Kitschboomlichtjes

Vanmorgen bij het ophalen van de post stond er een verse kerstboom op het winkelplein, vol gehangen met lichtjes. Een kitsch kerstboom dus. Ik heb er zowaar een foto van gemaakt.

Omdat de Kerst er weer aankomt ... zo te zien aan alle toeters en bellen, schijnlichtschijn, stapels folders, kerstaanbiedingen en wat al niet meer aan echte kitsch en namaakkunst. En dat al weken lang.

Ik moet er altijd een beetje om lachen, om alle drukte die men heeft, om alle extra boodschappen die gedaan worden, om alle stalletjes, kransjes, herdertjes en engeltjes, om alle energie die al die lichtjes kosten voor een beetje goedkope sfeer. Brrr ... ik heb er niets mee.

En het heeft nog eens niks met het echte Kerstfeest te maken ook, de geboorte van God als licht in de duisternis. De komst van het kind in zwakte en kwetsbaarheid. Het begin van de ellende. Maar wel bewust bedoeld. Wel lang van te voren aangekondigd. Wel uitlopend op opperste liefde.

Een kruising van de tijd en de eeuwigheid noem ik het altijd maar, en dat is niets teveel gezegd.

Goed, vanmorgen maakte ik bovenstaande foto. En stapte vervolgens weer op de fiets, alleen met mijn gedachten, onder een somber wolkendek. En na vijf minuten keek ik, na de bebouwde kom weer bijna helemaal alleen in het vlakke polderlandschap, even achterom. En zag daar een glimp van ander licht opdoemen.

Achter de wolken deed het licht van de nieuwe morgen een poging om zichzelf zichtbaar te maken. Ik moest even lachen, om de vergelijking met het namaaklicht van even daarvoor. En reed door. Maar nog geen twee minuten later, begon de hele horizon rood te kleuren. Zonder de zon zelf te zien, gaf hij wel signalen af.

Ik ben er.
Je ziet me niet.
Je kunt wel zien dat ik er ben.
Je kunt het merken.
Dwars door de wolken heen.
De dag is weer begonnen.
Met licht.
Met echt licht.

Zomaar even duurde het. Toen verdween het weer. Het lichte licht. Het roodachtige schijnsel.

Dat is het. De vergelijking gaat misschien mank. Maar die twee momenten waren wel weer een eye-opener.

Want zo is het ook met God. Je ziet Hem niet. Hij verbergt Zich. We kunnen niet rechtstreeks in Zijn gezicht kijken, het zou ons teveel worden. Maar aan allerlei signalen kun je Hem wel herkennen, je kunt het merken dat Hij Zijn sporen heeft nagelaten. Ook in het tastbare universum, ook in ons leven. Een glimp, een afschijnsel, indirect licht, een zonnestraal, een glimlach.

Je moet het willen zien. Je moet het durven opmerken. Je moet ervoor open staan. Dan is er genoeg bewijs te zien. Dan is God te ontwaren achter de dagelijkse dingen.

Zo maar een gedachte op een verder vrij regenachtige dag.
Zomaar een moment met een doorkijkje.
Zomaar een vergezicht.
Zomaar even vergelijkend warenonderzoek.