Halsbandparkiet

Vink

Duif

Morgen is meer dan vandaag

Als ik mijn ogen open.
Zie ik het schone, het mooie, het kleurrijke, het weidse, het subtiele.
De wereld is vol van wonderen.
Het licht aan de lucht voedt het licht diep van binnen.
Maar ik ga er ook zo maar aan voorbij.

Als ik slow-motion met mijn voeten door de modder worstel.
Ervaar ik de kracht van de zon, de geur van de bloemen, de roep van de vogels.
Onderga de vluchtigheid van de wolken.
Maar als ik te veel haast heb, ontgaat juist alles mij.

Als ik een boek open.
Roepen woorden lessen in mij wakker.
Leer ik in de spiegel van mijn ziel kijken.
Laait het vuur op.
Wordt ik dronken van vergezichten.
Als ik het boek echter weer sluit, drapeert de tijd maar al te vaak haar sluier van vergetelheid.

Als ik een idee ontvang.
Van binnen, van buiten, ver van omhoog.
Zo maar uit het niets, vervuld van alles.
Zoek ik er vormen, woorden, verzen voor.
Gaan ze er te vaak weer vandoor.
Verdwaald in zijwegen.
Verdooft, versuft, zoek ik vergeefs, naar wat mij dreef, naar wat ik wilde zeggen.

Als ik een kind zie.
Open en spontaan, verdiept in eenvoud, dartel, ontwapenend, ongedwongen, begaan.
Dan droom ik soms van later, ver voorbij de horizon van speelsheid.
Nieuwsgierig wat en hoe de wording vormen zal en de vorming worden zal.
Maar zoek ik naar de dromers onder de volgroeiden.
Dan zie ik veel te vaak het bouwen aan structuur, het streven, draven en maar gaan.
Voorbij de dag, het nu, het idee dat nieuwe wegen zoekt, daar komt men zo vaak niet aan toe.

Sculptures of light

Zacht dooilicht

Grote bonte specht

Kleurenschemering

Van morgenrood naar avondblauw

Sunlit robin

Lichtgetint

Zachtmoedig blauw

Ik geef toe.

Dit weekend zag het er feestelijker uit.

IJs plezier en schaatspret.

Maar vanmorgen had het ook wel wat.

Nog voor zonsopkomst.

Grauwe, blauwe wolkenhemel.

Lichtblauw aan de rest van het firmament.

De eerste kleuren aan de wolkenranden.

Dooiend ijs.

Plasjes water die het weinige licht weerspiegelen.

Serene rust.

Zachtmoedig blauw.

Zo wil ik het maar noemen.

IJshuppend roodborstje

Buzzard-clash

Al wandelend kreeg ik een buizerd in beeld.

Precies tussen wat boomtakken door kon ik inzoomen.

Hij zat bij zijn prooi, waarschijnlijk een eend of een gans.

Maar vanuit het niets kreeg ik wat anders te zien.

Ingezoomd en al.

Een tweede buizerd meldde zich en meteen was het raak.

Big fight, great clash ...

Te ver ingezoomd voor een goed en compleet beeld.

Te lage sluitertijd voor scherpe foto's.

Pittig gevecht met veel gekrijs.

Een minuut, toen was het weer voorbij.

Droop de aanvaller af.

Nestelde zich in een boom,

Een eind verderop.

De andere buizerd ging er ook vandoor.

De prooi bleef liggen ...

IJsplezier en schaatspret

Eindelijk winter.

Gisteren was er al een aantal waaghalzen op het ijs te zien.

Onder vervaarlijk gekraak durfden ze het aan.

Het ijs golfde als de deining van de zee.

Vandaag een rondje naar de molens van Kinderdijk gelopen.

Daar was het aanmerkelijk drukker.

Van verkeer en toeristen, zoals meestal.

Maar ook van schaatsers.

Molentochten zitten er nog niet in.

Maar veel mensen, kinderen waagden het nu ook.

IJsplezier en schaatspret.

Ik heb er maar wat foto's en filmpjes van gemaakt.

Zelf schaatsen doe ik niet, vanwege zwakke enkels.

Maar ik mag er graag naar kijken.

Schaatshaasje

Magnifieke kleurendans

Oké, ik geef toe.

Het zijn teveel foto's.

Veel te veel voor één bericht.

Maar het was ook zo mooi, vrijdagmiddag en -avond.

Een zonsondergang als magnifieke kleurendans.

En ik was er helemaal live bij.

Omdat ik eerder van huis was weggegaan.

Fenomenaal.

Majestueus.

Indrukwekkend.

Imponerend.

Al valt het dan toch weer tegen wat er uiteindelijk van overblijft.

Op de foto's.

Ander licht, andere kleuren.

Anders, toch, ja ...

Maar voor een indruk.

Voor wie er niet bij was.

Om even bij stil te staan.

Heel even mee te genieten.

Toch maar gedeeld.

Om niet te vergeten.