Tranquility

Er is een diep verlangen naar rust en stilte in mij.

Midden in het alsmaar tot mij nemen van informatie vanwege een ultieme vorm van nieuws-, lees- en/of leergierigheid. Midden in de drukte van een groot gezin. Midden in de drukke werkzaamheden op mijn werk. Midden tussen de redelijk veel en nogal verschillende nevenactiviteiten. Midden tussen de al langer bestaande hobby's fotografie en gitaar spelen. Midden tussen de een jaar geleden tot grote bloei gekomen expressieve vorm van woorden uiten in de vorm van deze weblog.

Soms snak ik naar die rust, als alles tegelijk lijkt te komen. Opstapelingseffect.

In mijn nachtkastje ligt een oud boekje, tweedehands gekocht op een rommelmarkt, met de intrigerende titel 'Peace of mind', geestelijke rust, innerlijke vrede. Het sprak me direct aan. Maar het ligt er al jaren en ik heb het nog nooit gelezen. Alleen doorgebladerd.

Ik bedoel maar, de wens is vaak groter dan de wil of de mogelijkheid om het ook in praktijk te brengen. Zelfs als ik op mijn manier ontspan, door te fietsen of te wandelen, ben ik mij hyperbewust van alles om me heen. Kijk ik om, omhoog, ver vooruit, bedacht op bijzondere dingen of dieren, mooie plaatjes of leuke onderwerpen, wolken of wat dan ook. Om die vervolgens vast te leggen.

Maar als ik wandel stop ik niet, gun mezelf geen rust, ga ik niet zomaar even zitten. En ik heb zeker geen geduld om urenlang in de polder te gaan turen naar een bijzondere vogelsoort of een macro opname te maken van een bepaalde bloem of bijzonder insect. De tijd dringt. De foto's moeten ook weer op de computer gezet worden, uitgezocht en geselecteerd, eventueel gepubliceerd.


En toch ervaar ik ook rust en schoonheid in de natuur, brengt het mij tot verwondering en beschouwing. Hoe een rietzanger zomaar in zijn eentje de sterren van de hemel zingt. Of een lijster. Hoe alles in de natuur bezig is zich te ontwikkelen, druk doende met zorgen en eten zoeken voor het nageslacht. Er blijkt ingeschapen liefde uit, intuïtieve zorgplicht en dat stemt tot nadenken. Dat roept om verwondering en bewondering.

En ook in boeken, stukken, kranten, weblogs kun je iets van wijsheid en levenservaring proeven, waar je wat van kunt leren. En niet te vergeten de ontmoeting met andere mensen.

Maar. Er komt een moment dat het allemaal teveel wordt. Dat je jezelf even terug moet kunnen trekken. Even helemaal niets moet. Zitten op een stoel. Uitpuffen. Genieten van de zon, de stijgende temperatuur. Koffie drinken. Achterstallige post wegwerken, oude kranten doorbladeren, bureau glad ruimen. Mail bekijken, internetten.

Afijn, zo vult de stilte zich weer. Met onrust, met bezig-zijn. En dat was nou net niet de bedoeling.

Heel bewust heb ik een jaar geleden deze weblog de naam God-is-in-de-stilte meegegeven. En ik sta daar nog steeds achter. Maar in dit achterliggende jaar zijn er ook een aantal zaken gebeurd die nogal impact hadden op ons gezinsleven. En dus ook op mij. Die onrust brachten.

En dan weet je, besef je maar al te goed, dat stilte zoeken, bidden, het aangezicht van God zoeken, nodig is. Weten alleen is echter niet genoeg. Het gaat om doen, beoefenen, betrachten.  Het gaat om er zijn. Wachten. Luisteren. Fluisteren. Rust ervaren. Bedaard aan Zijn voeten zitten. Awareness. Bewustzijn. Het moment nu ervaren, ondergaan. Wachten. Nog langer wachten. Het niets ervaren. Alle neigingen onderdrukken.

Weten en niet-weten tegelijk.

Je hart openen.

Hem binnen laten. In alle hoeken en gaten. De donkere, waar de vergeten dingen zitten, de tekorten, de nog recht te zetten zaken, maar ook de pijn, de wonden en de teleurstellingen. Maar net zo goed ook de blijdschap, de verwondering, de liefde, de verlangens. De vragen en de twijfels. De onrust. De herrie.

Delen.

Eenheid ervaren met het Onmogelijke.

Vanmorgen in de preek ging het over de discipelen van Jezus, die met elkaar wachtten op de komst van de beloofde Geest. Wachten kan lang duren. Een uur, op iemand die zou komen. Een dag, als je een belangrijke uitslag krijgt. Nee, 10 dagen lang moesten ze wachten. Wachten? Nee, ze gingen bidden. Ze bleven bidden. Ze baden zich leeg, tot er ruimte was voor de Geest, die hen beloofd was. Afhankelijk van genade. Het inspireerde mij tot het gedicht in de vorige Blogpost 'Bidden is de weg'.

Vorige week las ik ergens een mooi woord. Tranquility. Engels. Kalm, rustig, bedaard. Zoals de zee, na een storm, verstild, nadat de wind is gaan liggen. Gekalmeerd. Op adem komend. Spiegelglad. De hemel is er even in te zien.

Een momentopname. Zeker. Het blijft niet duren. Er komt een eind aan. Maar het is wel een mooi moment. Om te koesteren. Om op te teren. Om op voort te gaan. Herwonnen rust. Ontvangen stilte. Geborgen rust.

En om telkens weer naar te zoeken. Vakantie vieren om de druk even van de dagelijkse werkzaamheden af te halen. Het ritme van de zondag als rustdag. Het ritme van de slaap. Ter ontspanning en verfrissing. De noodzaak van stilte en gebed, als dagelijks voedsel. Het ritme van de drie maaltijden per dag. Als teken van afhankelijkheid.

Rust is genade. Genade verfrist. Stilte geneest. Zwijgen geeft lucht. Verwachten doet uitzien. Wachten kan zomaar verwachten worden.

Soms, ja. Maar desalniettemin. Ook nodig. Broodnodig. Nodiger dan brood.