Gered uit het web

Vanmiddag een fietstochtje gemaakt om wat foto's te kunnen nemen. Een paar keer afgestapt op de vrijwel verlaten tiendweg die parallel loopt aan de Lekdijk, maar dan dwars door de groene weilanden. Bij een hek zag ik op een bepaald moment een onbekend insect verstrikt zitten in het web van een spin. Het was geen wesp, maar hij had wel dezelfde kleuren geel en zwart.

Nee, ik heb vroeger geen spinnen, vlinders of kikkers verzameld toen ik klein was. En ja, ik weet dat zulke dingen gebeuren in de natuur. Maar ik voelde mij toch gedrongen om dit worstelende diertje te redden van een wisse dood. 

Met een stokje heb ik hem bevrijd uit het web. Maar hij bleef rustig zitten, want de stugge, plakkerige draad bleef eigenwijs om zijn poten vastzitten. Ik heb, zo ben ik dan weer wel, zijn pogingen om los te komen, vastgelegd op foto en er zelfs een filmpje van gemaakt. 

Maar dan tenslotte toch maar, met een tweede stokje, hem losgetrokken van de draad. En floep, weg was hij, verdwenen in het luchtruim.

Een goede daad verricht. 

Omdat ik er was. 

Omdat ik het zag. 

Omdat ik het deed.

Zo simpel kan het zijn, ook tussen mensen onderling ...

Klein grut

Rusteloos

'Participate in life instead of just watching it pass you by.'

We gaan.
We gaan door.
We gaan altijd maar door.
We zijn altijd maar bezig.
Vullen de gaatjes.
Proppen de tijd vol met doen en met laten.
Rennen van hot naar her.

We willen.
We willen alles.
We willen alles nu.
We willen altijd maar meer.
En nieuwer.
En beter.
En anders.

We observeren.
We absorberen.
We kijken.
We lezen.
We leren ons suf.
We voeden ons met informatie
Onnodige, overbodige kennis en weetjes, ditjes en datjes.
Informatie die niet beklijft.
We zijn geobsedeerd door het willen ontleden van alle mogelijke details.
Maar verliezen de grote lijnen zo gemakkelijk en ongemerkt uit het oog.
We vergapen ons aan gala, glitter, glamour, schone schijn.
Gelikte shows, theatraal theater.
Roemen de buitenkant.
Prijzen het decor.
Verniste schoonheid, die kwistig wordt verspild.
Laagjes losheid.

Ze verkopen ons luchtkastelen.
Ze versimpelen complexiteit.
Ze houden ons voor simpele typetjes.
Ze verklaren, zachtjes en discreet, de luchtigheid tot hoogste norm.
Aan vormen geen gebrek.
Iedereen lijkt gehypnotiseerd door versnipperd gapen, gefragmentariseerde leegheid.
Gecamoufleerd nihilisme.

Het bruist en beeft van intense bezigheden en hyperbeweeglijkheid.
Op jacht naar steeds meer, nemen we met minder geen genoegen.
Maar niets kan onze leegheid vullen.

Verdoezelen we onze eindigheid zo niet?
Vergeten we soms te leven?
Durven we ook van ophouden weten?
Laten we pijn toe in ons leven, pijn die ons hart kan raken?
Waar is alles als we leeg zijn geworden?
Verstopt het licht zich als het donker is?
Waar is het kind in onszelf gebleven als we, ouder geworden, achterom durven kijken naar ons leven?
Waarom hameren alle vragen zo eindeloos door?
Zijn er dan geen antwoorden te vinden?

***

We zijn zo rusteloos.
Onze leegheid zoekt een anker.
Onze kilheid vraagt om liefde.
We zien te vaak de kracht van eenvoud over het hoofd.

This golden light of mercy

Vlammend rood

Deconstructie van een molen

Vanmorgen fietste ik, zoals elke dag, langs de molens van Kinderdijk. Bij deze specifieke molen waren ze bezig om een stellage op te bouwen, om de molen te kunnen restaureren. Maar restauratie begint met deconstructie. 

Vanavond was al het riet aan de bovenzijde, net onder de kap, al weggehaald en zag je pas goed hoe iel en miezerig de constructie van een molen eigenlijk is. Weliswaar zware balken, tegen een aardig windstootje bestand, maar daarnaast als buitenmuur alleen het riet, vastgemaakt op het veel dunnere 'raggelhout'. 

Tocht is altijd een probleem. En uiteraard is alles erg brandgevaarlijk. Twee van de negentien molens zijn in de laatste tientallen jaren afgebrand, dat was pas echt deconstructie, maar later zijn ze weer van de grond af aan opgebouwd.

Mist in de polder, herfst onderweg

Vanmorgen weer eens mist in de polder. Zeer plaatselijk weliswaar. En jammer genoeg met nog net niet voldoende zonkracht om het sprookjesachtig te maken. Maar de herfst heeft zichzelf duidelijk aangekondigd. Kille morgens, ontwakend licht, dampige polder. Ik mag dat wel. Het kan prachtige sfeerplaatjes opleveren. 

Opvallend was de grens van de wolkenmassa, die halverwege de polder aan het opschuiven was, gedreven door een zachte wind. Mooie spiegelingen leverde dat op. Een impressie van een lekker fris fietstochtje, regelmatig onderbroken om even af te stappen en het een en ander vast te leggen.

When the source is hidden, light can become visible

Killere morgens, warmere kleuren

Luister, zingt hij

in het trage theater

van het late licht

wacht een merel

zwijgend

als een silhouet

dan

ten langen leste

heeft hij

zijn geduld

genoeg

beproefd

Pantserjuffer

Boomvalk bij de buren?

Gisteravond in de schemering zagen we vanuit het achterraam een vogel zitten op het dak bij de buren. Gezien zijn houding moest het wel een roofvogel zijn. Meteen de telelens gepakt en wat foto's gemaakt, naar boven gelopen, toen bleek het om een valk te gaan. Jammer dat hij met zijn rug naar me toe zat, maar gelukkig kan hij zijn kop helemaal ronddraaien, zodat die ook op de foto's staat.

Bij het bekijken van die foto's op de computer leek het om een boomvalk te gaan, met zijn karakteristieke donkergrijze verenkleed met witte accenten. De foto's zelf heb ik wel kunstmatig op moeten lichten, gezien de grijze schemerachtergrond. Nooit van zo dichtbij kunnen bekijken, deze roofvogel ...

En ineens was hij ook weer weg. 

Inmiddels heb ik begrepen dat het niet om een boomvalk ging, maar om een sperwer. En dat deze in onze buurt al meer is gesignaleerd.

Ingehaald door de dood

Als je de krant leest, weet je dat het leven kan worden ingehaald door de dood. In de overlijdensadvertenties, maar ook op de voorpagina en in de regionale pagina's lees je van oorlogen en ongelukken. En in elke familie is wel iemand die de krant niet haalt, maar ziek ligt te wachten op het moment van de dood. Het leven is eindig. Je weet het, maar al te vaak willen we het ontlopen, stoppen het weg, negeren het. Omdat het zo pijnlijk is. Zo tegennatuurlijk.

In de natuur loop je daar ook tegenaan. Zie je de dood om je heen, doodgereden vogels, vlinders langs de kant, vliegen en libellen in een spinnenweb. Eten en gegeten worden. Gisteren zag ik het weer en ik maakte er een foto van, wat ik normaal niet zo snel doe van dode dieren. Liever laat ik de schoonheid zien, de kleurenpracht, de intensiteit van het leven. De wonderlijke natuur, waar je een hand achter vermoedt.

Argusvlinder

Eén van de vlindersoorten die ik gisteren tegenkwam tijdens mijn wandeling, in grote hoeveelheden zelfs, soms met twee of drie tegelijk, is de Argusvlinder. Als ik het goed heb opgezocht tenminste, want ik ben geen vlinderkenner. En sommige soorten lijken ook wel heel erg op elkaar.

Maar ik heb stellig de indruk, dat ik deze vlinder nog nooit in zo ruime mate ben tegengekomen.

Een mooie, oranjebruin gekleurde vlinder met donkere stippen en patronen, maar wel zo dat het, met een beetje mooie lichtval, wel lijkt alsof zijn vleugels bijna transparant zijn. Een genot om naar te kijken dus, maar door zijn wispelturigheid wel wat lastig om vast te leggen. Toch is het verschillende keren gelukt om hem voor de lens te krijgen. De ene keer sterk ingezoomd, een andere keer zelfs van heel dichtbij.

Rondje regen

Het leek net langs te trekken, die strook met regen, dus toch maar de gok genomen en de wandelschoenen aangetrokken. Veel vlinders gezien onderweg. En de spinnen natuurlijk, waar ik al eerder over berichtte. Af en toe wat verdwaalde libellen. Maar net na het keerpunt, net toen ik het asfaltpad had verlaten en overstapte naar het grasland, begon het miezeren. Te weinig om je regenpak aan te trekken, waar het trouwens ook te warm voor was, maar net genoeg om nat van te worden. Even leek het te stoppen, maar bijna thuis ging het steeds harder regenen. Eenmaal binnen begon het echt te storten. Ik geef niet om regen, maar het liep wel een stuk lastiger over drassige grond en gladde grassprieten. Maar toch weer aardig wat foto's genomen en dus ook veel stilgestaan ...

Almost abstract, a bridge of concrete

Ineens zijn ze er weer

Ineens zijn ze er weer. Spinnen.

Natuurlijk waren ze er al. Maar ze vallen je in één keer op. En dan ga je er op letten. En zie je hoe ongelooflijk veel er op een vierkante meter zitten, als je er langs loopt. Ga je nog beter kijken, dan zie je de webben, waar ze in zitten. Op alle bloemen en planten laten ze sporen na. 

Ze wachten, geduldig, langdurig, op hun prooi. Vliegjes, klein en bijna niet te zien. Maar soms ook kleine vlindertjes. En vanmiddag zag ik ook een libelle in geweven toestand hangen in zo'n web.

De herfst komt er weer aan. Dan ga je het nog beter merken, als de spinnenwebben irritant in je gezicht achterblijven als je door het paadje fietst.

Maar vanmiddag vielen ze dus in één keer op. Een vreemde brug misschien naar een geestelijke les, maar van de week twitterde ik het volgende.

'Het wezenlijke van de mens is de verbeelding van het onvoorstelbare, het grenzeloze van zijn fantasie, de peilloze diepte van de potentie tot liefde. Het trieste van de mens is dat hij zich liever verliest in het futiele en te vaak gewild verdwaalt in het banale. Zo bijdehand is de mens, dat hij het voor de hand liggende over het hoofd kan zien, waardoor zijn hart altijd tekort komt.'

Het gaat ook op voor het al dan niet geloven in God. Je kunt iemand die niet gelooft, nooit overtuigen met bewijs, want hij zal het niet 'zien'. Je kijkt anders naar de dingen, door een andere bril. Als je niet gelooft, zie je God nergens.

Maar als je hart is aangeraakt door Zijn liefde, dan lijkt het wel of alles anders wordt. Je gaat Hem overal zien. Het valt ineens op. Alsof je daarvóór blind was. Je gaat herkennen. Dat heeft niets met hallucineren te maken, of met zinsbegoocheling. Maar met een andere dimensie van zijn. Je leeft ineens ook in een andere, wezenlijke werkelijkheid, een intense realiteit. Noem het maar de eeuwigheid, een koninkrijk van liefde en warmte. Je bent gevangen in een soort web.

De les van de spin ...
Wees dus niet bang meer voor spinnen, je kunt er van leren.
Je gaat er anders door kijken.
Als je wilt ...
Als je durft ....

Geveegde vlagen

Pril licht met morgendauw