Momenteel ben ik zowel 's morgens naar mijn werk fietsend, als 's avond als ik naar huis rij, getuige van die enkele minuten dat zich een wonderlijk, kleurrijk, soms zelfs spetterend tafereel voor mijn ogen ontrolt. Zoals ik deze week al schreef, je hebt het gevoel onderdeel te zijn van een groots, impressionistisch schilderij. En dat maakt je klein en sprakeloos, dat doet je honderd keer stoppen om dat effect te proberen vast te leggen, en je ziet dat ook anderen stoppen en er foto's van maken.
Deze en vorige week al enkele keren prijs, vanmorgen weer. Opvallend dat ik voor mijn gevoel dezelfde foto's maakte als gisteren. Zelfde plek, zelfde tijdstip, andere dag. Dezelfde brede strook licht onder het allesomvattende wolkendek, dezelfde geeloranjerodepaarse kleuren. Dezelfde molens.
En vanavond ook weer een majestueus schouwspel mogen aanschouwen. Het is even wachten op het juiste moment, uiteraard niet rechtstreeks in de volle zon fotograferen, maar goed, de tocht duurt meestal drie kwartier, dus daar zit rek in. Maar dan zie je het weer. Warme kleuren, zacht licht, gloed over het landschap. Dan zit je er weer midden in. Dan ben je weer 'flabbergasted', zoals de Engelsen zo mooi zeggen.
Overweldigend. Indrukwekkend. Imponerend.
Oordeel zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten