Kan dat, het leven in één foto proberen te vatten? Vangen van een alles omvattend idee in één enkel beeld?
Het is een sport, een drive, een levensdoel voor veel fotografen, om die ene, unieke foto te kunnen maken, die je op slag wereldberoemd maakt. Dat is niet mijn doel. Ik fotografeer als hobby. Omdat de werkelijkheid mij fascineert. Omdat de natuur mij mateloos boeit. Omdat ik ogen heb gekregen en die ook wil gebruiken. Omdat schoonheid voor het oprapen ligt, maar we de neiging hebben er achteloos aan voorbij te lopen.
Gisteren dacht ik het heel even. Bezig aan een wandeling, even een foto maken, staand op een bruggetje naar een weiland. Ik zag een blaadje. Het was verdord. Er zaten gaten in. Het dreef langzaam naar me toe. Ik ging op mijn knieën Legde vast. Dacht ondertussen: dit is een beeld van het leven. In één foto.
Maar het viel niet mee, dat wat ik zag, vastleggen, dat wat ik dacht, vorm geven. Het blaadje dreef verder, onder het bruggetje door. De foto's werden gemaakt, snel, inzoomen, scherp stellen, klikken, wachten, volgende.
Wat ik 'zag' in dat ene blaadje was een beeld. Het dreef als 'individu', eenling, op het water, werd weggevoerd, meegenomen, uit het zicht gehaald. Het leven voorbij, ging het aan mij voorbij. Drijvend op het water. Eerst was dat water leven gevend aan de boom, waar dat blad aan hing. Het water was er altijd, maar was wel in beweging, voortdurend, zonder vastheid, een beeld van de tijd die voortschrijdt. En nu was het water beeld van de dood geworden, die het meenam naar verre en onzichtbare verten.
Tegelijk was het water een spiegel. Onder het blad zag ik de oorsprong in de diepte weerspiegeld. De boom, met de bladeren die nog hingen. Goed te zien, maar soms vertroebeld door een rimpeling. En niet scherp te krijgen als je scherp stelde op het blad. Dan werd het wazig. En andersom, zoomde je in op dat spiegelbeeld, de geschiedenis van een leven, dan raakte het blaadje onscherp.
Later, verder gestroomd, aan de andere kant van het bruggetje, zag ik nog twee blaadjes, aan elkaar vast. Beeld van het contact dat er kan zijn. De communicatie. De ontmoeting. De gemeenschap. De liefde zelfs.
Mooi om te zien. Ik was deel van het aanschouwen. Ik onderging. Verbaasd.
Maar ja, probeer dat nou, terwijl je eigenlijk naar huis moet, nu eens te vangen in een beeld. Het gaat niet, het lukt niet, het is bijna onmogelijk. Wellicht, op een dag, met heel veel geduld, met weinig wind, een stralende zon, op een speciaal plekje. Dan. Misschien dan wel.
Nu schoot ik beelden. Er schoot ook iets in mijn gedachten. Verrassend. Maar ik schoot ook tekort. Mijn handen reikten niet ver genoeg. Er bleek een grens aan de technische mogelijkheid tot vereeuwigen. Of aan mijn kunnen. Of aan allebei.
Grappig dan weer wel, dat als je thuis de foto's zit te bekijken, je jezelf weer tegenkomt. Weerspiegeld in het water. Het fototoestel dat onder het bruggetje probeert het blaadje te volgen, te vangen, nu ook zelf gevangen op het beeld. En de hand. Die de tijd bevriest in een beeld, door een druk op de knop.
Een beeld van een beeld, dat niet gevangen werd ... Niet goed, althans. Niet in beelden. Niet in één beeld. Daarom de schamele pogingen maar een beetje met woorden omlijst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten