als het leven
zich neerlegt
in stilte en weemoed
raak mij dan aan
met eerbied
en wijsheid
en steek mijn hart
in vuur en vlam
vul mijn stilte
schep mij ruimte
leer mij
geduldig luisteren
laat het zachtjes
zoete woorden
regenen
laat het wonder
van tere inspiratie
in mijn binnenste
langzaam bloeien
en strooi op mij
de luchtige zegen
van scheppende kracht
wakend droom ik
slapend wacht ik
verlangend naar het onbekende
wetend van het onvolmaakte
snakkend naar de schoonheid
van een kwetsbaar doorzien
van alle diepere lagen
van het zachte licht
zal ik zinnen boetseren
vol luchtkastelen
zelfvertrouwen
met mijn adem
schrijf ik
blosjes hoop
met mijn voeten
zoek ik kunstjes
op de weg
naar altijd beter
met mijn warmte
jaag ik vrolijk
op gedichte gedachten
vliegensvlug
vervluchtigd
in het wit
van wolkenpracht
ik schep
nieuwe dingen
uit herinneringen
leg de toekomst
langzaam en zorgvuldig
vast in losse zinnen
omgevormd tot broosheid
en vormloos verlangen
ik geloof
vast en zeker
in het ritme
van de tijd
maar laat mij
graag verrassen
door ongekunstelde
onverwachte
en ondoorzichtige chaos
gulzig drink ik
speelse muziek
en parmantig ritme
in vele soorten
en ontwaar ik
ongeduldige wonderen
in zacht zonlicht
vol emotie
en strooisel
van vrolijke speelsheid
maar het meeste
van alles zou ik
jouw breekbare liefde
willen vangen
gevoed in eeuwige
ontvankelijkheid
en proeven
met duizend smaken
tederheid
en haar dan
heel traag en geduldig
willen omvormen
tot een intens verlangen
op een hemels uitzicht
maar ook
en tegelijk
zou ik haar
uit willen kristalliseren
tot direct uitdeelbaar
hemels zaaigoed
aanstekelijk knisperend
en nadrukkelijk
goudgloeiend
in het maanloze duister
en het stille donker
van de nacht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten