Vlaamse gaai

Soms gebeurt het gewoon. Jaren zie je ze vliegen. Onrustig. Schuw. Niet te vangen. Als je stopt, zijn ze al gevlogen. Terwijl ze zo mooi zijn om naar te kijken. Prachtige kop. Helderblauw gecyperde, fel afstekende kleur in de zwart-wit-beige verentooi.

En dan zit er zomaar ineens één in de tuin. Eerst voor, toen achter. Vanachter het glas vast te leggen. Minutenlang. Toch blijft hij onrustig. Zijn de meeste foto's gewoon bewogen, zo snel gaat zijn zijn kop heen en weer. Tikken, kijken, tikken, kijken.

Het blijft een mooi gezicht.