God is verborgen voor wie Hem niet zoeken, maar Hij openbaart zich aan wie Hem zoeken. (Blaise Pascal)
Gisteravond een aantal twitterberichten gestuurd met regels uit songs van enkele hedendaagse muzikanten, nou ja, in ieder geval van de laatste decennia. Over vragen die niet beantwoord worden, over deuren die gesloten blijven ...
Why do we never get an answer, when we are knocking at the door? (The Moody Blues - Question)
I feel like I'm knockin' on heaven's door. (Bob Dylan)
So give us an answer, won't you, so we know what we have to do, there must be a thousand voices, trying to get through. (Supertramp - Lord is it mine?)
Er zijn mensen die niet in God geloven, maar wel zoeken naar mogelijkheden dat er meer is dan dit aardse, tijdelijke, tastbare leven. Heel veel mensen. Blijkbaar is er een 'God-shaped hole' in hun hart. Een heimwee naar meer, hoger, dieper. En dat maakt onrustig. Soms schreeuwt zich dat een weg naar buiten. Soms schrijft iemand er een lied over. Over al die vragen. Zoals The Moody Blues.
Zoekers, ik kan me er mee identificeren. Ik wil meegaan op de weg, de vragen stellen, moeilijke vragen, pijnlijke vragen, mogelijke antwoorden onderzoeken, de zoektocht lijfelijk en mentaal mee-ondergaan, mee op wandelen en worstelen. Misschien komen we er niet uit. Op een heleboel vragen is zeker geen antwoord te vinden.
Er zijn ook mensen die de verkeerde kant opzoeken, ze willen niet nadenken over dit soort moeilijke, existentiële vragen. Zij vluchten. Hun leven lang. Hun leven een droom. Of juist heel aards, laag bij de gronds. Pluk de dag. Carpe diem. Want morgen sterven mij. Je moet nu genieten.
Je hebt ook mensen die hun mening al gevormd hebben. Er is niets. Na ons een zwart gat. Een niets. En hier en nu is helemaal niets. Ze schrijven er boeken over, dragen hun boodschap dat er geen boodschap is, uit. Het leven is zinloos en iedereen moet het weten.
Ik begrijp ze allemaal. In zekere zin hebben ze ook allemaal voor een deel gelijk. Daarom herken ik hun meningen, hun zoektocht, hun vluchtgedrag, hun doelloosheid, hun nihilisme.
Want zonder God is echt alles zinloos, hoe mooi de natuur, ons lichaam, de kunsten en de liefde ook mogen zijn. Want er is geen uitzicht. Geen toekomst. Alles wat is, gaat voorbij. Alles wat bestaat vervluchtigt tot niets. Dus is alles zinloos.
Maar ik weet ook beter. Op verstandelijk niveau, in de eerste plaats. Zoveel pretenties heb ik wel. Ik heb heel wat boeken gelezen over de apologetiek, allemaal verstandsvragen. Bewijzen voor het bestaan van God, het ontstaan van de aarde, uit de archeolgie, de biologie, de filosofie.
Zelden kom je er toe om in gesprek te gaan met een verstokte atheist of een twijfelende ongelovige over dit soort boeiende bewijzen. Laat staan dat jer iemand simpel mee zou kunnen overtuigen. Maar ik denk zelf dat de uiteindelijke vraag achter al die andere vragen van een andere orde is.
Namelijk: stel dat Hij inderdaad bestaat, wil ik God dan vinden, wil ik Hem toelaten, wil ik mezelf overgeven aan het Onbekende? Want dat is heel eng. Dat heeft namelijk consequenties. Voor mij, de anderen om mij heen, mijn hele zijn, mijn toekomst ....
The heart has its reasons of which reason knows nothing. (Blaise Pascal)
Die echte vragen van het hart, de ziel, die kom ik zelf nadrukkelijk tegen bij Blaise Pascal. Zijn boekje 'Gedachten' vind ik prachtig. Hij is zelf op vele vlakken wetenschapper geweest, maar weet heel goed die verstandelijke en hartsvragen bij elkaar te houden. Hij laat je verbanden zien, stelt je nadrukkelijk vragen waar je niet omheen kunt. En uiteindelijk komt hij bij God uit. Lezenswaardig! Het loopt allemaal uit op de stelling: 'Als God niet bestaat heb je niets te verliezen, maar stel dat Hij wel bestaat, dan heb je alles verloren.
Dat mogelijke antwoord is van een totaal andere orde. Mystiek. Paradox. Andersdimensionaal. Dat gaat niet over je verstand, dat gaat zelfs niet over je gevoel. Dat gaat dieper, hoger, verder. Dat gaat over je diepste ik, je ziel, je zijn, je wezen. Wie ben ik? Wat doe ik hier? Wat is de reden van mijn bestaan?
Als er niets op het bestaan van God wees, zou ik ongelovig worden. Als ik overal bewijzen voor vond voor het bestaan van God, zou ik veilig en rustig geloven. Maar ik zie te veel bewijzen om te ontkennen dat God bestaat, en te weinig bewijzen om helemaal zeker te zijn. Het is onbegrijpelijk dat God bestaat én het is onbegrijpelijk dat God niet bestaat. Onbegrijpelijk dat de ziel bij het lichaam hoort, én onbegrijpelijk dat we géén ziel zouden hebben. Onbegrijpelijk dat de wereld geschapen is, én onbegrijpelijk dat de wereld niet geschapen zou zijn. Mijn hart streeft er naar om de waarheid te weten en te volgen. (Blaise Pascal)
De aan het begin genoemde drie citaten uit songteksten op twitter heb ik laten volgen door de uitspraak van Jezus, uit de bergrede: 'Wie klopt, die zal worden opengedaan.' Dat is de belofte die Hij doet. Voor allen die Hem zoeken, met een oprecht hart. Iemand twitterde meteen terug: 'Zie Ik sta aan de deur en Ik klop.' De bekende tekst uit Openbaring 3 : 20.
En dat is het waar we ons aan vast mogen houden. De zoekers, degenen die vluchten, de onverschilligen, de betweters, de christenen, de twijfelaars. Allemaal. Er is niets in ons.
Hij is altijd bereikbaar. Aanspreekbaar. En Hij zoekt ons. Hij wacht op ons. Hij roept ons. Zachtjes. Fluisterend. Waar wachten wij op? Waar wacht jij op?
God gebruikt allerlei momenten in het leven van een mens om zijn aandacht te trekken. Een gesprek, een mooi boek, een bijzondere of onverwachte ontmoeting, een pijnlijke gebeurtenis, een ziekte, wellicht de dood van een geliefde. Als iemand tot geloof komt is dat meestal niet op een moment, uitzonderingen daargelaten, maar heeft hij een lange weg afgelegd, is bijzondere kruisingen gepasseerd met soms verrassende wegwijzers. Maar dat herken je pas achteraf.
Aan de andere kant, ik doe zelf sinds enkele jaren evangelisatiewerk in onze gemeente (gemeentelijk en burgerlijk, kerkbreed), maar het is heel erg moeilijk om echt originele en aansprekende manieren te vinden om de aandacht van mensen te trekken. Vaak komen er niet de mensen op af die je wilt bereiken. Hoe graag je ook wilt, hoe goed je ook je best doet. Verbazingwekkend bijvoorbeeld vind ik dat de Alpha cursus die sinds een aantal jaren draait in ons dorp, voornamelijke bezocht wordt door kerkmensen. Er gebeuren mooie dingen, zeker, maar je zou toch verwachten dat die de basiskennis van het christelijk geloof reeds bezitten?
Enfin, ik had getwitterd en vervolgens werd mijn aandacht 'getroffen' door het lied van Gungor, 'Prodigal', de verloren zoon. Mooie dingen worden daar gezegd. Diepzinnige ervaringen. Weglopen voor genade, geen aandacht schenken aan Zijn liefde. Maar dan, erachter komen, dat niets is te vergelijken met wat God gedaan heeft voor ons. Dat zet je leven op zijn kop. Totaal.
Dat heeft niets met verstandelijke redenaties te maken, dat gaat uit boven je worstelingen, je moeilijke, existentiele vragen, je jarenlange zoektocht naar waarheid en inzicht. Want dan wordt je, zomaar ineens, getroffen door het Antwoord. De liefde van God.
Dat is het Antwoord dat de wereld moet horen, de blijde Boodschap die iedereen moet weten, moet ervaren, moet geloven. Zo mooi. Zo kostbaar. Zo eeuwig en eindeloos. Zo God. Onuitsprekelijke, onnavolgbare, ongelooflijke Liefde.
Dat is waarom Hij de wereld schiep, waarom Hij jou adem gaf, waarom Hij jouw aandacht trekt.
Dat is waarom de kerk er is, waarom er christenen zijn, navolgers, leerlingen. Tekortschietend, zeker.
Dat is waarom ik schrijf, aarzelend, stamelend, hakkelend.
De vragen en de worstelingen blijven, ook bij mij. Maar ze komen in een ander Licht te staan. Een licht Licht. Dan vallen een hoop schaduwen weg. Dan breekt een nieuw tijdperk aan. Het koninkrijk van licht en vrede en liefde. Gerechtigheid en barmhartigheid.
Genade. Grace. Het diepste woord ter wereld. Het Antwoord op ongelooflijk veel vragen. Het Fundament van de nieuwe Toekomst. De Brug tussen nietige stofjes aan een weegschaal en een Ontzagwekkend Indrukwekkend Liefdewekkend Allesomvattend Almachtig en Alomtegenwoordig GOD ....
