Spieder bespied

Harig

Toenaderingspoging

Tja, het leek zo leuk te worden ...

Even afstappen doe ik wel eens meer.

Zelfs voor een slak ga ik regelmatig door mijn knieën.

Maar gisteravond laat, de zon was al onder, het schemerde goed.

En er was dus nog maar weinig licht.

Maar de camera hield zich goed en bleek erg lichtgevoelig voor dat laatste restje licht.

Twee slakken op vrijerspad.

Althans, zo leek het.

Twee slijmsporen.

Naast elkaar, simultaan, synchroon, dezelfde kant op.

En zij naderden elkaar.

Dat ging nog wat worden.

Een toenaderingspoging in slow-motion.

En ik was er live bij ...

Zacht avondlicht na een natte dag

Tempel

als wij

begraven

wat wij zien

en raken

kunnen

is

onze vorm

dan bepalend

voor
ons leven

o

nee

maar

zij is wel

het huis

waar
de liefde

in wil wonen

vorm
van voorbij

zaaigoed

voor later

belofte

van nieuw

en beter

en altijd

Er is een idee waar ik mee worstel.
Al maanden lang.
Het broeit en bruist in mijn hoofd, in mijn hart, in mijn leven.
Het fluistert en soezelt, het deint en dreint maar door, onder de oppervlakte van mijn bestaan.
Het wil er uit, ik wil het delen, maar ik weet niet goed hoe.
Ik zoek naar woorden om het idee vorm te geven.

Maar dat is tegelijk het dilemma.
Want het is zo groot, zo allesomvattend, zo bepalend voor ons leven.
En tegelijk zo vaak veronachtzaamd.
We leven er te veel langs heen.
Denk ik.

***

Het gaat om het geheel van vorm en inhoud, in de breedste zin van het woord.
Het gevecht tussen idee en materie, lichaam en geest, ideaal en werkelijkheid, tijd en eeuwigheid. Maar ook om de connectie, de verbinding tussen die twee.
De interactie.
De verwevenheid.
Noem het maar de communicatie.

Het is met woorden dat ik ook wil trachten mijn gedachten vorm te geven.
Om dat idee waar ik mee worstel, vast te leggen in overdraagbaarheid.
Ik zoek dus eigenlijk een vorm, om die vormen in het algemeen ter discussie te kunnen stellen.
Twee keer ben ik al begonnen, maar ook weer gestrand en verzand.
De ene keer te beschouwend, een essay met te veel afstand.
De andere keer te poëtisch, te beeldend, maar daar is het onderwerp juist te veelomvattend en te veelzijdig voor.
Het is niet te vangen in kortstondigheid.

Glimp van de dag

Wolkenwagens

Meer wolken, meer grijs, maar hier en daar een glimpje licht

Verboden toegang

Wolken-decor-wisselingen

Avontuurlijk fietstochtje

Even een uurtje wezen fietsen vanavond, toen het eindelijk droog was.

Even uitwaaien in de wind, lekker in de rug.

Even genieten van het licht, het spel met de wolken.

Even schuilen onder een brug, de regen zien komen, de regenboog waarnemen.

Na een uur weer op huis aan, lekker trappen tegenwind, zweet op de kop.

Veel foto's van de lucht, de wolken en het licht genomen.

Maar ondertussen ook nog eens drie avonturen beleven.

Best veel voor een boekhouder ...

Eerst, na een half uur al,  drie loslopende schapen op de Tiendweg, vlakbij de Zijdeweg.

De dichtstbijzijnde boerderij opgezocht, veel stallen, mooie nieuwe huizen, maar nergens een bel.

Toch uiteindelijk, aan de achterdeur een oud omaatje de melding gedaan, die zou iemand waarschuwen, daarom ben ik toch maar doorgefietst. Geen foto's gemaakt, jammer genoeg.

Een half uur later, valt mijn oog, tijdens het nemen van foto's plotseling op een stel jonge koeien, waarvan er één in de sloot ligt. Nergens een boerderij in de buurt, dus ik wilde net een melding doen bij de brandweer / politie, toen het beest er op eigen kracht uit klauterde. Ik kon precies nog een paar foto's maken, als bewijs ...

Het verhaal zonder moraal

Elk verhaal begint met de geboorte van een idee. Misschien een enkel woord. Maar het blijft hangen. Het haakt aan. En het suddert even rond in je gedachten. Er vormt zich een ketting van losse woorden, halve zinnen, buitelende beelden en flarden dialogen. Er sijpelen steeds weer woorden door, die je soms op moet schrijven om ze niet te vergeten.

Maar het begint allemaal, zoals gezegd, met het eerste, iele, uiterst fragiele, maar zeer cruciale idee. Noem het maar de moraal. Het centrale punt. De kern.

Het is een wonder waar je bij bent, waar je deel van uitmaakt, dat je toevalt of misschien wel overvalt. Daar moet je open voor staan, luisterend in de stilte van je hart. Soms komt het van buiten, door iets wat je leest of hoort, soms borrelt het op in je eigen gedachtenrivier, in de maalstroom van elke dag. Het springt er uit. Het zet zich vast. Het hecht zich.

Pas daarna komt het schrijfproces, de aaneenschakeling van woorden, zinnen, dialogen, sfeerbeschrijvingen. En daarna weer de fase van herlezen, schrappen, weglaten, herschrijven. Een pakkende beginzin, een boeiend slot.

De moraal dus. Daar wil ik het over hebben. De les. De instelling. Het doel. Daar waar je naartoe werkt, met woorden en beelden. Dat wat je over wilt brengen.

De vogeltjesboom

And after the storm and lots of rain comes overwhelming light

Dwalen in het bos

Klein gekleurd vliegje nog-aan-toe

ach mugje

klein

gekleurd

vliegje

nog-aan-toe

net toen ik

door het houten

poortje

wilde stappen

naar het bos

Kijk dan, hij ziet niks ...

Distelvlinder op de vlinderstruik

Koninkrijk van licht en kleur

o licht

dat in de hemel zijt

heb dank

voor

de schaduwen

en de wolken

die u ons schenkt

Knielen in het gras

Als je door het gras wandelt, springen er regelmatig kleine sprinkhaantjes op in het gras. Het kost moeite om ze van dichtbij te zien, want zien of horen jou ook aankomen. Gisterenmiddag verschillende pogingen gedaan, op zoek naar het kleine en onooglijke.

Eén keer had ik goed beet. Het leek op een gouden sprinkhaan, maar die zijn hier heel zeldzaam, dus het was waarschijnlijk een gewone krasser. Maar hij had wel mooie, heldere kleuren. Heel langzaam heb ik hem benaderd. Op mijn knieën in het gras. Hij zag me wel, maar bleef gewoon zitten, of draaide even achter een grasspriet weg. Van verschillende kanten, grassprietje voor grassprietje dichterbij schuifelend, foto's kunnen maken. Tot ik bijna met de lens tegen hem aan zat.

Bijna alle foto's zijn dus op ware grootte genomen en niet uitgesneden. 

Natte knieën van het veenachtige weiland.  Maar het was het waard. Wat een prachtig beestje. Wat een wonder van de schepping. Als het schepsel al zo mooi is, hoe moet dan zijn Oorsprong wel niet zijn?

Alleen zijn sjirp-muziek heb ik nog gemist, die spaarde hij waarschijnlijk voor de koelte van de avond.

Breakthrough

Klein en beweeglijk