Na tweeëntwintig jaar ....

Na tweeëntwintig jaar begon het toch weer te kriebelen. Alle kwasten opgeborgen, verf inmiddels verhard. Schilderen. Ooit één van mijn hobby's. Net aan een cursus begonnen. Van de ene op de andere dag gestopt. Wegens omstandigheden in ons leven, die elke hobby in een ander licht zetten, noodgedwongen naar de achtergrond dringen.

Nu, werd er een drietal avonden georganiseerd, over het thema 'Levenskunst', in een naburige kerk. En ik heb me opgegeven. Zoals gezegd, omdat het al langer aan het kriebelen was. Omdat woorden ook niet alles kunnen zeggen. Omdat kleuren zo mooi kunnen zijn. Omdat bezig zijn aan één project ook wel eens zinvol kan zijn, tegenover de versnipperdheid en fragmentarisering van internet.

Dus, ik ben geweest. Vanavond. Voor het eerst. Met kwasten en acrylverf geklodderd op een wit doek. Zoals ik al vermoedde, niet meer zoals toen, te dichtbij, te gedetailleerd en te voorzichtig, maar nu veel meer gedurfd. Snelle halen, grove structuur, dikke klodders, felle kleuren. Vlug klaar dus ook. Vandaar nog maar een tweede er achteraan.


Het deel-thema vanavond was 'Oorsprong'. Hieronder de beide schilderijen, met een korte toelichting.

Een landschap dus. Met geheel rechts een berg, waaruit een onzichtbare bron levend water aanvoert. Het riviertje wordt gekruist door een weg, met als verbindende factor bij die kruising een brug. Rechts bovenin een (mislukte) zon, waarvan het licht alles in het licht zet, waardoor wij zien kunnen. Links pontificaal een broom, gevoed door het water en dus veel bladeren c.q. vruchten. Op de voorgrond gekleurde bloemen en struiken.

Wie een regelmatige lezer op dit blog is, herkent in dit alles de metaforen, die heenwijzen naar diepere lagen. Het licht en de bron als beeld van God. Het water dat leven brengt. De boom die beeld is van de mens, zolang hij dicht bij dat water blijft. Het water bij de bron vandaan, de weg die naar de bron voert. De brug, God zelf die mens werd, om een weg te banen, waar geen 'oversteek' mogelijk was.

Omdat er nog tijd over was, voordeel van snel werken en snel drogende verf, nog een tweede schilderij gemaakt. Het beeld moet de aarde voorstellen, zoals die er was, aan het begin van de schepping. Als het ware, vanuit de eeuwigheid, door het licht de ruimte en tijd ingeknald, als een fractie van een seconde, maar daarin verbeeld de beweging vanuit niets naar alles. De aarde ontspruit uit een woord en vormt zich, niet met een knal, maar in een stille, maar versnelde bloei-explosie. Dat was mijn gedachte, mijn pogen. Maar ja, wat je in je hoofd hebt, wil niet altijd ook zo te voorschijn komen.

Desondanks, een geslaagde poging tot ruiken, voelen, ervaren, aarden, vechten met materie, in een poging beeld uit te drukken. Want het ging weer broeien, koken, gisten, stromen. Dat is wat telt. De eerste stappen naar .... wellicht ... wie weet?