er zit pijn
in mijn woorden
twijfel
in mijn lied
tekort
in doen
en laten
verlangen
is niet
afgehecht
onzekerheid
is troef
in elk gesprek
er is onrust
in het water
van mijn hart
de spiegel
is vertroebeld
de rimpels
verdrijven
bekende beelden
de berg
met zorgen
groeit
traag en grillig
beneemt
het uitzicht
op de horizon
van roekeloze verwachting
geloof
raakt onder
zwarte sneeuw
bedolven
de stilte
schreeuwt
geluidloos
en de regen
ruist
geen zegen
maar
slag op slag
slaat
bliksem in
de wind
van weten
waait
ongenadig
mijn ogen
branden
somberheid
het lijden
lijdt
met nadruk
in de punt
van deze tijd
***
en toch
ook
bij tijd
en wijlen
zo af en toe
en hier en daar
geeft
biddend zuchten
lucht
en kracht
is er
soms
een moment
van rust
in alle hectiek
te vinden
beluister
ik beloftevolle geluiden
uit de toekomst
hef ik
verbaasd
mijn hoofd
omhoog
durf ik zelfs
in spaarzame momenten
met vleugels
van liefde
de donkere vallei
te ontstijgen
droom ik
beperkt
van vergezichten
hoop ik
tegen beter weten in
op morgen
ontwaar
voorbij de horizon
een zachte
zorgeloze zee
vang ik
ontegenzeggelijk
omfloerste signalen
van andere dimensies
op
ontdek
mysteries
om mij heen
als impliciete verwijzing
naar
diepere lagen
en complexe bedachtzaamheid
ja
mooier
dan dat
alles
weet ik
mij ook
gedragen
en geliefd
verwacht
en aangeraakt
intens verwonderd
en bedauwd
met zegen
onthecht
met uitzicht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten