Luister, zeg eens wat ...!
Wil je met me praten?
Wil je naar me luisteren?
Of zullen we samen zwijgen?
Je voelt je zo onthecht.
Zo alleen.
Zo ingedut.
Zo gehavend.
Alle woorden glijden langs je af, ze raken je niet, ze doen je niets meer.
Het zijn er te veel.
Het is een kakofonie van geluiden zonder inhoud.
Ze zijn zo verschillend, ze spreken elkaar tegen.
Je hebt je moeten beschermen tegen de herrie, daarom trek je muren op.
Je sluit je op, vlucht naar de stilte, naar de rust.
De veiligheid van onaantastbaarheid.
Maar weet je, de eenzaamheid, dat is een oase.
Zeker.
Om op adem te komen.
Maar eenzaamheid, die te lang duurt, kan ook een gevangenis worden.
Een ivoren toren.
Een donkere kelder.
Besef je dat?
Mag ik naar je luisteren?
Wil je het vertellen?
Dat wat je bezig houdt.
Dat wat er diep van binnen leeft.
Wil je het open gooien?
Beetje bij beetje openbreken?
Het is jouw keus.
Het mag in jouw tempo.
Zachtjes aan.
Woord voor woord.
Maar ik weet wat er zit.
Ik voel je aan.
Ik ken je.
Weliswaar een beetje.
Lang niet helemaal.
Maar genoeg om te herkennen.
Ik was ook zo.
Ik ben ook zo.
Zo gesloten.
Zo opgesloten.
Zo'n vat vol tegenstrijdigheden.
Wat je denkt, wat je voelt, de woorden die bruisen als een stroom vol leven.
Woelige gedachten.
Warrige gevoelens.
Het zoekt een kanaal, een rivier.
Maar het moet beginnen.
Ooit.
Met de eerste druppel.
En nog één.
Weet te doseren.
Ontlading mag geen ontploffing worden, te lang ingehouden en te ongezien gegroeide woede.
Ontlading moet stoom afblazen zijn.
Jouw universum raakt zo veel anderen.
Je mag er zijn.
Inderdaad.
Laat het maar tot je doordringen.
Je bent uniek.
Maar je kunt ook groeien.
Door te delen.
Want delen maakt jouw leven lichter.
En delen maakt anderen rijker.
En luisteren, goed luisteren, daar kun je van leren.
Luisteren naar de woorden die niet worden uitgesproken.
Tussen de regels door lezen.
Het onaantastbare aanraken.
Het onzichtbare durven zien.
Het leven proeven, dwars door alles heen wat overwoekerd heeft, wat aan het zicht onttrokken heeft.
De kern raken.
Genade ervaren.
Je bent kostbaar.
Je bent ook kwetsbaar.
Weet je dat?
Besef je dat?
Herken je het?
En soms, op een mooi moment, mag je merken dat levens elkaar raken.
Een zucht van herkenning.
Een moment contact.
Een vonk die over springt.
Hartspiegeling.
Open gebloeid.
En soms ook niet.
Laat dat je niet kwetsen.
Raak er niet van ontdaan.
Laat het gaan.
Je kunt niet de hele wereld dragen.
Alles verdragen.
Of alles aan.
Mag ik eens naar je luisteren?
Wil je je deur openzetten?
Wil je me laten meegenieten, van al het mooie, wat daar ligt opgeslagen?
Je mag er best een beetje trots op zijn.
Kleine pareltjes, rijke gedachten, bescheiden dromen.
Verborgen wensen.
Diepe verlangens.
Mag ik ook met je meehuilen, luisteren naar het verdriet wat daar ook leeft?
Diep verstopt, wellicht overwoekerd, in een donker hoekje.
Ik wil het weten, voelen, zien ...
Je moet het durven, het tonen van je kwetsbaarheid, je butsen en builen, de beschadigingen, de teleurstellingen, de wonden.
Het hoort ook bij jou, het heeft je geraakt, gevormd, het is een deel van jou.
In zekere zin heeft het je zo gemaakt, zoals je nu bent.
Maar delen, het lucht op.
Tonen, het geneest.
Stukje bij beetje.
Druppel voor druppel.
Traan voor traan.
Ook dat hoort bij het leven, dat weet je.
Hoe jammer ook.
Hoe donker ook.
Hoe somber makend ook.
Kom, laten we samen zwijgen.
Luisteren naar de stilte.
Genieten van het licht, het late licht dat kleuren tovert in de lucht.
Het vroege licht, dat het leven wakker kust.
Het licht van boven.
Het licht van de zichtbaarheid van alle dingen die je bezig houden.
Het licht van de openbaring van al wat ooit verborgen was.
Het licht van de genade van vandaag.
Het licht van de hoop voor morgen.
Kom.
Laten we gaan.
Laten we samen een luchtje scheppen.
Op adem komen.
Wandelen naar morgen.
Aangeraakt.
Opgekalefaterd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten