Troubadour

De mensen gingen voorbij, zoals altijd, gejaagd door de tijd. Toen hij begon met zingen, keken ze even opzij,  namen hem op, slechts een enkeling vertraagde de pas.

Hij was oud, zijn jas versleten. Zijn haren grijs, zijn baard onverzorgd. Maar zijn stem was vast en geoefend. De echo weergalmde tussen de muren.

zeg

kan ik hier

nog ergens

liefde kwijt

tussen de straatstenen

en glazen muren

is er nog plaats

voor regen

van zilver

wie wil met mij

alle vluchtige wolken 

tellen vol hoop

vind ik nog

open harten

tot luisteren bereid

over een toekomst

die vol beloften is

over vreemde geschiedenissen

over stoere zeeschepen 

op zoek naar nooit

ontdekte oorden

kan ik het zaad

van liederen

nog wel zaaien 

tussen de rulle grond

van alledag

jonge bomen

van rijke fantasie

die naar de hemel

zullen reiken

verre verhalen

van dappere helden

bereid tot grote offers

kan ik ze kwijt

in wachtende harten

is er nog iemand

bereid om met mij

te verdwalen

de weg te vinden

naar het verloren paradijs

heeft er nog iemand

oog voor alle 

breekbare bloemenkleuren

de stille mijmeringen

van het morgenlicht

de kleurenwaaiers

van het elke-avond

weg-ga-licht

kan ik nog

diep verborgen

verlangens 

wakker kussen

wil er nog

iemand met mij

dansen op muziek

die alleen wij

maar kunnen horen

omdat wij geloven

in liefde van boven

geschonken

in herkenning

zonder woorden

in een ontmoeting

over de grenzen

van de tijd

gelooft er nog

iemand

in meer

dan zichzelf

Het gezang stopte, zo plotseling als het begonnen was. Geluiden stierven weg. Het leek alsof er niets gebeurd was.

Een klein meisje vroeg aan haar moeder: 'Is dat nou een zwerver, mam?' Die schudde het hoofd. 'Nee, dat is iemand uit een geschiedenisboekje, wat ik vroeger op school gelezen heb. Een troubadour, een reizende zanger van levensliedjes. Hij zou je je eigen dromen kunnen verkopen. Hij hoort eigenlijk in het museum.'

Het meisje keek naar de koek die ze net gekregen had, toen weer naar de man, huppelde naar hem toe en gaf hem de koek. Hun ogen bleven even haken aan elkaar, in een moment van herkenning. Alsof de tijd de adem inhield en het ruisen van de eeuwige zee hoorbaar werd. Zijn ogen waren helderblauw, er zaten duizend kraaienpootjes zorgen kunstig gedrapeerd aan de zijkanten, maar hij frommelde ze tot een kunstig vlechtwerk, met zijn diamanten glimlach die hij haar zonder woorden schonk. Hij boog sierlijk door de knieën, legde zijn hand heel even teder op haar schouder. Ze huppelde lachend terug.

Er werd een herinnering geboren. Er werd een vlam ontstoken. Er werd een toekomst gericht.

Het was goed zo, hij had zijn taak volbracht. Het werd weer stil. En het zou nog lang stil blijven. Maar de kiem was gelegd.