Tegenstrijdige-gevoelens-dag

Vandaag is zo'n ongelooflijke tegenstrijdige-gevoelens-dag.

Het is zo'n prachtig stralende, bijna uitgelaten nazomerdag.

En hij begon ook zo fantastisch mooi, met pastel-oranje-achtig en zijdezacht mysterieus licht.

Maar dat ene telefoontje zette echt alles op zijn kop.

Mijn vader overleden ...

Onverwacht.

We maakten ons best zorgen.

Gisteren was hij nog bij de dokter geweest.

Maar nu, zo snel, zo onverwachts.

Wie had dat kunnen denken?

Veertien dagen geleden met elkaar gevierd dat ze samen, mijn vader en moeder, vijfenvijftig jaar geleden getrouwd waren. Dankbaarheid en verwondering .Vandaag een vreemde mix van emoties, veel vragen, opkomende herinneringen, en praktisch geregel.

A.s. zaterdag, de dag dat we met elkaar als ouders en kinderen uit eten zouden gaan, zullen we hem nu gaan begraven. Zijn lichaam aan de 'schoot der aarde' toevertrouwen.

Wat wordt het leven plotsklaps geheel anders, als de dood zo zijn intrede doet ....

Sikkeneurig weer

Heel veel Argusogen

Oogcontact met Bont zandoogje

Nazomergeknisper

Genoeglijk waterhoenderonsje

De vrede van betrekkelijkheid

Soms lijkt het wel of je even verdwaald bent in de tijd.

Vanmiddag wilde ik nog een eindje gaan fietsen vanwege het mooie weer, toen ik dichtbij huis alweer afstapte in het plaatselijke 'hondenbos', om daar te kijken hoe het met de 'veel te vroege' paddenstoelen was gesteld.

 Verrassend genoeg was ik nog geen twee meter binnen het hek of de libellen en vlinders vlogen me letterlijk om de oren. Normaal loop je kilometers en zie je af en toe wat dartelen in het licht en kost het ook nog eens grote moeite om er een te vinden die geduldig voor je wil poseren.

Maar nu kon ik gewoon blijven staan, zitten, knielen en kon ik maar blijven knippen. De vlinders poseerden van dichtbij, speelden krijgertje met elkaar. Zelfs de libellen kietelden elkaar met lente-kriebels en dansten, al parend in de lucht van rietstengel naar rietstengel. In de luwte van de tijd, uit de wind en in het licht, schreven zij vrolijk een zwijgend gedicht, genoten met volle teugen en tintelende vleugelslagen van hun laatste restje leven.

Ik

Ik.

Ik ben.

Ik ben ooit.

Begonnen.

Geworden.

Gevormd.

Gegroeid.

Geboren.

Een ego.

Homo sapiens.

Ik ben een vreemde Vorm.

Een wonderlijk Verschijnsel.

Een ingetogen Licht.

Een Hart dat klopt.

Een Hoofd dat spookt.

Een Sprakeloze stem.

Handen die reiken, maar niet raken.

Een Lichaam dat ademt en stroomt door de Tijd.

Een waggelend Wiegje in een groot en oneindig Universum.

Een Rivier van ongrijpbare Woorden.

Een Schilder zonder Beelden.

Een Muzikant noch wal.

Sfeerlichtimpressie van een waaiwolkenweek (2)

Sfeerlichtimpressie van een waaiwolkenweek (1)

Dapper hoor ...

Parmantig herfstkleurenpalet

Het wolkenkleurboek

Laag-bij-de-grondse polder-wolken in zijdezacht licht

Het herfst

ik zucht

vandaag

met tegen

zin

de zomer

weg

en zwaai

haar uit

heel stil

en aangedaan

het is me

het weertje

wel weer

geweest

zo licht

zo teer

zo vol

gevoel

zo blauw

vol wolken

wind

gedreven

vrij

De nacht naakt

De nacht naakt.
De avond is gevallen.
De zomer is geweest, het feest van kleur, de geur van nieuw en fris.
Het licht wordt gefilterd in de woekerende schemer.
Het licht, het licht van leven, het huivert.
Tergend langzaam terug gedrongen in de tijd.

Het weten woekert.
Het bruist en borrelt.
En het echot in miljoenenvoud.
Tegen de denkbeeldige muren op.
Van alle zijden wordt om aandacht gevraagd en geroepen.
Kakofonie van geluiden en opinies.
Nieuwsopeenhoping.
Een diarree van meningen.
Van alles wat en altijd tegenstrijdig.

De wereld een schouwtoneel.
Ellende om elke hoek.
Te zichtbaar voor vergeten.
Te dichtbij gebracht voor wegkijken, dan alleen moedwillig.
Dus mede schuldig.
Elke dag weer.

Blauwe reiger slikt een vis

Sorry, ik moet hier even een serie kwijt. Zaterdagmiddag snapte ik een reiger die een forse vis had gevangen. Ik heb er uitgebreid van foto's van staan te nemen, bijna continu de ontspanknop ingedrukt. 

Hij stond in het water, groen van kroos, dus zijn zicht moet nihil zijn geweest. Maar toch was daar ineens die vis, die niet eens zo zeer tegenspartelde. Eerst vloog hij de kant op en was ik hem even kwijt, maar al snel draaide hij op de oever een paar rondjes, gooide de vis even op de grond, pakte hem weer op. En jawel, hij durfde het aan ...

Heel en levend ging de vis, met enige parmantige slikbewegingen, naar binnen, je kon het arme beest letterlijk volgen door de slanke slangehals. Even draaien met de hals. Een slokje water er achteraan. Zonder een kik te geven. 

En weer verder, op de uitkijk ... op naar het volgende maal.

Zilverreiger hapt een kikker

Klepperen zonder geluid

Gedragen door het water, gedreven door de wind

Het lichtbad

A day of strange light

Een dag van licht. 

Vreemd, mysterieus licht. 

Bijna niet te vangen.

Het begon met mist, zoals ook de rest van de week.

En het duurde lang voor de zon echt doorkwam.

En de rest van de dag bleef het heiig, deemstig, vochtig.

Het legde een apart, zacht glanzend effect over het landschap.

Moeilijk om vast te leggen, maar mooi om te ervaren.

Soms lukte het om een moment de sfeer te pakken, als de zon toch even achter een wolk verdween.

Zoals in onderstaande serie.

Nog zo'n bijzonder verschijnsel, overigens. 

Je ziet dat de zon net achter de grote wolk verdwijnt.

Hij bevond zich, voor mij gezien, achter de wolk.

Maar de schaduw van die wolk is ook achter die wolk te zien.

Theoretisch klopt het niet, voor mijn gevoel althans.

Maar het geeft wel een heel apart effect.

Het lijkt op de schaduw van een kromgebogen man, zijn hoofd en schouders zijn zichtbaar.

Bont zandoogje

Uitkijkpost