Rust

Toegegeven, de titel die ik mijn blog heb gegeven heeft een hoog idealismegehalte. Ik streef ernaar, daar lijkt momenteel alles mee gezegd te zijn. God is in de stilte. Het is waar. Ik sta er helemaal achter. Zojuist een filmpje zitten kijken met een boodschap van Henri Nouwen, waarin deze oproept een eenzame plaats te zoeken, stil te worden en te mijmeren over de zin 'je bent God's geliefde'. Helemaal mee eens.

Maar nu de praktijk. Gisteren naar de boekhandel gegaan, twee interessante boeken gekocht ('Pelgrims en zwervers' en mijn eerste echte Kierkegaard) en de derde besteld. Toch een nuttige besteding van mijn verjaardagsgeld. En ze vervolgens op de (denkbeeldige) stapel gelegd met nog te lezen interessante boeken. En die groeit alsmaar. En de tijd, de beschikbare tijd om ze te lezen lijkt almaar minder te worden.

Bloggen heeft al heel wat tijd opgeslokt. Maar dat is leuk. Toch? Het heeft natuurlijk wel voorbereiding nodig om ergens over te schrijven. Je haalt je ideeën wel ergens vandaan.

En als je gaat twitteren, zie je steeds meer interessante discussies voorbijkomen, met links naar interessante artikelen, gelukkig niet al te lang. Hapklare brokken. Instant boodschappen. Maar toch, al die interessante dingen bij elkaar slokken de tijd wel op. Zelfs de tijd die normaal gesproken voor nachtrust bedoeld is ...

En ondertussen gaat je gewone leven ook gewoon door. Thuis. Werk. Vergaderingen. Bezigheden. Allemaal belangrijk. Allemaal nodig. Zelfs de rustdag is gevuld met drukte.

En wederom, voor de zoveelste keer in je leven, kom je tot de conclusie, de vraag, de vaststelling: waar is de rust? De broodnodige rust om in te keren tot jezelf. Al het overbodige los te laten. Leeg te worden van jezelf. Alle prikkels uitsluiten. Alle informatie even tegenhouden.

Ademhalen, alleen maar ademhalen. Luisteren naar jezelf. Het kloppen van je hart. Het tintelen van je bloed voelen. De gedachten die zich opdringen observeren. Laten gaan. De oneindige stroom voortkabbelende gedachten, ideëen, herinneringen, flarden van gesprekken, vanaf de kant gadeslaan. Er om glimlachen.

Er zijn. Niets meer, niets minder.

Te weinig, veel te weinig, kom ik daaraan toe. De conclusie is snel getrokken. Verbeteringen aanbrengen is veel lastiger. Er is wel steeds het voornemen, maar de dag is voorbijgevlogen voor je er erg in hebt.

Wat voor mij geldt moet ook wel voor anderen gelden. Het kan niet dat ik daarin de enige ben, die het leven als een maalstroom ervaart, een mallemolen, een altijd maar door bezig zijn, zonder pauze, zonder 'break'. Zonder komma, zonder punt. Puntje, puntje, puntje ....

Ondertussen gaat het leven door, gaat de tijd verder, worden we ouder. Staan we daar wel genoeg bij stil? Dat het eindig is, dat het een keer afgelopen is? Bezinnen we ons wel genoeg, reflecteren we over wie we zijn, wat we doen, waarom we doen wat we doen? En of het uberhaupt goed is wat we doen?

En dan komt er nog een dimensie bij. Onze relatie met God staat op het spel. Want als we niet aan onszelf toekomen, zou Hij dan wel genoeg tijd van ons krijgen? In de kerk zitten, een boek lezen, dat is niet persé hetzelfde als tijd voor God vrijmaken. Tot Hem naderen, aan Zijn voeten zitten, we zingen er liederen over, maar doen we het ook?

Horen we het fluisteren van Gods stille stem wel in onze hyperactieve, doordraaiende informatietsunamimaatschappij? En ons dan afvragen waar God is ... Waar zijn wij? Waar zijn wij mee bezig? Waar zijn wij druk mee? Wat zijn onze prioriteiten?

Er zijn van die momenten dan staat het leven in één keer stil. Vallen alle overbodige zaken ineens allemaal weg. Dan beseffen we waar het om draait. Wat belangrijk is en wat niet. Hebben we die momenten, die o zo pijnlijk kunnen zijn, ons leven en ons hart diepe wonden bezorgen, echt nodig om stilgezet te worden? Onomkeerbaar. Letterlijk stil. De hand voor de mond. Sprakeloos. Er zijn geen woorden voor. Kennelijk wel. Bizar genoeg.

Laten we nu, hier, op dit moment, in het heden, stil staan. Rust nemen. Herdenken, herinneren, waarnemen, ervaren, luisteren, ademhalen, mediteren, bidden, liefhebben, kijken met gesloten ogen, vooruitzien, traag leven, onthechten.

Er zijn.

Coram Deo. Voor het aangezicht van God. Elke dag. Elk moment van de dag. Aandacht geven. Bewust leven. In twee werelden. Aanschouw het mysterie achter de dingen. Ervaar de ritselingen van God in de natuur. Lees het Woord van God en zie God in Zijn Woord. Merk hoe Hij werkt in jou, in mij.

Laten we stil zijn ...