Een droomidee

Vannacht had ik een wonderlijke droom.

Ik weet dat, omdat ik halverwege wakker geworden ben. Daardoor komt het onbewust gedroomde, via de herhalingsessie in mijn gedachten, uiteindelijk in mijn geheugenvakje terecht. Anders zou hij ongeweten gebleven zijn. Vervlogen.

Jammer is dan wel weer dat je niet zult weten hoe de droom af zal lopen. Als een droom al loopt, in chronologische volgorde, met een begin en een einde, een plot en een verhaallijn heeft. Daarover verschillen de meningen van de deskundigen.

Maar dat terzijde.

Ik was uitgenodigd op een congres, waarbij een of andere onderzoeker een rapport zou presenteren over een mij onbekend onderwerp. Toen ik aankwam bleek ik echter de tweede spreker te zijn. Maar ik wist zelf tot dan toe van niets ....

Vreemd was dat ik dat niet vreemd vond. Niet in paniek raakte. Gewoon rustig bleef. Terwijl er diverse gesprekken om mij heen plaatsvonden, zat ik het rapport van de onderzoeker door te kijken. Niet lezen, maar inderdaad kijken, want er stonden gelukkig veel plaatjes in. Het was meer globaal scannen. Een eerste indruk.

Wat mij vooral bezighoudt nu, is dat ik mij in mijn droom ineens bewust werd van een beeld wat ik zag. Een beeld dat mij op een idee bracht, hoe ik mijn speech zou moeten gaan inkleden.

Wat ik zag was het beeld van een langs stromende rivier, toen ik het uit het raam keek. Een rivier midden in een wisselend tij. Als het water van de bron naar de zee loopt, is het dichtbij de zee altijd twee keer per dag vloed. Dan botsen de beide stromen, afkomend water van boven en opkomend water van beneden. Dan zie je kringels en wervelingen in het water komen. Soms gaat het zuigen. Het is in beweging. Verwarrende beweging. Maar uiteindelijk wel samenvloeiende beweging. Het is even heftig, maar daarna wordt het langzaam weer gereguleerd, eenduidig, conform. Gelijkgezind.

Dat beeld. Dat kwam binnen. In mijn droom. Het was een vorm van inspiratie die een vorm van wapen zou kunnen worden. Om te worstelen in een spel van woorden, ten opzichte van de mij verder totaal onbekende onderzoeker.

Welk onderzoek? Geen idee. Welke richting zou het beeld van die rivier mij op kunnen leiden? Geen idee. Ik ben er nog over aan het nadenken wat je met dat beeld zou moeten of kunnen.

In ieder geval kwam er in mijn droom een idee. Een vorm van inspiratie. Een gegeven beeld met een mogelijke boodschap, een handvat, een richting.

Het intrigeert me dat dat zomaar gebeurt. In een droom. Het gebeurt, natuurlijk. Je krijgt ideeën, maar wel in het normale leven. In een droom was nieuw voor me. Om mee te maken bijzonder.

Misschien laat het zien dat ideeën niet uit onze hersenen en onze denkkracht komen. Maar uit ons onbewuste. Dat inspiratie van boven komt. Van buiten. Van ergens anders.

Verdwaald in een onzichtbare hemel om ons heen, in een zee van verzamelde diepzinnigheden en zomaar ineens voor onze voeten geworpen. Met onze antenne opgevangen. In ons bewustzijn gebracht. Met ons geestesoog gezien.

Ja, er is meer tussen hemel en aarde. Meer dan we denken. Vermoeden. Weten. Ervaren.

Veel meer.