Handen

Toch handig, dat wij mensen handen hebben om van alles mee te kunnen doen.

Je zult maar vogel zijn en je aanhangsels ter linker- en rechterzijde nodig hebben om telkens weer de vrijheid te nemen jezelf boven anderen en deze wereld te verheffen, op zoek te gaan naar meer en beter, overmoedige vrijheid rondom. 

Je zult maar vis zijn en je vinnen nodig hebben voor continue bijsturing op de weg door het water die helemaal geen weg is, maar een zelf uit te vinden route door het open, transparante water van mogelijkheden.

Nee, dan wij, tomeloze doeners, doelbewuste fladderaars, richting zoekende zwaaiers, verwarde vechtmachines. 

Altijd in beweging. 

Tot veel goeds in staat. 

Tot ontsporen geneigd. 

Tot werken bereid, voor geld of eer, voor onszelf en ons gezin, voor kerk en vaderland. 

Wat we zien, kunnen we maken. 

Wat we willen, kunnen we breken. 

Wreed ...

God is licht

vanmorgen

in de kerk

was het thema

van de preek

God is licht

onder het spervuur

van woorden

kreeg ik velerlei

associaties

en bestormden

veel gedachten

de hemel

pas vanmiddag

zag ik het licht

zelf schitteren

zittend op de wc

Betoverend licht

Op de grens van twee seizoenen

Vanmiddag aan het eind van de middag nog ruim twee uur wezen lopen op deze, wederom mooie nazomerdag. Het waaide behoorlijk. De wolken dreven in mooie treintjes achter elkaar van west naar oost. 

De temperatuur was niet al te hoog. Met de wind in de rug en de zon op je hoofd was het al snel warm, maar als de zon verdween en de wind rechtstreeks vat op je kreeg, was je toch blij dat je een vest aan had. Kortom, een echte, zij het droge, herfstdag.

Wat opviel was dat alles nog zo groen was. Alle kleur was weliswaar verdwenen, bijna geen bloemen meer te zien, maar weinig echte herfstkleuren op het eerste deel van de tocht waargenomen. 

Brightful tenderness

Zwanen

Kerkpad

het leven

is een kerkpad

van schuilplaatsen

onderweg

regelmatig

ontvlucht ik

de hectiek

laat alles los

en trek mij terug

in de stilte

van de kerker

van mijn ziel

daar

kom ik dan

mezelf

vaak tegen

want

mijn lichaam

is een tempel

waarin 

mijn geest

zoekt 

en roept

naar de Geest

die ergens

in mij wonen wil

een niet 

klein 

te krijgen

mysterie

Explosief expressionisme

Vanavond, onderweg naar huis fietsend, knalde het zonlicht nogal explosief in het wolkenrond. Ik kan het niet helpen, sorry voor de overvoering van licht en zon en wolken de laatste dagen op deze weblog, maar ik ga het weer laten zien. Het was zo adembenemend mooi dat het er echt vanaf spetterde.

Het is dan wel altijd de kunst om niet het directe zonlicht te fotograferen, want dat levert misbaksels, verkleuringen en vreemde ringen op, maar telkens te wachten tot de zon door een wolk aan het oog onttrokken wordt, zodat je indirect licht op de omliggende wolken krijgt. In combinatie met het spiegelende water en de wind die telkens nieuwe wolken meevoert, in verschillende lagen en fantastische vormen en vlagen, levert dat in drie kwartier fietsen aardig wat verschillende en schilderachtige tafereeltjes op.

Een selectie. Omdat ik het niet kan laten. En wil delen. Wat er was, zag ik. Ik was getuige. Ooggetuige. Wat is zag, heb ik vastgelegd. Wat ik vastgelegd heb, wil ik delen. Wat ik deel, zou ik willen laten raken. Omdat wat raakt, ogen opent. Omdat wat ogen opent, harten kan raken. Omdat wat harten raakt, weer ogen kan openen. Om ook te kijken, te zien, te zingen, te danken, te delen, te raken ....

Zwaan in tegenlichtrimpelingen

En de maan in een elektrische entourage

Maanlichtglinsteringen

Backlightsheep

Intens blauw

Wittepluizenbollenwolkenmorgen

Over de drempel

je bent zo stil

zo gesloten

zo op jezelf

je weigert het

eenzaamheid

te noemen

je zegt

jezelf 

te willen zijn

maar

kom toch

breek de muur af

maak een gat

in de stenen muren

van verdriet

en onaanraakbaarheid

ontwaar dan

het licht

dat van buiten 

zal komen

waardoor

het mos

van de pijn

zichtbaar

zal worden

diep 

in het duister

van je hart

De zomer schijnt voorbij te zijn

Badderen en spetteren

Aandacht

je zegt

het gaat

het gaat goed

het gaat voorbij

zijn gangetje

zoals altijd

zoals het hoort

het lijkt normaal

maar

ik probeer

je

met aandacht

te peilen

te doorgronden

te vangen

want

het lijkt

alsof het 

toch anders is

als anders

Zie je dat, geloof je het?

Zie je dat?
Geloof je het?
Geloof je wat ik zie?
Zie je wat ik geloof?

Het is te zien, te ruiken, te proeven, te horen, te voelen, te ervaren.
In overweldigende mate.
In schoonheid en breekbaarheid.
In luchtigheid en vluchtigheid.
In aanschouwen en aanraken.
In ontroering en overdenking.

Ik heb mijn ogen wijd en ontvankelijk open.
Verwachtingsvol.
Ik drink de beelden op.
Ik kniel om beter te zien, dichtbij in close up, bij de dingen zonder naam.
Ik observeer met mijn hypersensitieve hart.
Ik ervaar het volle leven.
Ik filter het breekbare licht.
Ik adem diep de ijle lucht in.
Ik zie rimpelingen, glinsteringen, spiegelingen en weerkaatsend water.

Ik jaag op het ijle, de lucht en de wolken, ik probeer het licht te traceren, naar de bron te herleiden, ik vlieg over het water naar verre oorden, verdrink virtueel in de diepte van de spiegeling, die altijd weer anders lijkt dan het originele of het hemelse erboven.

Kijk, daar, die druppel op het blad. Het schittert in haar volle, breekbare, transparante glorie. Ik zie het kleine, brosse, flinterdunne blaadje. Hoor het groeien, zie het ademen. Volg de nerven. Haar geur ruik ik diep mijn hersenen binnen.

Grote bonte specht

Een woordje

ik dacht

ik hoorde 

niet zoveel

het bleef

zo stil

wacht

Verstilde morgenlichtglinsteringen

Kleurige morgenlucht met wolkenvariaties

Magnifieke luchten

Filter het licht, o wolken, tot aanvaardbaar aanschouwen

De overkant

soms

als ik

al dwalend

het leven

betreedt

over gebaande paden

dan sta ik

onverwacht

stil

aan de oever

van een te ver

om te reiken

overkant

als de storm

is gaan liggen

en de wind

trage golven

rimpelt

in de tijd

Gammel rondje

Met een verkoudheid in mijn lijf gisteren toch nog een wandeling gemaakt. Het lukte niet, schoot niet hard op, aan het eind kreeg ik het koud, voelde overal mijn spieren. Een gammel rondje dus over o.a. het Oud-Alblas pad. De zon scheen wel lekker, maar overal zag je de aankondiging van de herfst. Gevallen bladeren, uitgebloeide bloemen, weinig insecten. Wel veel libellen, al waren ze erg onrustig en dus niet fotogeniek om vast te leggen. Al met al toch een kilometer of tien min of meer gehobbeld. En 's avonds en vandaag gelanterfant en veel gehangen en gelegen.

Het lege moment

Het lege moment. 

Gisteren kwam dat begrip voorbij, en het bleef direct haken in mijn gedachten. Het werd genoemd in de context van een boekrecensie over pastoraat aan dak- en thuislozen en het geeft aan dat er een moment kan komen in een gesprek dat er een stilte valt. Een leeg moment. Als we leren naar elkaar luisteren en niet naar elkaar kijken als hulpverlener en hulpzoekende, maar van mens tot mens elkaars ik in haar eigen waarde laten. Er is een moment van wachten, zoeken naar een antwoord, luisteren, stil zijn. Heilig moment. Waarin zomaar spontaan iets bijzonders kan plaatsvinden.

Een leeg moment.

Wij vullen zo vaak. Wij weten zo veel. Wij praten zo makkelijk. Wij oordelen zo snel. Wij denken te oppervlakkig. Wij houden ons vast aan patronen en rituelen, vastomlijnde wegen, uit het hoofd geleerde regeltjes.

Maar er zijn geen antwoorden op alle vragen. Er zijn situaties die niet zo makkelijk op te lossen zijn. Er zijn mensen die niet in een standaard hokje passen. Er zijn situaties die mensen ongewild overkomen. Niet voor elk probleem is een onmiddellijke oplossing voorhanden. En wat ooit weg ging, verdween, is niet zo makkelijk meer terug te halen of te herstellen.

In eerste instantie gaat het er om of wij leren kijken, omzien naar mensen, ook al passen ze niet in ons straatje. Zien we ze staan? Gaan wij er op af? Kunnen we luisteren? Naar de woorden. Maar achter de woorden ook naar het hart? Kunnen we zwijgen, zoals de vrienden van Job dat zeven dagen volhielden? Zonder te interrumperen, te oordelen, naar oplossingen te zoeken?

Ganzen in spelvoutvormatie

De dichter en de dingen

Kom, zei de dichter op een dag, laat ik maar eens wat obstinaats gaan doen. Gaan zingen in het altijd stille bomenbos. Of bewust langdurig zwijgen op het podium van grote sprekers. Of ergens hangen in het zwevende gedeelte tussen hardvochtige grond en een beloftevolle hemel.

Voorzichtig stond hij op, keek om zich heen, bedacht zich toen en mompelde, maar ik kan natuurlijk ook
gewoon gaan dichten, over de dingen die niets voelen ...

Maar nog voor de pen over het papier had kunnen krassen, om gedachten in woordvorm te boetseren, werd de dichter een wonderlijk fenomeen gewaar. Een zacht ruisen, een ongehoord trillen, een boos gefluister van de dingen om hem heen, deed hem verbaasd de wenkbrauwen fronsen, stil en opmerkzaam zijn.

Wat is er, bromde de dichter, heb ik soms iets verkeerds gezegd?

Eindelijk, na een dreigend lange stilte klonk er vanaf zijn bureau een heel omfloerst geluid. Hij spitste zijn oren en verstond, meer met zijn hart, dan met zijn oren, wat er gezegd werd.

Zeg dichter, oordeel niet te snel over ons, de dingen om je heen, al zitten wij strak in de vorm, zijn wij gemaakt om te dienen en zwijgen wij de hele dag, wij zijn echt niet gevoelloos. Wat wij waarnemen slaan we op, wat we zien beoordelen wij, zonder commentaar, hoe we behandeld worden, voelen we, tot in onze diepste nerven en atomen. Zonder gevoel? Echt niet, meneer de dichter, u hebt het mis.

De dichter glimlachte verbaasd. Droom ik? fluisterde hij, maar wreef toch zacht en teder over zijn bureaublad. De dingen met gevoel, hoe is het mogelijk? mompelde hij.

Oog in oog met een aalscholver

Ik en de mensen

ik

en de mensen

zijn anders

zei de solist

wij matchen niet

met elkaar

de mensen

schudden 

verbaasd

het hoofd

vriend

iedereen 

is anders

en uniek

maar 

het gaat juist

om wat ons 

bindt

nee

was het antwoord

alle verschillen

zijn te groot

om te overbruggen

in koor

klonk

het tegengas

samen

staan we sterker

dan duizend keer

alleen

... en juichende wolkenrituelen in het late avondlicht ...

Mysterieuze luchten in de morgen ...

Expressieve luchten

Druppels en zaadjes

druppels

van de regen

druppels

van de dauw

elke morgen

zie ik ze 

liggen

en hangen

wachten

op het licht

dat komen zal

om te pronken

en te flonkeren

te schitteren

en te spiegelen

duizend

kleine diamantjes

op een tapijt 

van groen

kon ik er

maar één

vangen

koesteren

bestuderen

doorgronden

en doorzien

in een beeld

vereeuwigd

in een vorm

gehecht

Aarzelend keek de zon even om een hoekje