Ontplooiing van een wolk

Vanmorgen was er ineens een wolk aan de horizon, waar mijn oog op viel. Meerdere kleuren waren in de verte zichtbaar, van oranjewit, beschenen door de opgaande zon in het oosten, tot donkergrijs op de voorgrond. Zo maak ik er wel meer, bewuste foto's van wolken. Zij interesseren mij, door hun grilligheid en gedrevenheid, gejaagd door de wind, hun altijd wisselende vormen en kleuren, hun effect op het licht waarin wij leven, hun deel uitmaken van de cyclus van de waterhuishouding.

Maar na die ene foto, bleef ik de wolk volgen. Het was eigenlijk meer een wolkenformatie, meerdere lagen achter en onder elkaar. Een echte compositie. En ze kwam onze kant op, recht over ons huis. In tien minuten tijd, net voor kerktijd, kon ik de reis vastleggen in een tiental foto's. En zo kon je het verloop volgen, van de veranderende wolkenmassa, het spel met de wind, het gevecht tussen licht en donker, het net passeren van ons huis, zonder dat de dreigende druppels daadwerkelijk tot ontlading kwamen.

Zo gaat dat soms. Sommige dingen zie je van ver aankomen. Snellend. Dreigend. Wisselend van karakter. Eerder dichterbij gekomen dan je zou verwachten.

En dan toch nog zomaar ineens overwaaiend. Gepasseerd zonder dreiging. Het is goed om naar de lucht te kijken. Te anticiperen. Het is goed te letten op de tekenen van de tijden. Het is goed altijd te hopen op zon en licht en hemelsblauw, maar ook realistisch om te weten dat dat er niet altijd zal zijn.

Het is niet altijd nodig om je zorgen te maken van te voren. Wolken kunnen dreigen, maar veroorzaken niet altijd nattigheid. Zelfs wolken van hoop kunnen snel overwaaien en van kleur veranderen.

Luchtig is het leven, ijdel en vergankelijk als een wolk, maar niet licht en onopgemerkt.
Laten we onze ogen wat vaker richten op de lucht.

Zo maar wat mijmeringen bij de ontplooiing van een wolk.
De compositie van een verwarrend decor.
Een gedachtenbrenger.
Een richtsnoer.
Een metafoor.
Lucht, gevuld met damp.