Kikkerworstelen

Vanmiddag, tijdens een zeer ijzig rondje op de fiets, gebeurde er ineens iets, vlak bij me. In de sloot, naast de Tiendweg, zwom een fuut en die had iets gevangen. Bij nadere beschouwing bleek het een kikker te zijn. 

Nou heb ik futen best wel eens meer vissen zien vangen en verorberen, en ook best grote exemplaren, maar deze combinatie kende ik nog niet. En de fuut waarschijnlijk ook niet, want hij is echt minutenlang aan het worstelen geweest. Werkelijk honderden foto's geschoten, in het begin zelfs van heel dichtbij, maar onder het worstelen hield hij me best goed in de gaten, dook meerdere keren onder en zwom telkens verder weg.

Of hij hem uiteindelijk heeft opgegeten c.q. doorgeslikt, ik weet het niet. Ik heb het net gemist òf hij heeft hem laten gaan. Er zit een gat in mijn serie foto's ... 

De kikker zelf heeft het waarschijnlijk sowieso niet overleefd, want die zag er op den duur erg gehavend uit.

Frisse-wind-rondje

Avondtinten

Morgentinten

Luister, een lijster; hoor, een nieuw lied ...

Een gat in de lucht

Soms is het er.
Zo maar, onverwacht.
Een gat in de lucht.
Een plekje van licht in een egaal decor van grijs.
Een tintje hemels blauw in een witte wollen deken.
Een zomerse glimlach.

Het opent vergezichten.
Het roept verlangen op.
Het haalt herinneringen boven.
Er fluistert zacht een tintelend gedicht.
Het smaakt naar meer.
Het doet iets.
Even.

Het tilt je voeten uit de modder.
Je  slaat de vleugels van vrijheid, nat van zorgen, uit.
Te vliegen in het ruime luchtruim.
Heel even op adem te komen.
In vogelperspectief kunnen kijken.
Een lied kwinkeleren.
Een luchtdans in de lichtglans.

Ik geloof in de poort.
In de open deur.
In doorkijkjes.
In profetie.
In hemelse vergezichten.
In het aansprekende woord.
In het beeld dat iets wil zeggen.
In het hart dat luisteren wil.
In dromen die uit zullen komen.

Er sijpelt iets door vanachter de horizon.
Er roept iets om aandacht zonder geluid.
Er wacht iets op later.
Het zoemt in de nacht.

Lentekriebels (2)

Lentekriebels

 

Das unerwartetes Unwetter

De motorclub

Coloured clouds

Kunstenaar

Ik.
Ik ben.
Kunstenaar.

Ik zeg het maar.
Ik geef het toe.
Ik wil het niet.
Maar het is toch waar.
Ik kan het niet langer meer ontkennen.
Wel een kleintje.
Dat scheelt.
Zonder pretenties.
Zonder verre doelen.
Ik leef bij de dag.
Ik raap op wat ik vind.

Maar.
Het worstelt in mij.
Altijd.
Teveel zien.
Overpeinzen.
Traag anticiperen.
Teveel willen.
En niet altijd kunnen.
Wat je wilt of ziet.
Vormen naar het beeld of de gelijkenis.
Zoals gewenst.
Niet altijd durven.
Wat gezegd zou moeten.

Tussen-de-buien-rondje

Winterslaap

Zeg.
Hallo.
Luister je?
Of slaap je nog?
Een middagslaapje?
Of een winterslaap wellicht?

Ja, ik weet het, het is koud buiten.
De wind is meedogenloos.
Er bloeit niets meer.
De bomen zijn kaal.
De takken steken triest omhoog.
Je hoort geen zangers meer.
De dagen zijn grijs.
Het is somber.
En guur.

Maar.
Weet je dan niet?
Dat de winter een braaktijd is.
Een rustperiode tussen twee tijden van groei.
En een kraamkamer.
Van zaaigoed.
Dat wacht.
En langzaam rijpt.
Voor later.

Avondkleurnevelen

Gerijpt

Morgengoud

Avondpalet

Middagblauw

Stel je voor ...

Stel je voor ...

... dat de tijd bevriest ...
... dat de nacht verdwijnt ...
... dat de stress vervliegt ...
... dat de stilte heerst en heelt ...
... dat de rust zijn intrede doet ...
... dat de eenheid de verschillen smeedt en hecht ...
... dat wij thuis zullen komen in een heel grote familie ...
... dat wij mogen verdwalen in de liefde ...
... dat de hemel de aarde raakt ...
... dat wij zullen dwalen tussen de sterren ...
... dat woorden niet meer te kort schieten ...
... dat we elkaars gedachten kunnen lezen ...
... dat we elkaar in het hart mogen kijken ...
... dat we versteld zullen staan ...
... dat we met recht ontroerd mogen zijn ...
... dat we mee mogen zingen in een heel groot koor ...
... dat de wind ons zal leiden ...
... dat het licht ons zal voeden ...
... dat onze dromen uit zullen komen ...

Het is niet voor te stellen.
Het is fantasie.
En toch ...

Avondnevel