De kerk is ...

De 'kerk' is een veelbesproken onderwerp, waar meningen nogal over uiteen kunnen lopen. Veel hete hoofden en koude harten. Veel langs elkaar heen praten. Veel onbegrip. Veel variatie. Je kunt er een heel diepzinnig en doorwrocht stuk over schrijven. Je kunt nieuw licht proberen te werpen op oude waarheden. Je kunt een ander jasje aantrekken, je kunt een vestje uittrekken. Je kunt er zwaarmoedig of mismoedig van worden. Je kunt er koud onder blijven of je kunt het er warm van krijgen.

Nee, even niet niet. Even een andere benadering. Ter overdenking. Om over te mijmeren. Om over te glimlachen. Om mee te nemen.

Een poging tot ontvlechtiing van valse voorstellingen. Een poging om te zoeken wat het wel zou kunnen zijn. Of zou moeten zijn. Of wat het is. Ondanks alles. Waarmee al veel gezegd is.

De kerk met het dagelijks leven vergelijken, als metafoor, gelijkenis, beeld, zelfs de Bijbel doet het. Een aantal versies en gedachten van mijn kant. Hoofd vol idealen, hart vol ervaringen, droom van verlangen.

***

De kerk is geen tempel waar God verblijft, die je naar believen kunt bezoeken, als een dierentuin om naar de aapjes of de leeuwen te kijken.

De kerk is geen gebouw, waar je je één dag in de week in terugtrekt, om apart te zijn, of apartheid te tonen.

De kerk is geen ruïne van oude stenen, waarvan de laatste resten nog zichtbaar zijn.

De kerk is niet of niet langer een baken in een landschap, de kern in elk dorp, met een omhoogwijzende vinger, als een herinnering dat er hoger dingen zijn om te zoeken.

De kerk is geen supermarkt, waar allerlei lekkernijen en noodzakelijkheden liggen uitgestald, en je zelf kunt kiezen wat je wel of niet meeneemt.

De kerk is geen hekje om een altijd groen weiland, waar het gras beter is dan buiten die omheining.

De kerk is geen ivoren toren, van waaruit men de nodige vurige pijlen naar de grote, boze buitenwereld af kan schieten.

De kerk is geen activiteitenclub, waarin iedereen elkaar bezighoudt, of bezigheidstherapie volgt, ter besteding van de al of niet vrije tijd.

De kerk is geen bankje voor oude mannen, waar je gezellig je laatste dagen verslijt en alle voorbijgangers kunt observeren.

De kerk is geen gezellig breiplekje van beppende vrouwen, waar de toekomst wordt gehaakt en de draad van het verleden wordt ontrafeld en geanalyseerd en het laatste nu-nieuws wordt gedeeld.

De kerk is geen jeugdclub, waar na de pauze iets zinnigs wordt gezegd, terwijl iedereen komt voor wat er daaraan voorafgaand wordt geboden.

De kerk is geen discussiegroepje eigenwijze betweters, die elkaar met regels en boeken en inzichten bekampen over moeilijke passages uit een eeuwenoud boek.

De kerk is geen liturgische vormendienst, met symbolen en rituelen, waar geen ruimte meer overblijft om adem te halen.

De kerk is geen one-man-show, waarbij alle schapen ja en amen dienen te knikken.

De kerk is geen voederbak waarin een bevlogen herder zijn onnavolgbare theologie ten toon spreidt, waarbij de goedwillende schapen al na vijf minuten last krijgen van knikkebol-neigingen.

De kerk is geen tandarts, die je alleen bezoekt bij halfjaarlijkse controlepunten of als het echt nodig is.

De kerk is geen controlepost aan de grens.

De kerk is geen uitgeverij, die naar believen papieren verspreidt, in een voor velen vreemde, onverstaanbare taal.

Nee.
Dat allemaal niet.
Maar wat dan wel?
Misschien ...

***

De kerk is een lopend vuurtje, waar je zomaar door aangestoken kunt worden.

De kerk is een zuchtje wind, wat je mee kan nemen naar onzichtbare werelden.

De kerk is een kabbelend stroompje, wat je meevoert van de bron naar de zee.

De kerk is een vluchtig wolkje, niet vormvast, niet kneedbaar, niet te ontleden, alleen maar te volgen op het wiegen van de wind.

De kerk is een lichtje in de verte. Je wordt er naar toegeleid, maar als je denkt er te zijn, is het weer verdwenen in de nacht. Ongrijpbaar. Verder weg.

De kerk is een onontwarbare knoop, waar je geen begin of eind aan kunt ontdekken, en waar elke logica aan lijkt te ontbreken.

De kerk is een dwaalweg in de woestijn, waar je puffend en zwetend over verder moet, in de brandende zon, om de volgende fase te bereiken in je levensweg.

De kerk is een netwerk van loze mensen. Je kent ze en toch ook weer niet. Je bent ze zo vergeten, maar soms herken je elkaar van hart tot hart.

De kerk is een onzichtbaar zaadje, minuscuul, verborgen in de aarde, onvoorspelbaar wat er te voorschijn zal komen.

De kerk is een stukje brood en een slokje water, wat je uit kunt delen, waar je zelf door gevoed kunt worden.

De kerk is een ongezien gebouw van levende stenen.

De kerk is een bloemenfontein, veel variaties, kleuren en verschillende bloeiperioden.

De kerk is een zwembad waar je in ondergedompeld kunt worden. Verfrissend, lauw, soms veel te heet.

De kerk is een café, waarvan de deuren en ramen open staan, het terras goed aanvoelt in de zon, maar als het regent kun je zo naar binnen vluchten.

De kerk is een man die zijn hart uitstort, en een andere die zit te luisteren met tranen in de ogen, waarna ze samen zwijgend bidden.

De kerk is een bruidje, dat wacht tot haar vriend aan zal bellen, om samen naar het altaar te gaan.

De kerk is een lichaam van allerlei ledematen, functioneel verschillend van elkaar, maar mooi aanvullend en aan elkaar passend, op elkaar ingespeeld. Verbonden door een onzichtbaar, maar o zo belangrijk zenuwcentrum.

De kerk is een veldhospitaal, bedoeld om midden in de strijd de nood te lenigen van verzwakten en geraakten, gewonden en verscheurden.

De kerk is een liefdesnestje, klein en comfortabel, teer en wonderlijk gevormd van vele strootjes.

De kerk is een uitvalsbasis om guerrilla activiteiten van liefde in de omgeving uit te spreiden.

De kerk is een hotel met vele kamers voor onvermoede gasten.

De kerk is een wankel bruggetje.

De kerk is een regenbui, die zegen regent op het dorre land.

De kerk is een voetenbank van God, waar Hij soms hoofdschuddend naar kijkt. Maar in zijn ogen is liefde te ontdekken, als je goed oplet.

De kerk is een concertzaal van veel eigengereide vogeltjes. In de stilte kan het oorstrelend klinken. maar soms is het wel een heel grote kakofonie.

De kerk is een schip op zee, een veilige haven, een reddende ark.

De kerk is een schaamtevolle geschiedenis, een verwarrende werkplaats nu, en een verborgen belofte voor morgen.

***

De kerk is een wonder, hoe dan ook.

Ongrijpbaar, onverklaarbaar, desastreus, wonderlijk, kwalijk, bijzonder, een open wond, een pijnlijk litteken, scheurmakend en helend, en dat allemaal tegelijk.

Het is maar goed dat God een oogje in het zeil houdt, dat de Geest bijstuurt, dat mensen zich uiteindelijk aan Hem overgeven en niet aan zichzelf zijn overgelaten.

De kerk is een belofte. Een gemeente. Een gemeenschap. Een kudde lotgenoten. Dwalende schapen, geleid door een onzichtbare hand.

De kerk is van God. Daarom, alleen daarom is er hoop.

Hoop met mij ...