Fazantenjacht

Een van de kleurrijkste inheemse diersoorten in Nederland is ongetwijfeld de fazant, met name de mannelijke uitvoering. Ik zie ze regelmatig als ik naar mijn werk fiets of 's avonds weer naar huis ga. Maar fotograferen valt nog niet mee, want het zijn nogal schuwe dieren. Als je stopt, verschuilen ze zich al heel snel. Je ziet ze kijken, en hup, daar gaan ze weer, de bosjes in. Zelfs met een lens met 10x zoom valt het dan niet mee om ze goed op de foto te krijgen.

De laatste twee weken toch even wat nadrukkelijk getracht om ze vast te leggen. Op fazantenjacht dus, in figuurlijke, diervriendelijke zin dan wel. Van een afstandje toch een paar keer succes gehad. Maar vooral met fel zonlicht, dat je nodig hebt om de prachtige kleuren goed uit te laten komen, is het bij een sterke zoom vaak een tegenvallend resultaat.

Gisterenmiddag lukte het me voor het eerst om wat dichterbij te komen, voorzichtig, stap voor stap, maar al snel draaide hij zijn rug naar je toe en verdwijnt weer. En vanmorgen kreeg ik hem wel dichtbij, maar verstopte hij zich achter het struikgewas.

Mooi om zijn verentooi te zien, en het fel afstekende rood van de kop.

Het blijft een bijzonder dier. Vooral de nadrukkelijke roep, die een beetje het midden houdt tussen een kakelende kip en een kraaiende haan, en zijn onhandige manier van fladderend vliegen, steken nogal af tegen de bijna parmantige manier van voortbewegen. Zie met name de laatste foto, die ik jaren geleden eens als snapshot nam.