Hij had het vandaag over de 'desert' in de tijd dat Jezus hier op aarde was. De eerste keer werd Hij er naar 'gedreven', door de Geest. Werd er verzocht door de duivel. Het was een test. Hij vond er het kwaad, de verleiding, vervreemding, misschien ook wel vragen, twijfel, onzekerheid.
Maar, opvallend, later lees je dat hij bewust die eenzaamheid, die lege plaats opzoekt, om er alleen te zijn. Te bidden. Te spreken met zijn Vader. Maar ook om zich af te zonderen. Weg te vluchten van het spirituele klimaat van de religie, de hoge verwachtingen van mensen, de hypocrisie, de bedreigende vragen van de leiders. The Naked Pastor beweert zelfs dat Jezus hier heeft leren omgaan met zijn onzekerheden, vragen en twijfels. Je kunt overigens je vragen hebben bij die laatste stelling ...
Wat dus een beproeving is op het ene moment in je leven, omdat je op jezelf wordt teruggeworpen, kun je op andere momenten juist bewust op gaan zoeken. Omdat het louterend werkt. Omdat je het nodig hebt. Eenzaamheid hoeft dus niet altijd verkeerd of pijnlijk te zijn.
De woestijn kan letterlijk een oase voor je worden. Als je alle overbodige ballast wilt afleggen, alle binnenkomende prikkels wilt onderdukken. Als je wilt luisteren naar je eigen hart. Terug wilt naar de kern van je bestaan. Als je alleen met jezelf wilt zijn. Als je alleen met God wilt zijn.
In de Bijbel zijn hier ook voorbeelden van te vinden. Honderden keren wordt de woestijn genoemd. Soms wordt de dorst naar God, de beproeving, juist een oase, een hervinden van God. Een aantal opvallende wil ik even kort noemen. Elke ontmoeting zou een preek op zich kunnen opleveren. Hoe komt het dat je die dan zo zelden hoort?
Hagar bijvoorbeeld, smachtend van dorst, voor haar gevoel ten dode opgeschreven. Met haar zoon alleen. Op het punt van bijna doodgaan. Denkt ze. Maar ze krijgt een 'ontmoeting' met God. En een belofte.
Mozes. Had nota bene veertig jaar in de eenzaamheid van de woestijn nodig, om daar gevormd te worden, voorbereid op zijn toekomstige rol als leider van het volk. Dwaalde vervolgens heel veel jaren met dat volk rond, opnieuw in de woestijn. En als 'beloning' mocht hij alleen naar het beloofde land 'kijken' ... Dat moet een hard gelag voor hem geweest zijn. Of niet? Hij stierf in dat 'geloof', met dat uitzicht. Hij trad niet in het letterlijke Kanaän binnen, maar in een ander Land, Koninkrijk, Paradijs!
Wat dacht je van Elia? Na zijn show op de Karmel, zijn ultieme geloofsdaad, het verwachte wonder van God en de slachting onder de priesters van Baäl gaat hij weer op weg. Feitelijk op de vlucht voor Izebel, die van dit alles gehoord heeft. Helemaal alleen. In de woestijn. Mokkend. Bereid om te sterven. En valt in slaap ... Eerst wordt hij gewekt door een engel, krijgt te eten en te drinken. Valt weer in slaap. De engel komt opnieuw, raakt hem aan, moet opnieuw eten 'want anders is de reis te zwaar voor je.'
Vervolgens gaat hij veertig dagen en veertig nachten lopen. Stel je voor. En waar naar toe? Naar de berg van God, Horeb. Het staat er letterlijk, in 1 Koningen 19. En Hij is er ook. Spreekt met hem. Laat Zich zelfs zien. Blijft een bijzonder hoofdstuk in de Bijbel. Maar het meest bizarre is dat God hem aan het eind opnieuw de opdracht geeft naar 'de woestijn' te gaan, de woestijn van Damascus, met een nieuwe opdracht. Dat is dus voor de derde keer. Nou nemen profeten natuurlijk een aparte plaats in in de geschiedenis van het volk Israel, maar toch ...
Diezelfde Mozes en Elia zie je als Jezus op aarde komt verschijnen, de discipelen zien ze, willen een tent, een tabernakel bouwen. En in Openbaringen worden ze de twee getuigen genoemd. In de tempel. Ze komen dus nog een keer terug.
Samenvattend kun je zeggen dat je de woestijn niemand toe wilt wensen. En toch, ben je er eenmaal, dan kan het je leven behoorlijk op zijn kop zetten. En zelfs kun je God ervaren.
Misschien moeten wij meer de woestijn opzoeken, de stilte 'betrachten', onze ziel onderzoeken, alle vrij nutteloze ballast eens afleggen, ontdaan worden van alle franje en overbodigheid. Om ons voor te bereiden op een echte woestijnervaring. Want die kan heel confronterend zijn. En onverwacht. En diepingrijpend.
Daar kun je je zelf natuurlijk niet echt op voorbereiden. Maar de God aan wie je je toe mag vertrouwen, die weet wat er komt. En Hij is ook te vertrouwen. Hij zal je dragen. En Hij geeft zelfs beloften voor die woestijn. Over stromend water. Rivieren zelfs. Over bloeien als een roos.
Zie, ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt? Ik baan een weg door de woestijn, maak rivieren in de wildernis. (Jesaja 43 : 19)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten