.

Vuur is het centrum van de aarde.

Vuur is de vulkaan die overloopt.
Vuur is bedreigend en verterend, als de controle verloren is, en alles verbrandt.

Glans

een glans

een zonneglans

er ligt een lichtglans 

op het leven

licht

van de zon

schijnt

op druppels

van regen

 en er ligt 

zowaar 

zo maar

een stille glans 

van teder licht 

op het herfstrood 

van de dood