Jij en ik

Ik.
Jij.
Jij en ik.

Ik heb je gewenst.

Je bent gewild.
Je bent geweten.
Ik heb je ontvangen.
Je bent geworden, heel diep in mij en ongezien.
Je bent gezaaid.
Je bent geweven.
Ik heb je gevoed, vóór ik het wist.

Ik heb je vermoed.

Ik ben bevestigd.

Mijn hart heeft een sprongetje gemaakt van blijdschap.
Ik heb je aangekondigd.
Ik heb je gekoesterd.
Ik heb je gevoeld.
Ik heb je gedragen.

Overal mee naar toe.

Als mijn schaduw.

Ik ben gewend geraakt.
Ik heb gedachten aan je gewijd.
Urenlang gemijmerd.
Ik heb gebeden.

Ik heb het geweten.
Jij at mij op.

Ik heb je voelen groeien.
Ik heb me voorstellingen gemaakt.
Ik heb jouw komst voorbereid.
Voor aankleding gezorgd.

Ik heb ideeën gevormd.

Ik heb gedroomd.
Ik heb gewacht.
Ik heb verwacht.
Ik heb vermoed.
Ik heb verteld.
Ik heb gezongen.

Ik heb gezwoegd.
Ik heb de pijn gevoeld.
Ik heb gebeten.
Ik heb geweten.
Ik heb verbeten.
Ik heb geworsteld.

Ik heb het overgegeven.
Ik ben gezwicht.
Ik ben gedragen.
Ik ben verlost.
Ik heb losgelaten.

Ik heb gevoeld door merg en been.

Met bloed, zweet en tranen.

Jij bent verlost.

Ik heb je gezien.
Ik heb je aanschouwd.

Ik was beduusd en ontdaan, ontroerd en verwonderd.
Ik heb je gehoord.
Je eerste ademtocht, boven alles uit ontladend in een kreet.
Ik heb je gevoeld.
Nat en onbeholpen, lijf aan lijf contact.
Ik heb je bewonderd.
Leven dat ontwaakte.
Ik heb je een naam gegeven.
Ik heb je naam genoemd.

Gefluisterd.
Herhaald.

Ik heb je gekust.
Ik heb je gekoesterd.
Ik heb je los gelaten.
Je werd te rusten gelegd.
Verder weg dan ooit bij mij vandaan.
Voor het eerst alleen.

Ik heb gewacht.
Ik heb gewaakt.
Ik heb je gehoord.
Je eerste kik herkend.
Ik heb je gehaald.
Keer op keer.
Te eten gegeven.
Gekoesterd.
Gedragen.

Gekleed.

Ik heb je gewiegd.
Ik heb je toegezongen.
Ik heb gedankt.
Ik heb gezwegen.

Ik heb gekeken, telkens weer.
Ik heb gelachen.
Ik heb gepraat.

Jij en ik.
Wij waren één.
Ik heb mezelf gezien in jouw ogen.
Diepe, donkere ogen.
Spiegels van mijn ziel.
Echo van mijn hart.

Ik heb je horen huilen.

Ik heb je eerste lach gezien.

Ik heb van je genoten.

Ik heb je geshowd.

Ik was zo dankbaar.

Ik was zo blij.

Ik was zo trots.

Ik gloeide van geluk.

Ik wilde je nooit meer laten gaan.

Ik zag je groeien.

Ik werkte daaraan mee.
Van harte en met huid en haar.

Zoveel ik kon.

Ik heb je zien dartelen.

Ik heb je vertroeteld.

Ik heb met je gedold.
Ik heb van je genoten.
Ik heb je meegenomen, overal naar toe.

Ik heb je woordje voor woordje de taal geleerd.

Ik had geduld.

Ik had de tijd.

Ik had je lief.
Jij en ik schreven samen aan het verhaal van je leven.

Ik heb je leren kruipen en zitten
Ik heb gejuicht bij je eerste stapjes.

Ik heb je leren lopen.

Meegenomen.

Vertraagd in mijn tempo.

Aangepast aan jou.

Je op sleeptouw genomen.

Ik heb je de wereld laten zien.
Leren ontdekken.

Beetje bij beetje.

Aan mijn hand.

Ik heb je leren bidden.
Woord voor woord.

De verhalen verteld.

De liefde gedeeld.

Ik heb je los moeten laten.

Tussen de anderen.
In een kil gebouw.

Dat was een beetje eng.

Maar het was voor je eigen bestwil.

Je moest het leven in.

Je kon het leven aan.
Je was er klaar voor.

Leergierig.
Boordevol vragen.

En ik was apetrots.

En zo.
Zo ging je.
Zo groeide je.
Zo liet ik je gaan.
Zo zag ik je gaan.
Langzaam.
Los.
Alleen.

Jij en ik.

***

Wat was je gesloten.
Later.
Veel later.

Als groot geworden kind.

Toen ik je weer moest laten gaan.

Ik had met je te doen.

Ik kon je niet bereiken.

Jij en ik.

We spraken woorden.

Deelden ons leven.

En toch leefden we in twee werelden.

We konden niet luisteren naar elkaar.

Je wilde zo veel.

Je wilde anders.

Je wilde alles.

Maar je zweeg teveel over wie je was.
Je wilde niets kwijt.
Je wist het wellicht zelf niet goed.

Je wilde zelf.
Je wist het beter.

Je deed wat je wilde.

Je wilde weg.

Je wilde gaan.

Kind, dat geen kind meer wilde zijn.

Ik was je kwijt.

Ik moest je laten gaan.

Je ging.
Zo.

Jij en ik.
Los gescheurd.
Een diepe kloof.
Een wereld van verschil.

Wat kan liefde ontstellend pijn doen ...