1000 vergezichten

En dan zit ik zomaar ineens aan de 1000 geplaatste berichten, op dit begin vorig jaar spontaan opgestarte weblog ... Wie had dat gedacht? Wie had dit kunnen voorspellen? Ik in ieder geval niet ...

Ik zag zelfs dat ik dit jaar, wat nog niet eens is afgelopen, al 667 berichten geplaatst heb, tegenover 332 vorig jaar. Een verdubbeling dus in aantal.

Toen ik in februari 2011 begon, had ik zo'n 10 ideeën in mijn hoofd, die ik verder uit wilde werken. Omdat het mij interesseerde en omdat ik dacht dat het ook anderen zou kunnen interesseren. Omdat het min of meer belangrijk voor mij was om mijzelf weer eens te uiten. Maar eigenlijk om het gewoon eens te proberen. Af en toe een fotootje om de boel wat op te vrolijken. Ter afwisseling nog een stukje muziek laten horen. Leuk idee om verder uit te werken.

En inmiddels staan er 449 berichten met foto's op, totaal hoeveelheid foto's niet meer te achterhalen. En 214 gedichten, de meeste spontaan geboren en vrijwel direct geplaatst. Daarnaast 88 muzieknummers, die natuurlijk niet van mijzelf zijn, maar wel mijn smaak verraden. En 36 stuks korte verhaaltjes. En dan nog wat andere mijmeringen, meditaties, gedachten en losse flodders.

Hoe heb ik het verzonnen, bedacht, verzameld, bijeengesprokkeld? Hoe heb ik woorden kunnen vinden? Hoe ben ik geïnspireerd geraakt?

Een rokende vulkaan van gloedvolle ideeën, een speelse bron die water spoelt, een regenbuitje wat niet op wil houden ...

En dan, meer dan 63.000 hits. Mensen die de moeite nemen je weblog een bezoek te brengen. Even meelezen met je geplaatste gedachten, verzonnen gedichten of je geschoten plaatjes van de werkelijkheid. Even een aanraakmoment. Een ontmoeting in de tijd. Een vorm van communicatie door middel van beeld of taal.

Hoe heeft het zover kunnen komen dat een introvert eerste klas, zomaar hier zijn zieleroerselen in expressieve vorm tentoonspreidt op het wereldwijde web? Open en bloot. Van nature kritisch op elk systeem en alle valse zekerheden, toch zomaar hier in zekere zin telkens weer gedachten vangend en gevoelens delend met ieder die er maar van horen wil.

Om de werkelijkheid te vangen in beelden, de wonderen van de natuur en van het leven in positieve zin onder de aandacht te brengen. Maar ook om woorden te zoeken, en dieper te graven, om aan te geven dat er meer is op deze aarde dan tastbaarheid en maakbaarheid, vrolijkheid en pluk-de-dag. Omdat er ook een andere realiteit is, hoger, dieper, verder, onbereikbaar ver lijkend, maar zeer existentieel, wezenlijk en reëel. Een werkelijkheid van liefde en licht, genade en eeuwigheid.

Dat is waarom ik 282 keer iets geschreven heb over God. Hij bestaat, ik ben ervan overtuigd, ik geloof in Hem, en daarvan wil ik hier iets delen. Ik heb vragen, zeker. Ik twijfel, ongetwijfeld. Soms worstel ik. Hij houdt zich verborgen. Maar zijn woorden zijn intens diep en verstrekkend. Zijn daden zijn onnavolgbaar, maar allesbepalend. Zijn doel is niet na te rekenen, maar zo mooi en gunnend vanuit eeuwige liefde. Die kan ik niet weerstaan, laat staan ontkennen. Hij blijft een mysterie, maar geeft genoeg van zichzelf bloot om je leven door te laten veranderen. Hij is mijn grote Inspirator, ook voor de voortgang van dit weblog.

Dat is wat ik wil delen, in alle gebrekkigheid en onvolkomenheid. Dat is mijn diepste verlangen, woorden geven aan dat, waar geen woorden voor te vinden zijn. Zingen van liefde. Getuigen van het wonder. Delen van beelden, die woorden oproepen. Woorden vinden om beelden op te roepen. En de wederzijdse link trachten te vinden. Bruggetjes bouwen tussen twee werelden. Rivieren oversteken. Bergen beklimmen. Uitzichten delen. Vergezichten laten zien.

Het leven is een paradox, we leven in een gebroken wereld, en er gaan veel dingen mis. Maar op de puinhopen bloeit de liefde, verborgen, teer, onooglijk, zwak, kwetsbaar. Maar de liefde zal overwinnen. Altijd.

God is in de stilte. Jazeker. Soms kun je Hem zien, horen, opmerken, voelen, herkennen, zelfs in de mensen die je ontmoet. Veel vaker niet. Maar ik blijf zoeken. Hardnekkig blijf ik geloven. Vrolijk blijf ik zaadjes strooien, woorden delven, reiken naar de hemel. Want ik geloof in kiemkracht. En God is goed. Dat mag iedereen weten.

Na 1000 berichten ben ik niet uitgebloeid, niet opgedroogd, niet uitgepraat. Het smeult en broeit. Het bruist en kriebelt. Het klotst en spettert. Het wacht, soms lang en moeizaam, soms ontbrandt er iets spontaan. Het is niet meer te stoppen.

In ieder geval dank ik alle min of meer vaste lezers, toevallige bezoekers, stimuleerders en reageerders, voor hun geduld en welwillendheid, voor hun andere, ontvangende kant van mijn communicatiedwangneurose. Jullie stimuleren en voeden mij. Ik zal proberen door te gaan. Alleen wellicht niet meer in dit moordende tempo ...