Boekenkast

De boel staat hier op zijn kop, in de woonkamer, al een paar weken. Er moet geverfd en behangen worden. Nee, niet door mij, ik heb veel talenten, maar die net niet. Maar daarvoor moest dus wel het een en ander verplaatst worden. Waaronder de boekenkast. Mijn boeken dus voornamelijk. Hij was al een aantal jaar te klein, er staan boven ook nog veel meer boeken, maar nu moest het er ook nog allemaal uit.

Kun je gelijk wat wegdoen. Zou je denken. Plaats maken. De dubbele rijen wegwerken. Ordenen. Maar wil ik dat wel? Vooral dat weggooien, wegdoen, meegeven voor een plaatselijke rommelmarkt?

Wat daar in staat in die boeken, dat heb je toch allemaal gelezen, althans de meeste. Er is altijd wel iets van blijven hangen. Het heeft vergezichten opgeleverd, nieuwe inzichten, wellicht bijgestelde meningen. Het is een deel van jezelf geworden. De één wat meer dan de ander, maar toch ...

Durf ik dat los te laten?


Ik ben rationeel genoeg om te beseffen dat ik de meeste boeken nooit meer zal lezen. Tenslotte groeit de stapel met nog te lezen boeken onverbiddelijk. En wordt de te besteden tijd om dat in te halen steeds minder. Maar loslaten? Wegdoen? Plaats maken?

Het bracht mij bij de gedachte dat het er zo in het leven ook aan toe gaat. We leren van alles. Eten, drinken, bewegen, lopen, lachen, praten, lezen, leren, studeren, toepassen. Maar hoe ouder we worden, hoe meer we   inzien, dat er geen einde komt aan nieuwe dingen, en dat het meeste aan informatie eigenlijk overbodig is. Je kunt niet alles weten of toepassen. Je kunt niet alles doen wat er te doen is. Je lichaam gaat in kracht en uithoudingsvermogen achteruit, naar mate je ouder wordt.

Dat moet je leren accepteren of je nu wilt of niet. Het hoort bij het leven. Je wordt er ook een beetje wijzer van, alleen de belangrijkste dingen leren onderscheiden, alles wat overbodig is wegdoen, los leren laten en alleen het echte, het wijze en het ware overhouden. Het leven wordt basaler.

En toch doet het een beetje zeer. Je gaat nog eens door de rijen met boeken, om te sorteren, sommige brengen herinneringen boven, anderen zou je nog wel eens een keer willen lezen, weer andere zijn meer bedoeld als naslagwerk, als je echt iets specifiek zou willen weten.

Maar los laten? Wegdoen? Nee, nu nog even niet. Verplaatsen dan? Ehm, waar naartoe dan? Alles staat al zo vol, met een gezin is er altijd plaats te kort.

Tja, nog maar eens voor gaan zitten dan. Nog een keer door je handen. Weer selecteren. Durven laten gaan.  Met weemoed, met heimwee. Afstand nemen. Een beetje afstand nemen ook van jezelf, je jeugd, je leven. Zoeken naar wat wijsheid is. En rijkdom.

Want alles is interessant, zeker weten. Dat is meteen mijn bottleneck. Maar niet alles is van blijvende waarde. Niet alles kan je leven meegaan.

En nog verder. Niets is blijvend. Mocht je ooit verhuizen, dan kan ook niet alles mee. En als ik er niet meer ben, wat ooit, vroeger of later zo zal zijn, wie ziet er dan nog iets van mij terug in die boeken? Wat er aan waarde was, zat in mijn hoofd, niet meer in die boeken.

En zelfs dat is nu maar moeilijk terug te vinden, te recapituleren, te herleiden, te ontcijferen. Waar haalde je ooit alles vandaan?

Zo worden wij gevormd in het leven. Door allerlei gebeurtenissen, invloeden, ontmoetingen, leermomenten. Het brengt ons verder. Het geeft een richting. Het vormt ons, min of meer. Het voedt ons, maakt ons tot wie we zijn. Soms beschadigt het ons. Soms misvormt het ons. Soms keren wij ons om op de weg, proberen terug te lopen naar huis, naar vroeger.

Maar we kunnen nooit meer terug. Terug naar de onschuld, de leegheid, de blanco pagina.

Ons leven is een boekenkast met ervaringen, die zich langzaam maar zeker vult. Tot het vol zit. Tot het dubbelrijig wordt volgepropt. Nog voller. De boekenkast is wie we zijn geworden.

Tot we gaan klussen. Of verhuizen. Of ziek worden. Of sterven.

Dan moet hij leeg.
Dan moeten we loslaten.
Dan houden we over wat van waarde is.
Niet in die boekenkast, maar diep van binnen, in de diepste kern van ons mens zijn.
Geschuurd en geschaafd door de jaren.
Opgebouwd uit ontelbare puzzelstukjes ervaring, liefde, wijsheid, waarde, inzicht.
Tot een samenhangend geheel geworden.
Ons echte ik.
Onze diepste ziel.

Wat zoeken wij als vulling in ons leven?
Informatie, kennis, dingen, boeken, vormen, bezigheden?
Ideeën, wetenschap, ontdekkingen, wijsheid, waarheid?
Echte liefde en genade?

Weten wij op tijd los te laten?
Zijn we ons bewust van onze vorming, onze vulling, onze opbouw, ons plafond, onze grens?
Hebben wij oog op ons doel, ons keerpunt, ons besluit, onze weg, ons tekort, ons vallen?
Bezien wij onze eigen boekenkast objectief, in het licht van de vuilophaler of de boekenopkoper?
Dat kan wel een verschil zijn in perspectief ...

Ja, toch maar eens beginnen deze week.
Beter.