monter
zoek ik
de grenzeloze
ruimte op
het regent
tranen
onderweg
naar het heelal
van niets
meer weten
ik heb
mijn lichaam
los gelaten
in de toekomst
het was
te licht
geworden
om te dragen
maar nu
is het zo
donker
om mij heen
zo nacht
en eenzaam
de stilte
drukt
gedachten uit
vloeibaar
als de lente
de vrijheid
voelt als
heimwee
vliegen
als gedragen
worden
op de golven
van de tijd
er lonkt
sympathie
aan het firmament
en draaglijk
geluid
maar het is
te ver
om te reiken
te voorbij
voor een jas
dan
pas dan
besef ik
de grens
van de ruimte
te hebben
genaderd
en waardeer
ik opnieuw
de zegen
van mijn
beperkingen
twee benen
op de bodem
en een beperkte
woordenschat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten