vaak
geven wij
de stilte
woorden
om zo te benoemen
wat waarde heeft
in onze gedachten
brengen wij
het verleden
in herinnering
boetseren
onze dromen
voor de toekomst
beschrijven
het nu
met lange zinnen
om zekerheid
te zoeken
voor moeilijke vragen
of lastige keuzes
soms
zouden wij
misschien
wat meer
stilte
moeten geven
aan de woorden
die zo moe zijn
en zo uitgeput
en meer
met mededogen
moeten wachten
tot zij weer
ontwaken zullen
ondertussen
kan ons zwijgen
zich oefenen
voor de spiegel
van de stilte
in het vangen
van gedachten
van de ziel
die eigenlijk
wel weet
hoe dingen
anders
hadden gekund
en beter hadden
gemoeten
in het zoeken
van ontkende
dromen
en het verborgen
verlangen
naar liefde
in het luisteren
naar de ander
die geleerd heeft
om te zwijgen
in zijn pijn
of misschien
wel juist
in wijsheid
want
stilte
echte stilte
kan ontmoeting
worden
en ontroering
brengen
leven
in de kern
van zijn
zodat
als de woorden
langzaam weer
ontwaken
uit de stilte
van de slaap
zij ineens
heel anders
klinken
dieper
voller
wijzer
en doorleefder
niet zo hol meer
en zo vluchtig
weinig
maar intens
kort
maar krachtig
uit de diepte
van de ziel
ontstegen
doorleefd
door liefde
gerijpt
tot gelovig
vergezicht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten