Lone Pilgrim

Voor de één een revolutionaire protestzanger, voor de ander een brompot. Troubadour. Vernieuwer van de muziek. Zoeker. Dichter. Graver. Onnavolgbaar. Onberekenbaar. Ongrijpbaar. Misschien wel alles tegelijk, wie zal het zeggen. Vandaag is hij zeventig jaar geworden. Bob Dylan. Levende legende.

Ik kan hem eigenlijk niet raker typeren dan met de titel van het volgende lied. Opgenomen op één van zijn albums ('World gone wrong' uit 1993), overigens niet van zijn eigen hand. Volgens de overlevering teruggaand naar een lied over een zendeling uit 1947. Als muziek een versie van een mij onbekende uitvoering, door de Lost Radio Rounders. Maar het typeert hem. Een eenzame pelgrim, altijd op reis. Wie kent hem echt?

 

Lone Pilgrim

I came to the place where the lone pilgrim lay,
And patiently stood by his tomb,
When in a low whisper I heard something say:
How sweetly I sleep here alone.

The tempest may howl and the loud thunder roar
And gathering storms may arise,
But calm is my feeling, at rest is my soul,
The tears are all wiped from my eyes.

The call of my master compelled me from home,
No kindred or relative nigh.
I met the contagion and sank to the tomb,
My soul flew to mansions on high.

Go tell my companion and children most dear
To weep not for me now I'm gone.
The same hand that led me through seas most severe
Has kindly assisted me home.