soms
moet je
bukken
knielen
op de aarde
en buigen
om iets moois
te kunnen
zien
dat
wat
na een leven
in vrijheid
vol kleur
tenslotte
los
moest laten
de aarde
zocht
en vond
het blad
uitgeleefd
van kleur
verschoten
kan
zomaar
onverwacht
door
het water
dat ook
viel
van hoger
en verder
gekomen
een spiegel
worden
diep
en vol mysterie
een spiegel
van de oorsprong
de boom
die voeding
gaf
of
een laagje
hoger nog
van
wolken
luchtigheid
langs gesneld
en snel
vertrokken
verder
op een rusteloze
reis
en ook
de wonderlijke
groeizaamheid
van dat wat
teert
op afval
duisternis
en vocht
vanuit
de diepte
van de aarde
zomaar
opgeklommen
en in het zicht
gebracht
zij vangen
soms
dat hemelvocht
weer
die spiegel
naar boven
gericht
op het licht
van de dag
wonderlijke beelden
die de natuur
ons toont
misschien
moeten wij
wat minder
willen
doen
reiken
zoeken
bouwen
tot in de hemel
maar
juist meer
minderen
loslaten
laten gaan
luisteren
bukken
buigen
knielen
zwijgen
kijken
op de adem
van de natuur
die ons
omringt
misschien
is de hemel
niet
nog verder
nog hoger
nog meer
maar
aardser
en dichterbij
dan wij
denken
in de spiegel
van het leven
als metafoor
van de natuur
in de gang
van leven
en dood
in de dingen
in de mensen
in de harten
in de liefde
in het zien
in het zorgen
voor wat leeft
in het kleine
in het zwakke
in het tere
in de tooi
van tederheid
er ligt
waarde
in vergankelijkheid
***
soms
moet je
bukken
knielen
op de aarde
en heel diep
buigen
om in iets moois
te gaan
geloven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten