Komen tot de kern

Het is ingewikkeld geworden. 
Het leven bruist en broeit, groeit en stijgt. 
Het breidt allemaal ongebreideld uit. 
Alle ontwikkelingen gaan razendsnel. 
Niets staat meer vast. 
Nieuwer nieuws volgt nieuws, dat gisteren al weer vergeten lijkt. 
We maken nieuws en nieuwe dingen. 
We volgen cursussen en leren ons suf, om beter beslagen ten ijs te komen. 
Het onderwijs is voortdurend in ontwikkeling. 
Alles kan verbeterd en versneld worden. 

Veranderen, verbeteren, verdiepen, optimaliseren, extrapoleren. 

Groei, en nog meer groei.

Is er een eind aan? 

Zijn er grenzen? 

Stopt het vanzelf?

Ik word er zo moe van, de laatste tijd. 

En ik ben van nature juist een nieuwsgierig en leergierig type. 

Dus ik ben gericht op kennis, liever nog wijsheid. 

Maar ik trek het niet meer. 

Het duizelt mij. 

Het houdt op. 

Nu. 

Hier.

Ik wil niet verdrinken.

Ik zie en geloof dat de wereld die God schiep, een ingewikkeldheid heeft, een complexiteit met diepgang, die ongelooflijk is. Hieruit is op te maken dat God groot is en uitzonderlijk. Daar mogen wij een loflied op zingen. Daar mogen wij ons over verwonderen. Elke dag weer. Ons over verbazen. Voor knielen. De schepping is magnifiek, ik blijf het zeggen, ik blijf er beelden van maken, ik probeer er woorden voor te vinden.

Maar heeft God ook bedoeld om alles te willen doorgronden, tot in de kleinste details? Mensen besteden hun leven aan het ontleden van alle mogelijke kennis over alle mogelijke onderwerpen. 

Maar is dat het doel van het leven? 

We zijn allemaal specialisten geworden. We weten van ons hele kleine stukje schepping, waar we ons brood mee verdienen, de meeste details en blijven nog steeds meer nieuwe ontdekkingen doen. We zoeken expert te zijn.

Maar is dat het doel van dat waar we mee bezig zijn?

We zijn in de schepping geplaatst om die te gebruiken en te beheren. Niet om die te doorgronden, niet om die te ontleden, en zeker niet om die te perfectioneren. Of drastisch uit te putten. Of leeg te zuigen.

Je kunt gek worden van alle veranderingen in alle schoolsystemen. 

In alle jaren komen er nieuwe dingen bij. 

Nieuwe afkortingen, ingewikkelde namen, uitgebreide inzichten. 

Alle dagen gevuld. 

Jarenlang in de schoolbanken, als een menselijke spons allerlei informatie opslaan en verwerken. 

Zou het zo werken? 

Heb je het allemaal nodig? 

Kun je het oproepen als je het echt nodig hebt? 

Heeft het allemaal nut?

Kan iedereen het aan?

Moet iedereen alles weten?

Ik ben zeer sceptisch geworden. 

Niet iedere geest is in een uniforme bakvorm te gieten. 

We zijn allemaal anders. 

We kunnen kinderen geen kind meer laten zijn. 

Spellen en rekenen, daar waar het allemaal begon, de meeste mensen kunnen het nog steeds niet, zoals het zou moeten. 

En leren hoe je moet leren? 

Ja, dat vergeten we nog steeds. 

Geen moeilijker overgang dan die tussen basisschool en voortgezet onderwijs.

Ben ik cynisch? 

Nee, ik ben nuchter. 

Nuchter en moe. 

Moe van alle veranderingen. 

En dat is dan nog maar een aspect, zo zijn er in het even tientallen. 

In de hele maatschappij draait het om informatie, er komt steeds meer, het moet steeds anders. 

Maar wie leest al die informatie nu allemaal nog? 

Wie kan het nog bijhouden? 

Wie past het nog allemaal zelf toe? 

En dus hebben we experts en coaches en bureaus nodig, die ons helpen en begeleiden. 

En die woorden en documenten, bijlagen en verwijzingen, afkortingen en uitleggingen, hoeveel tijd moet je hebben om die allemaal te kunnen lezen?

De wereld, onze wereld, mijn wereld, zij is te complex geworden. 

Te ingewikkeld. 

Te veelzijdig. 

Te druk.

Teveel herrie.

Teveel informatie.

Teveel overbodigheid.

We worden geleefd. 

We worden volgepropt. 

We vullen onze tijd. 

Zelfs de vrije tijd wordt benut om iets te doen, te leren, te ontdekken, te spelen, te zoeken.

En ondertussen snelt de tijd voorbij. 

Onherroepelijk. 

Onomkeerbaar.

De tijd.

Onze tijd.

Ons leven.

We weten het. 

We realiseren het ons. 

Zeker als we een keer worden stilgezet. 

Bij het leven. 

Bij de kwetsbaarheid. 

Bij de gebrokenheid. 

Bij het eindige karakter van het leven.

Bij de dood.

Dan staat de wereld stil.

Dan staan wij stil.

Even.

Zien de wereld om ons doorgaan.

Doordraaien.

Als een mallemolen.

En dan realiseren we ons ineens weer waar het om draait.

Zou moeten draaien.

De kern.

Het doel.

Het leven zelf.

Relaties.

Liefde.

Echtheid.

Eenvoud.

Waarheid.

Adem.

God.

Het zet ons stil.

Daarom.

Daarom nu.

Daarom wij.

Daarom ik.

Moeten we onszelf nu stilzetten.

Nu en telkens weer.

Terugtrekken uit de mallemolen.

Vertragen.

De tijd stopzetten.

Komen tot de kern.

Concentreren op de ademhaling van het leven.

Rustig inkeren tot onszelf.

Biddend wachten.

Leren zwijgen.

Bedachtzaamheid betrachten.

Bedaard en met aandacht kijken naar onszelf.

Reflectie beoefenen.

Mediteren over het leven.

Liefde voelen en ervaren.

Liefde beoefenen, in woord en daad.

In plaats van praten over liefde.

In plaats van praten over alles wat niet goed gaat of altijd beter had gekund.

God zoeken.

Niet op zondag.

Niet alleen op zondag.

Niet in de kerk als gebouw, als gemeente, als gemeenschap zelfs.

Niet de God van de theorie, de theologie, de dogmatiek, de waarheid, de echte waarheid ...

Maar God als Persoon, als Liefde, als de 'Ik ben'.

Leren luisteren naar Zijn stilte.

Samen zwijgen en wachten.

Mijn schamele, naakte ik, samen met Zijn Ik.

In Zijn licht, in Zijn wijsheid, in Zijn oneindige liefde.

Leren vertrouwen op wie Hij is en wat Hij doet.

Jezelf leren toevertrouwen aan Hem, die alles kan en alles weet, ook wat het beste voor jou is.

Zijn ontmoetingen met andere mensen lezen en herlezen.

Zijn woorden van wijsheid overdenken.

Het vonkje vatten.

De geest krijgen.

Bewogen worden.

Aangeraakt worden.

Even, heel even, maar wel regelmatig, telkens weer monnik worden.

Bewust gericht.

Gemaakt verstild.

Tot de kern gekomen.

Bewust in het licht van liefde en stilte.

Maar, dan ook, telkens weer, in beweging komen.

Leven.

Uitdelen.

Zoeken.

Herkennen.

Vinden.

Liefhebben.

Doen.

Allemaal in een ander licht, dat telkens bijgevuld moet worden, opgeladen, gevoed moet worden met vuur en geest, stilte en bewustzijn, opmerkzaamheid en rust.

Geleegd van overbodigheid en onrust, bezigheid en wanorde, zonde en vergeten zaken, lichte hop en vele woorden, afleiding en ongerichtheid.

Geijkt.

Gevoed.

Bewust gemaakt.

Bevorderd tot eenvoudigheid.

Bescheiden.

Vertraagd.

Leren moet je dat, door te doen.

Loslaten wat overbodig is.

En alles, werkelijk alles is overbodig, als je het bekijkt in het licht van een leven dat de dood in de ogen kijkt.

Behalve de liefde.

De ware liefde.

Beoefenen moet je dat.

Door leeg te worden kun je gevuld worden.

Met geest en waarheid.

Met God.

Luister eens wat vaker naar de stilte.

Beoefen je in het vertragen.

Wees bedachtzaam, objectief, opmerkzaam.

Laat je niet meesleuren.

Maar leef.

Bewust.

Bedoeld.

Bedacht.

Gewild.

Geloof.

Tegen beter weten in.

Zie wat niet te zien is.

Luister naar wat niet gezegd wordt.

Wandel op wegen.

Beklim de berg.

Zit op je stoel.

Bedenk, voel, ervaar, verwacht.

Zwijgzaam.

Bedachtzaam.

Groei naar het licht.

Droom.

Niet te veel praten, doen, werken, rennen, schelden, veranderen, leren, lezen, kicks zoeken.

Maar terug naar de kern.

En vanuit de kern naar buiten.

Vanuit de liefde, uitdelen.

Aanraken.

Koesteren.

Brengen bij God.

God uitdelen.

Jezelf opofferen in mededeelzaamheid.

Jezelf wegcijferen in praktische liefde.

De ander leren uitluisteren en aanvoelen.

De hand, de schouder en de weerklank zijn.

Samen.

Met elkaar.

Helpen.

Ondersteunen.

Coachen.

Door te doen.

Laten we zijn.
Zijn wat we moeten zijn.

Wie we moeten zijn.

Zijn in Zijn aanzien.

Geënt op Zijn aanwezigheid.

Verborgen, bescheiden, liefdevol, bedachtzaam,wachtend, wetend.

Maar er dan ook zijn.

Echt zijn.

Zodat het er toe doet.

Leven is doen in het zicht van zijn.

Leven is loslaten wat er niet toe doet.

Het leven kan simpel zijn. 

Of worden.

Elke dag weer.

Eenvoudig.

Gelovig.

Bescheiden.

Afhankelijk.

Laten we bidden.

Voor onszelf.

Voor elkaar.

Laten we opbloeien.

Tot volle liefde.

Tot elkaars vreugde.

Tot het doel dat God wilde.

Waarom het allemaal begon.

Ooit.

Vanuit het niets.