wat bloeien kan
heeft zich
voor een bestemde tijd
ten volle
laten zien
maar is
inmiddels
uitgedoofd
de laatste bladeren
sterven
in losgelaten
vrijheid
en bootsen
theatraal
het uitbundig
schitterend
zonlicht na
de grijze mist
van dood en grauw
komt langzaam op
verdrijft
het zuchtje wind
dat rest
met een akelig
verstilde schreeuw
van grijsheid
het kille duister
van de winternacht
komt
op zachte sokken
toegesneld
en slokt
zacht zinderend
de laatste ademtocht
van leven op
vleugels
van vele vogels
verdwijnen
in vreemde verten
zij die nog blijven
fluisteren
een ingehouden
requiem
dan
ten langen leste
wacht
alles
eindelijk
gelaten
en bewust
op de rust
van levenloos
geborgen
in de grond
van minuscule sprankjes
onzichtbare hoop
woordeloos
vertrouwend
op de belofte
van ontwaken
in het nieuwe
prille licht
van lente
diep
verborgen
zaad van geloof
onbegrepen
levenskiemkracht
als wonder
van genade
keer op keer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten