Twitterbelijdenis

Het is goed om af en toe achterom te kijken. Te reflecteren over de weg die je afgelopen bent. Stil te staan in het hier en nu. Na te denken of je de goede keuzes in het leven hebt gemaakt. De juiste afslag hebt genomen. Of het ook anders had gekund. Gemoeten wellicht.

Dit is zo'n moment. In een periode in mijn leven dat er nogal het een en ander is gebeurd, met mezelf in het middelpunt. Gebeurt niet al te vaak. Wel belangrijk dus, dit evaluatiemoment. Voor mezelf. Maar omdat het wellicht ook consequenties heeft, doe ik dat hierbij in het 'openbaar', voor hen die mij inmiddels zijn gaan 'volgen'.

Eind januari werd ik van de een op de andere dag getroffen door een hernia. Stilgezet. Een aanslag op mijn verder normaal functionerende lichaam. Of liever gezegd: aantasting van dat lichaam. Het ging niet weg door postief denken. Nog een week ben ik blijven lopen, maar ik moest het opgeven. De pijn ondergaan. Wachten op herstel. En voor je gevoel duurt wachten dan al snel te lang. Inmiddels ben ik weer bijna volledig hersteld. Gelukkig.

Deze periode heeft me ook iets gebracht. Ik heb de bloggerswereld ontdekt. Heb veel gelezen. Zeer interessante mensen, met heel verschillende gedachten en meningen. Ik heb ervan genoten. Het heeft mijn kennis verrijkt, mijn blik verbreed. En het gaf ook heel veel herkenning van eigen vragen en worstelingen. Het was als het ware een spiegel die mij werd voorgehouden. Goed om mee te maken.

Toen kwam er een moment dat ik ook zelf de stoute schoenen heb aangetrokken. Het opzetten van een weblog, in feite een envoudige website, ging heel erg makkelijk. Mede, omdat ik al jaren enkele websites beheer, kende ik al wat ingewikkelde procedures. Daarom was dit een makkie. Maar je moet een weblog (blog) natuurlijk ook bijhouden. Vullen met informatie. Ook dat was voor mij geen probleem, omdat ik zeer veel interesses heb, zeer veel heb gelezen, en ook nog de nodige schrijfervaring heb, zij het dan op amateurbasis.

Nog even over die naam, God-is-in-de-stilte. Ik heb daar op één van de pagina's van deze blog een verantwoording van afgelegd, hoe ik tot die naam gekomen ben. Maar het past heel goed in het bovenomschreven proces. Van het ene op het andere moment, in een best wel druk levenspatroon, stilgezet worden. Het brengt je dichter bij God. Bij jezelf ook. En door alle drukte in je leven, vergeet je wel eens te luisteren naar die fluisteringen. Ik vind het dus nog steeds een goedgekozen naam. Het herinnert mij er elke dag weer aan dat Hij belangrijk is, en dat ik Hem nodig heb in mijn leven.

Hoe meer ik ging schrijven, des te leuker begon ik het te vinden. De onderwerpen borrelden vanzelf omhoog, het een lokte het andere uit, jarenlang sluimerende ideeën kregen plotsklaps de ruimte om zich te ontplooien. Wonderlijk proces om mee te maken, te ondergaan, te observeren, deelgenoot van te zijn. Scheppingsproces. Ideeën omzetten in artikelen.

Gedurende dit proces vindt er ook een interactie plaats. Je gaat bij het bezoeken van andere blogs zo af en toe eens reageren, ventileren van je eigen meningen. Best eng in het begin, want je kent die ander niet goed. Een sociaal proces komt van lieverlee op gang. Anderen gaan weer op jou reageren. Je krijgt bezoekers op je eigen blog. Het stimuleert je ook. Schreef je eerst gedachten 'van je af', later ga je ook inbeelden hoe anderen zouden kunnen denken, hoe zij iets 'ontvangen', of je krijgt ideeën aangereikt om uit te werken in een eigen artikel op je blog.

En toen kwam twitter in beeld. Niet zoiets als Hyves, dat wilde ik persé niet meemaken. Eigenlijk wilde ik alleen maar even kijken wat het was. Maar om twitterberichten te kunnen lezen, moet je eerst zelf een account aanmaken. En zo zit je er dus meteen middenin. Best even schrikken. Maar o zo interessant. Nog meer interessante mensen om te volgen. Discussies die je 'live' mee kunt maken. Je kunt zelfs inbreken. Geweldig fenomeen.

Onderstaand mijn eerste drie twitterberichten (tweets). Was toen nog even voorzichtig, afwachtend.

Na de eerste week heb ik al even tussentijds geëvalueerd in enkele tweets. Voor de goede orde: lees van onder naar boven.

Inmiddels ben ik bijna een maand verder. Volg ik 357 interessante mensen. Zijn er 109 mensen die mij volgen. Heb ik zelf 276 tweets rondgestuurd. De meeste daarvan zijn citaten van anderen. Tijd voor een nieuwe evaluatie.



Tsja, als ik eerlijk ben, ik vind het nog steeds reuze interessant en boeiend. En je kunt ook nog reclame maken voor je eigen blogberichten, om zo meer lezers te trekken. Maar wat me vreselijk is tegengevallen is de tijd die het opslokt. Het scheelt dat het momenteel een rustige tijd is, zo 's avonds, niet te veel vergaderingen. Maar het werd elke avond wel laat. Ik ging steeds slechter slapen. Schrok af en toe wakker met een tweet in mijn hoofd, althans zo voelde dat. En je kunt gewoon niet alles blijven volgen. En ja, er zijn nog andere dingen die moeten gebeuren. Ook belangrijke dingen.

Hoog tijd om op de rem te gaan staan dus. Ik ga geen vaarwel zeggen. Maar ik moet mezelf wel ernstig gaan beperken. Voor mijn eigen bestwil. Voor mijn gezin. En ook, dat wil ik ook wel kwijt, om weer wat meer tijd aan mijn blog te gaan wijden. Omdat ik dat een nog mooier medium vindt. Daar kun je tenminste in meer dan 140 tekens nog enige nuance aanbrengen ...

Daarom deze twitterbelijdenis. Twitter is een mooi fenomeen, dat vind ik nog steeds, maar het is noodzakelijk om mezelf nu een vrijwillige zelfbeperking op te leggen.