Wat nou, als wij niet dag voor dag naar de toekomst toe zouden leven, onthuld in een steeds maar voortgaand 'zijn', verglijdend mettertijd?
Maar als het verleden juist steeds dichterbij komt, wij terugtreden over de reeds gelopen paden, omdat wij de toekomst van ons wegschuiven, weg zouden willen lopen voor dat wat wellicht zal komen aan de ons verontrustende of niet langer te overziene mogelijkheden en opties? En wij daarom een terugtrekkende beweging zouden maken, op weg naar ons eigen geboortekanaal?
Wat nou, als de ongewisse dag van morgen, plaats maakt voor achteruitlopen naar gisteren, alles wat al bekend en beleefd is, opnieuw onder ogen komen, doormaken, ondergaan? En het volgeschreven blad van ons leven, langzaam wordt uitgewust, meer en meer blanco wordt en onbeschreven?
Tot het uiteindelijk leeg is geworden, wit wordt van onschuld en ervaring, onbevlekt en niet geleefd?
Wat dan?
Als dat kan?
Als het zo is?
Als we het niet hebben gezien, niet hebben opgemerkt, dat ons leven klakkeloos vergleden is, weggesijpeld tussen het zand van tijdelijkheid en vervluchtigd tot minder dan de waterdamp in een wolk van onzichtbaarheid?
Teruggekropen in onze schulp ....
Wat zal er dan wachten, voor het niets, voor het zwarte gat?
Waar zullen we dan zijn?
Wat zal er dan nog komen?
Of is er dan alleen maar niets?
Een vacuum van niet weten, actieloosheid, nihilisme, een lege, koude hemel, een witte wereld van ongereptheid?
Zou het kunnen?
Nee ...
Natuurlijk niet ...
Gelukkig niet ...
Waarschijnlijk niet ...
Hopelijk niet ...
Nee ...
Ons weten verzet zich, uit alle macht, met alle kracht van argumenten, met elke vezel van ons bestaan. Ons doen en laten richt zich op het tegendeel. Ten allen tijde.
En toch, ons voelen, ons vermoeden, ons ontkennen, ons negeren, ons bouwen aan een eigen droom, ons wegstoppen van waarheden en ergernissen, ons struikelen en verdwalen, ons worstelen en stamelen, het wil nog wel eens snel en makkelijk ontaarden.
Letterlijk ontaarden.
Onthechten.
Ontvlechten.
Onttrekken.
Ontwortelen.
Aan het doel van het leven.
Aan het eind van de reis.
Aan de diepere redenen van ons bestaan.
Aan de hogere dimensie van geloven.
Aan de intentie van liefde.
Aan het werkelijk mens-zijn.
Aan het met elkaar samen-leven.
Aan het zien van wat er is, met bewuste aandacht.
Aan het reiken naar wat er is, voorbij het zien en ervaren, verder dan tijd en ruimte.
We vullen onze leegheid, zo snel, te makkelijk, met al te lege vulling.
Omdat we bang zijn voor de volheid.
Omdat we niet durven erkennen dat we in onze rijkdom armoedig zijn geworden.
Armoedig van waarheid, liefde, vriendschap, compassie, vreugde.
Bang voor de keerzijde, niet meer verdrietig durven zijn, niet meer samen erkennen durven dat er dood en pijn is, en dat ons dat raken kan, ons gezapige leven op zijn kop zou kunnen zetten.
Dat zoiets hartverscheurends bij je binnen komt in alle recht-voor-zijn-raap kwetsbaarheid.
We kunnen het niet ontkennen.
Niet ontlopen.
Niet altijd.
Niet lang genoeg.
Uiteindelijk nooit.
Het is er en het gaat nooit weg.
Leven is mooi en prachtig, zeker.
Maar leven is ook worstelen en strijden.
In diepe gebrokenheid.
In eenzaamheid.
In vele antwoordloze vragen.
Er is geen blanco.
Geen onpartijdigheid.
Geen leeg gat.
Geen eindeloze leukigheid.
Leven is echt.
Oprecht.
Keihard.
Onderuit gaan, telkens weer.
Tekort schieten, altijd.
Leven is ook weten van de dood, die komen zal.
Leven is zoeken.
Ervaren.
Verdwalen.
Verdrinken.
Ver om te zoeken.
Moeilijk om te vinden.
Maar leven is ook gegeven.
Bedoeld.
Geweten.
Tussen de scherven van het weten, groeien de zaadjes hoop, glinstert het licht van morgen, roept de verte wenkend en verwachtend.
Er is geen blanco.
Nooit.
Nooit meer.
Kiezen is nu leven, nu doen, nu vinden, nu zoeken, nu geloven.
Ondanks alles.
Juist ondanks alles.
Juist daarom.
Daarom ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten