Er ligt een laag van kille liefde ...

er ligt

een laag

van kille

liefde

op het kale

landschap

van de vroege

wintermorgen

vol ongeduld

te wachten

op de zon

van verre lente

het is een witte waas

van tederheid

die uit de hemel

daalde

in vederlichte

brokjes

pril geluk

er groeide

in de duisternis

van deze dorre nacht

een flinterdun

kristallen

briesje

breekbaarheid

maar 

als ik dan

met zorg

en tederheid

die vlokjes hagel

en dat laagje ijs

met warme handen

tracht te vangen

in aanraakbaarheid

dan smelt

het weg

in vloeibaar

tranenwater

van voorbij

moet ik

mijn warmte nu

tot kilte dimmen

om rond

te kunnen dolen

in het wit

van reinheid

om zo 

deze tere zaadjes

van geluk

en liefde

te kunnen 

annexeren

of zou dat

zo 

niet werken

verkillen

om te grijpen

wat niet

vast

te houden is

het lijkt er op

dat breekbaarheid

liefde en genade

meer bedoeld zijn

om verlangen

op te wekken

dat wonderen

verwijzen

naar wat nog 

komen zal

aan volheid

en dat het leven

dus niet draait 

om pakken

claimen

jachten

jagen

slagen

vragen

vullen

grijpen

groeien

voeden

vormen

weten

van alle mogelijke

tastbaarheid

maar bedoeld is

om los te laten

met ogen

van je hart

te leren zoeken

naar de God

die zich verstopt

in waardevolle

maar onzichtbare

terreinen

van leven

en in het hier

en nu

te blijven 

geloven in

voorbij de horizon

dromen

van de nog

verhulde toekomst

het langzaam rijpen

van een diep verlangen

gezaaid in

open harten

zoals de winter

traag maar zeker

het zaad

dat rust

in rulle aarde

voorbereidt

op volle bloei

en vele vruchten

hemelse genade