zien
kan ik je wel
met je hart
dat zacht is
en verweekt
door verdriet
diep
van binnen
kan ik
zelfs
een beetje
voelen
hoe je snakt
naar erkenning
en warmte
en troost
maar nee
dat hart
van jou
het is echt
niet hard
en hout
en onaanraakbaar
maar nee
ik kan
je niet helpen
door
je tegen
te spreken
maar nee
ik kan je
niet raken
met liefde
niet dicht
bij je zijn
je niet
warmen
en je vuur
opstoken
ik kan
alleen maar
wat zachte woorden
strooien
als een zegen
over je leven
ik kan
alleen
met aandacht
kijken
je naam
fluisteren
in mijn bidden
je bewogen
wijzen
op de bloemen
aan de hemel
en de lichtjes
in het gras
ik kan
alleen maar
struikelsteentjes
benoemen
en zachtjes
luisteren
naar je klacht
naar het zingen
in het donker
van de nacht
de diepte peilen
van je eenzame
verdriet
en je oprecht
verlangen
laten we
samen
eenzaam zijn
en luisteren
naar elkaars
ritme
in de stilte
van het leven
dat altijd
anders loopt
dan wij
zouden
wensen
Heel mooi.
BeantwoordenVerwijderen